เผลอใจรักนายซาตาน

ผมต้องการคุณเหลือเกิน

ไร่คิมหันต์……

ลุงสุขพาดาริกา มาบ้านพักในไร่คิมหันต์กว่าจะมาถึงก็มืดแล้ว หญิงสาวเคาะประตู เรียกชื่อชายหนุ่ม “ ก๊อก ก๊อก ก๊อก คุณคิม คุณคิมหันต์ เปิดประตูหน่อยค่ะ” เงียบ ! ไม่มีเสียงตอบกลับมา หญิงสาวถือวิสาสะ เปิดประตูเข้าไป เห็นชายหนุ่มนอนซมหน้าซีดเผือดอยู่ในห้อง ตัวร้อนจี๋!

“ตายจริง ทำไมตัวร้อนแบบนี้!” หญิงสาวอุทาน ออกมาหลังจากทีเอามือไปแตะหน้าผากของชายหนุ่ม

“ลุงสุขคะ ดาขอกาละมังใส่น้ำกับผ้าด้วยค่ะ ดาจะเช็ดตัวให้คุณคิม!” หญิงสาวตะโกนออกไปข้างนอกห้อง

ดาริกาถอดเสื้อผ้า ให้คิมหันต์แล้วเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ด แต่คนป่วยกลับเอามือปัดป้อง

“ ออกไป อย่ามายุ่งกับผม ออกไปจากห้องผม ผมจะนอน”

ชายหนุ่มบ่นพึมพำเพราะฤทธิ์ไข้ แม้จะไม่มีเรี่ยวแรงมากมายแต่ก็ยังมีสติ รับรู้ว่าดาริกาจะทำอะไร หญิงสาวไม่ฟังเสียงใดๆจากเขา ลงมือถอดเสื้อและกางเกงเขาออก เอาผ้าชุบน้ำเช็ดตัวให้จนไข้เริ่มลดลง เธอจึงไปหาเสื้อผ้ามาใส่ให้เขาใหม่ เล่นเอาหอบเหมือนกัน ก็ตัวเขาออกจะใหญ่กว่าหญิงสาวมากนัก เธอก็แค่ผู้หญิงตัวเล็ก ที่พยายามปราบประยศของคนไข้ตัวโตอยู่ตอนนี้ หญิงสาวถอนหายใจด้วยความโล่งอก ที่ไข้คิมหันต์ลดลง ก่อนจะ หันหลังเดิน ออกไปจากห้อง

“จะไปใหน ผมหิวข้าว”

คิมหันต์คว้ามือหญิงสาวไว้ ก่อนจะพูดออกมาเสียงแหบแห้งและแผ่วเบา

หญิงสาวหันกลับไปหาเขา แล้วปัดมือเขาออก แต่คิมหันต์ไม่ปล่อย ดึงตัวหญิงสาวลงมานอนแนบอก ดาริกาใจเต้นแรง รู้สึกเริ่มหายใจติดขัด เมื่อหน้าของเธอแนบชิดกับอกของเขา

”ปล่อย ดาค่ะ ดาจะไปทำอะไรมาให้กิน คุณจะได้กินยา ดาไม่ทิ้งคุณไปใหนหรอกค่ะ"

หญิงสาวผละ ออกจากวงแขน ของคิมหันต์ แล้วเดินออกไป คิมหันต์มองตามร่างบาง ที่กำลังเดินออกไปนอกห้อง เขารับรู้ได้ถึงความอบอุ่นและความมีจิตใจที่ดีของหญิงสาวคนนี้ เขารู้สึกอุ่นใจแปลกๆและมีความสุขทุกครั้งที่อยู่ไกล้เธอ และทุกครั้งที่ทำร้ายจิตใจเธอ กลับทำให้เขาต้องเจ็บปวด จนต้องหนีมาอยู่ที่ไร่ ทุกครั้งที่ทำร้ายจิตใจของเธอ หลังๆมานี้เธอก็ไม่เคยด่าทอ หรือโกรธเกลียดเขาเลย ก้มหน้ารับการกระทำของเขาโดยไม่ขัดขืน แต่เป็นเพราะตัวเขาเองนี่แหร่ะ ที่กำลังจะแพ้หัวใจตัวเอง

กลิ่นหอมของข้าวต้มลอยมา หญิงสาวถือถาดอาหารพร้อมยาเข้ามาในห้อง

“ทานข้าวต้มค่ะ เดี๋ยวดาจะให้คุณกินยา แล้วดาจะกลับแล้ว อยู่นานๆคุณก็จะไม่สบายใจเปล่าๆ ”

หญิงสาววางถาดอาหารไว้ตรงโต้ะ ข้างเตียงนอน ก่อนจะนั่งข้างๆ พยุงให้คิมหันต์ลุกขึ้นมาทานข้าว

“ ผมกินเองไม่ไหวอ่ะ ไม่สบายอยู่ คุณก็เห็น”

คิมหันต์พูดพร้อมทำหน้าทำตาน่าสงสาร

“เมื่อกี้ก็ยังไล่ให้กลับอยู่เลยนี่คะ แล้วตอนนี้มาบอกให้ดาป้อนข้าวอีก ดาชักจะตามอารมณ์ คุณไม่ทันแล้วนะคะ ”

หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงประชดนิดหน่อยแต่ไม่มาก ก่อนจะหยิบถ้วยข้าวต้ม มาป้อนให้คิมหันต์ที่ทำท่าอ้าปากค้างอยู่ ก่อนจะอมยิ้มกับท่าทางของเขาเล็กน้อย ชายหนุ่มรีบกินอย่างหิวโหยเพราะก่อนหน้านี้เขาไม่ได้กินอะไร พิษไข้ทำให้เขานอนซมอยู่นาน พึ่งรู้สึกว่าหิวมากก็ตอนไข้ลดนี่แหละ

หลังจากคิมห์หันต์กินข้าวกินยาเสร็จ หญิงสาวก็ลุกจะไปตามลุงสุขให้ไปส่งเธอ

“จะไปใหน?” คิมหันต์คว้ามือหญิงสาวไว้ไม่ให้เดินออกไป

“จะไปตามลุงสุขค่ะ ดาจะกลับแล้ว” หญิงสาวหันมาบอกคิมหันต์

“ผมยังไม่หาย ไม่ให้ไปใหน ยังไงคุณก็เป็นเมียผม จะปล่อยให้ผัวนอนเป็นไข้ตายคนเดียวหรอ?”คิมหันต์พูดตัดพ้อ

“ดีค่ะ ดาจะได้หนีไป ถ้าคุณตาย” หญิงสาวพูดขู่เขา พร้อมแกะมือเขาออกจะลุกไป

“ปากดีไปเถอะ ตายจริงจะกลายเป็นหม้าย ไม่รู้ด้วยนะ” คิมหันต์กอดหญิงสาวไว้ในวงแขน

“คืนนี้นอนที่นี่ ค่อยกลับพร้อมกันตอนที่ผมหายดี นอนเถอะนะดึกแล้ว”

พูดพรางซุกไซ้ไปที่แก้มนุ่มนิ่มของหญิงสาว มือของเขาก็อยู่ไม่นิ่งลูบไล้ซุกซนไปทั่ว

“ใหนบอกว่าไม่สบาย ไงคะ ปล่อยดาค่ะ ปล่อย”

ปากบอกให้ปล่อยแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรมากมาย หญิงสาวรู้สึกวาบหวิว และรุ่มร้อนกับสัมผัสของเขา

พรางคิดคนป่วยอะไรฟื้นตัวเร็วขนาดนี้ นี่ขนาดป่วยนะ หญิงสาวปล่อยให้คิมหันต์กอดอย่างไม่ขัดขืนพร้อมล้มตัวลงนอนข้างชายหนุ่ม

ชายหนุ่มจับตัวเธอให้พลิกกลับมา ริมฝีปากสากๆที่มีหนวดบางๆขึ้นมาไรๆแนบชิดมาที่ริมฝีปากของเธอ

ลิ้นของเขาดุนดันเข้ามาตวัดกับลิ้นของเธอ จูบของเขาดูดดื่มอย่างนุ่มนวลและเร้าร้อน

มือของเขาเริ่มซอกซอนเข้ามาเกาะกุมทรวงอกนุ่มนิ่มและแต่งตึง มืออีกข้างของเขาเริ่มถอดบราเซียออกไป

“ผมต้องการคุณเหลือเกิน…ดาริกา” น้ำเสียงทุ่มพร่าโพล่งขึ้นมาเบาๆ ขณะที่กำลังแสดงให้เธอเห็นถึงความปรารถนาอันแรงกล้าของเขา

ดาริกาก็อยากบอกกับเขาว่าเธอก็ต้องการเขาเหลือเกิน

บทเพลงรักระหว่างคนไข้และพยาบาลสาวแสนสวยดำเนินไปถึงจุดสิ้นสุดเมื่อไหร่ไม่รู้ ค่ำคืนนี้ทั้งคู่นอนกอดก่ายกันอย่างมีความสุข

เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองเผลอเผยความรู้สึกที่แท้จริงออกมาอย่างไม่รู้ตัว แต่สำหรับดาริกาแล้ว

อยากจะหยุดเวลานี้ เอาไว้ตรงนี้ตลอดไป แม้ความเป็นจริงมันจะเป็นไปไม่ได้ก็ตาม เธออยากจะเก็บและซึมซับความสุขของคืนนี้ให้ได้มากที่สุด

เผื่อพรุ่งนี้คิมหันต์จะเปลี่ยนไปเป็นคิมหันต์ที่ใจร้ายอีกครั้ง

เช้าวันใหม่…

ดาริการู้สึกตัวตอน 6 โมงเช้า ตื่นมารอบนี้คิมหันต์ยังนอนอยู่ เป็นครั้งแรกที่ตื่นมาเจอเขาอยู่ข้างๆ หญิงสาวลุกขึ้นช้าๆอย่างแผ่วเบา เพราะกลัวทำคนข้างๆตื่น

“จะรีบตื่นไปใหนครับ..ดาริกา”

ชายหนุ่มเรียกชื่อหญิงสาวซะเต็มยศก่อนหันมายิ้มอ่อนและดึงเธอลงมากอด เป็นครั้งแรกที่คิมหันต์ยิ้มให้เธอและมองเธอด้วยสายตาอบอุ่นแบบนี้

“ทำไม ไม่หนีไป..ในตอนที่รู้ว่าผมป่วย นอนซมหมดสภาพอยู่ล่ะดาริกา”

ใบหน้าหล่อๆของเขาเอียงคอมาถามพร้อมจุมพิตไปที่หน้าผากมน

“ดาจะไปจากคุณก็ต่อเมื่อ..คุณไม่ต้องการดาอีกแล้ว..ค่ะ”

หญิงสาวตอบตามความรู้สึกจริงๆ

ถ้าเป็นนางเอกในละครหลังข่าวก็คงอาจจะพยายามหนีไป

ด่าทอและเคียดแค้น ถึงแม้ชีวิตเธอตอนนี้ไม่ได้ต่างจากละคร เท่าไหร่

แต่เธอไม่ใช่นางเอกแบบนั้น เธอจะไม่หนีปัญหาอะไรทั้งนั้น เธอจะอยู่จนกว่ามันจะจบเรื่อง

แม้ตอนจบบทจะร้ายหรือจะดี แต่ก็จะไม่หนีไป หญิงสาวนิ่งคิด….

“คุณเป็นคนยังไงนะดาริกา…ทำไมถึงทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนเลวมากๆ ”

คิมหันต์ลูบผมหญิงสาวเบาๆ อย่างรู้สึกเอ็นดู

“ดาก็เป็นดาแบบนี้แหละค่ะ ดาเข้าใจคุณ ดารู้ว่าคุณทำด้วยความแค้น ดารู้ว่าคุณเจ็บปวดกับสิ่งที่ผ่านมา…ถึงแม้ว่าดาจะไม่ใช่คนผิด แต่ดาเลือกที่จะรับมันเอง ชีวิตดาที่ผ่านมามีแต่สิ่งที่ราบรื่นและดีๆมาตลอด จะเป็นไรไปล่ะคะ ถ้าหากว่ามันจะต้องเจ็บปวดไปบ้าง สิ่งเดียวที่ดาคิดถึงตอนนี้ก็คือความรู้สึกของคุณพ่อ คุณแม่”

หญิงสาวเอ่ยกับเขาอย่างเปิดใจไม่ปิดบังความรู้สึกใดๆ ยกเว้น..แค่ความรู้สึกที่มีต่อคิมหันต์ที่ยังไม่เอ่ยออกไปเท่านั้น