ลิตาพยักหน้ารับคำพร้อมกับทำตาปริบๆ ราวกับจะร้องไห้ ซึ่งคราวนี้เป็นการร้องจริงๆ ไม่ใช่แกล้งบีบน้ำตาเหมือนก่อนหน้านี้
“พาพี่รีน่ากลับมาให้ได้นะคะ”
เฟรดร์ดิโค้อ้าแขนออกกว้าง พลางพยักหน้าให้น้องสาวเข้ามาในอ้อมแขนอบอุ่นแล้วรับคำเสียงหนักแน่นดั่งกับเป็นคำสัญญา
“แน่นอน พี่จะต้องพาหัวใจของพี่กลับคืนมาให้จงได้”
เฟรดร์ดิโค้เดินไปขึ้นเครื่องบินแล้ว แต่ปาลิตายังยืนนิ่งขึงอยู่ที่เดิม ใบหน้างามหม่นหมองด้วยความเป็นห่วงพี่ชาย อีกใจหนึ่งก็กระหวัดคิดถึงคนที่สร้างรอยรักไว้บนริมฝีปากของเธอ
“ใครบอกเจ้าว่าเราเป็นคนไม่มีหัวใจ เสร็จเรื่องของอัลรีน่าแล้ว เราจะมารับหัวใจของเรากลับคืน”
“ฮึ! มาเมืองไทยแค่ไม่กี่วันก็ฝากหัวใจไว้กับสาวไทยแล้ว ไม่เสียชื่อยี่ห้อเจ้าชายนักรักจริงๆ”
ปาลิตากระแทกเสียงต่อว่าคนที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ด้วยอย่างโกรธๆ ก่อนจะเดินออกมาจากบริเวณที่ยืนอยู่ แต่พอเดินไปได้แค่ก้าวสองก้าวเท่านั้น
