ตอนที่ 5
1015 Words
“ยัยแอน! แกไม่เข้าไปหาน้องกี้เหรอ” เพื่อนสาวอาชีพเดียวกันเอ่ยถามเสียงดังแข่งกับเสียงเพลง
“ฉันจะรอให้หนุ่มคนนั้นลุกไปก่อนแล้วค่อยเข้าไป”
“แต่ปล่อยไว้สองต่อสอง เดี๋ยวน้องกี้ก็เป็นข่าวหรอก”
“ไม่เป็นไรหรอกแก”
“แกแน่ใจ”
“เออน่า”
“แต่ถ้ามีข่าวว่าน้องกี้ควงผู้ชายมาผับสองต่อสอง ว่าที่พ่อผัวจะยิ่งไม่ชอบใจน้องกี้เอานะยัยแอน”
“จริงด้วย!” ผู้จัดการแอนเริ่มกังวล ก่อนจะตัดสินใจเดินกลับไปที่โต๊ะพอดีกับที่อเล็กซ์ก็ขอตัวกลับ พร้อมวางนามบัตรไว้ให้ภีรมาส แต่ภีรมาสไม่ได้สนใจ นามบัตรยังคงวางอยู่ที่เดิม
“น้องกี้ขา”
“พี่แอนมาแล้วเหรอ กลับกันเลยไหม กี้อยากกลับแล้ว”
“อะไรกันน้องกี้ ตะกี้พี่ยังเห็นน้องกี้คุยสนุกอยู่กับหนุ่มๆ อยู่เลยนะ”
“กี้ก็แค่คุยตามมารยาทแหละพี่ แต่ถ้าพี่แอนยังไม่อยากกลับ งั้นกี้กลับก่อนแล้วกัน”
“พี่ไปรับก็ต้องพาไปส่งสิ แล้วนี่นามบัตรใคร” ผู้จัดการแอนหยิบนามบัตรอ่านดูทุกตัวอักษรก่อนจะอุทานออกมาซะนางแบบสาวพลอยตกอกตกใจตามไปด้วย
“มีอะไรพี่แอน”
“ก็นี่มันนามบัตร คุณอเล็กซ์ เบน ลีคาโอไงน้องกี้”
“แล้วไงคะ”
“เดี๋ยวพี่ตีตายเลย”
“ก็กี้ไม่รู้จริงๆ”
“ก็คุณอเล็กซ์เป็นเจ้าของบริษัทเอเจนซี่ยักษ์ใหญ่ของอเมริกาไงล่ะ”
“เอเจนซี่ยักษ์ใหญ่”
“ใช่ค่ะ ว่าแต่คุณอเล็กซ์ได้ชวนน้องกี้ไปทำงานด้วยหรือเปล่า”
“ก็ชวน แต่กี้ไม่ได้สนใจ เขาก็เลยวางนามบัตรไว้ให้ แล้วก็ออกไปรับโทรศัพท์ แต่ป่านนี้คงคุยโทรศัพท์เสร็จแล้วมั้ง”
“ถ้างั้นน้องกี้รีบไปตอบรับเลยนะคะ ถ้าน้องกี้อยากโกอินเตอร์ แล้วก็ต้องจับคุณอเล็กซ์ให้อยู่หมัดด้วยนะ แล้วอนาคตของน้องกี้รุ่งโรจน์แน่นอน พี่รับประกัน!”
“จับ?”
“ค่ะจับ แต่คงไม่ต้องบอกนะว่าจับยังไง”
“แต่กี้กำลังจะแต่งงานนะพี่แอน”
“เรื่องแต่งงานเอาไว้ก่อนเถอะน้องกี้ แต่พูดแบบนี้แสดงว่าน้องกี้ไม่อยากโกอินเตอร์แล้วใช่ไหม”
“ใครบ้างไม่อยาก”
“งั้นก็พักเรื่องแต่งงานเอาไว้ก่อน เชื่อพี่นะคะ แล้วพี่จะพาน้องกี้ไปเฉิดฉายบนเวทีโลก”
“แล้วพี่แอนมั่นใจว่ากี้จะได้เป็นนางแบบในสังกัดคุณอเล็กซ์”
“มั่นใจสิ ว่าแต่คุณอเล็กซ์อยู่ไหนเนี่ย” ผู้จัดการแอนมองหาเป้าหมาย หมายจะให้นางแบบสาวเข้าไปตีสนิท
“โต๊ะนั่นไงพี่แอน แต่ดูเหมือนเขาจะกลับแล้วนะ”
“งั้นรีบไปเลย ส่วนยัยพวกนั้น เดี๋ยวพี่โทรบอกเอง” จบคำผู้จัดการแอนก็ดึงมือนางแบบสาวตรงไปหาเป้าหมายทันที ในขณะที่ภีรมาสก็ลังเลไม่อยากเข้าไป เพราะใจหนึ่งก็อยากแต่งงานกับคนรัก แต่อีกใจก็อยากก้าวหน้าในอาชีพการทำงาน เพราะเธออยากเป็นนางแบบดังระดับโลก
“ว้าย!” เดินมาจนจะถึงโต๊ะเป้าหมายที่กำลังลุกเดินออกไป ภีรมาสก็หน้าคะมำพร้อมกับร้องด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆ ก็มีคนมาผลัก นางแบบสาวที่ตกอยู่ในอ้อมแขนของเป้าหมาย หันมามองผู้จัดการที่กำลังส่งซิกให้เธอ
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“คุณอเล็กซ์!”
“คุณกี้!”
ต่างฝ่ายต่างเรียกชื่อของกันและกันและมีสีหน้าตกใจ แต่ไม่ทันได้พูดอะไรกันต่อจากนั้นเสียงของผู้จัดการแอนก็ดังขัดขึ้นมา “น้องกี้! เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ” ผู้จัดการแอนร้องถามหน้าตาตื่น
“ไม่ค่ะพี่แอน”
“โล่งใจไป เอ่อ...”
“ผมอเล็กซ์ครับ”
“ขอบคุณมากนะคะคุณอเล็กซ์”
“ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่คุณกี้เดินไหวไหมครับ”
“น่าจะไหวค่ะ” พูดจบนางแบบสาวก็เดินแต่ก็เซ อเล็กซ์รีบเข้าไปประคอง ก่อนจะขออนุญาตอุ้มนางแบบสาวออกไปด้านนอก ท่ามกลางความสนใจของผู้คนใกล้เคียง แต่สักพักก็หันไปสนุกกันต่อ ด้านนางแบบสาวที่ถูกอุ้มออกมาด้านนอกก็ขอร้องให้หนุ่มต่างชาติปล่อยเธอลงได้แล้ว หลังจากเขาอาสามาส่งที่รถ โดยมีผู้จัดการแอนเดินตามมาห่างๆ อย่างสมหวังกับแผนการที่กำลังไปได้สวย
ภายในห้องรับแขกของบ้านศิริไพศาล สองพ่อลูกกำลังพูดคุยกันด้วยเรื่องแต่งงานของลูกชาย ที่แม้พารันจะพูดเรื่องนี้ไปแล้ว แต่บิดายังยืนคำเดิมว่ายังไม่อยากให้แต่ง ด้านคนเป็นลูกชายก็ยืนยันคำเดิมเช่นกันว่าต้องการแต่งงานกับนางแบบสาวจนคนเป็นพ่อเหนื่อยใจ
“ตกลงแกจะแต่งงานกับแม่นางแบบสาวให้ได้ใช่ไหม เจ้าพารัน”
“ผมรักภีรมาสครับ แล้วเวลาที่เราศึกษาดูใจกันก็มากพอแล้วครับ”
“แปดเก้าเดือนของแกเนี่ยเหรอเจ้าพารัน” คนเป็นพ่อถามกลับเสียงแข็งเช่นเดิม
“ผมรู้ครับว่าเวลาอาจจะน้อยไปในสายตาของคุณพ่อ แต่ผมกับภีรมาสเรากันและก็รับนิสัยของกันและกันได้ครับ”
“แล้วถ้าฉันไม่ให้แกแต่งล่ะ”
“คุณพ่อ! ผมรักภีรมาสจริงๆ นะครับ”
“แกแน่ใจว่ารัก”
“ผมรักเธอและอยากแต่งงานกับเธอครับ คุณพ่อ”
“แต่ฉันอยากให้แกใช้เวลาดูใจกันให้นานกว่านี้อีกสักหน่อย เอาเป็นสักปีเป็นไง” คนเป็นพ่อลองแย้งดูอีกครั้ง เพื่อลูกชายจะเปลี่ยนใจ
“คุณพ่อ” ฝ่ายลูกชายถึงกับโอดครวญ
“เออๆ ถ้าแกอยากแต่งก็แต่งเลย ฉันยอมแกแล้ว!” คนเป็นพ่อยอมในที่สุด เพราะท่านเห็นแกที่ลูกชายทุ่มเททำงานต่อจากตนได้เป็นอย่างดีและก็วางใจให้ดูแลงานไปแล้ว
“ขอบคุณครับคุณพ่อ” พารันฉีกยิ้มดีใจจนคนเป็นพ่อหมั่นไส้
“แล้วเรื่องงานแกจะทำยังไง เวลาไม่ถึงเดือนจะเตรียมการทันหรือเปล่า”
“ทันครับคุณพ่อ”
“งั้นก็จัดการไปแล้วกัน”
“ครับคุณพ่อ”
- Writer
