เผลอใจรักนายซาตาน

"ที่นี่ที่ใหนกัน?" ดาริกาตื่นมาพบว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านของเธอ เธอพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืน หลังจากที่เธอเลิกงาน ตอน2 ทุ่ม เธอยืนรอแท็กซี่อยู่ข้างหน้าบริษัท แล้วภาพมันก็ตัดไปเลย ตื่นมาอีกทีก็คือตอนนี้ หรือเราจะโดนลักพาตัวมา คิดพรางเดินไปเดินมาในห้อง ห้องถูกล็อกจากข้างนอก แย่แล้วดาริกา เธออยู่ที่ใหนนี่? สักพักเสียงผลักประตูเข้ามา เป็นผู้หญิงอายุราวๆ50กว่าเดินถือถาดอาหารเข้ามา "ตื่นแล้วหรอคุณ อาหารเช้าค่ะ" พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ไม่สบตาไม่มองหน้า "ที่นี่ที่ใหน คุณป้าเป็นใครคะ แล้วพาตัวหนูมาที่นี่ทำไม ปล่อยหนูไปเถอะนะคะ" ดาริกาอ้อนวอน "ไม่ได้ค่ะ เราทำตามคำสั่งของนายท่านอีกที อย่าพยายามขอร้องอะไรอีกค่ะ มันไม่มีประโยชน์ คุณควรเก็บแรงไว้ถามนายท่านเอง"! 'ผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นคนงานหรือแม่บ้านของที่นี่ เย็นไว้ดาริกา เราต้องมีสติ หาทางออกต่อไป อยู่เฉยๆนิ่งๆไปก่อน' หญิงสาวคิดในใจ "แล้วนายคุณจะให้ดาเจอเมื่อไหร่คะ" ดาริกาพยายามพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน เพื่อให้อีกฝ่ายพูดดีด้วย แต่คงจะไม่ได้ผลเท่าไหร่ "คืนนี้ก็ได้เจอกันค่ะ คุณคือนายหญิงของที่นี่นายท่านบอกมาแบบนั้น ดิฉันรู้แค่นี้ค่ะ" "ห้ะ!! ว่าไงนะคะ เค้าบอกแบบนั้นหรอคะ แต่ๆดายังไม่เคยมีแฟนมีสามีหรือรู้จักอะไรกับนายท่านของป้าเลยนะคะ" 'ช่างเถอะพูดอะไรไปตอนนี้นางก็คงไม่ตอบอะไร รอเจอคนโรคจิตที่จับเธอมาแล้วมโนว่าเธอคือนายหญิงอะไรแน่นอนมันต้องมีเรื่องเข้าใจอะไรผิดกันแน่ๆ โอ้ยย!! เรื่องบ้าอะไรกันเนี่ยยย ตอนนี้เธอควรอยู่ที่ทำงาน แล้วคุณพ่อคุณแม่จะเป็นห่วงเธอมากแค่ใหนนะ คนบ้าอย่าให้เจอนะ' หญิงสาวฝืนกินอาหาร อาบน้ำแต่งตัวใหม่ น่าแปลกมากห้องนอนที่เธอนอนอยู่ มีของใช้เสื้อผ้าครบครันเหมือนเตรียมไว้ให้เธอหมด มองออกไปนอนหน้าต่างที่นี่เหมือนเป็นไร่อะไรสักอย่างนึง แทบไม่เห็นผู้คนเลย คงจะลึกลับอยู่แล้วแหร่ะ ก็จับคนมาขังไว้ทั้งคน โอ้ยย คิดไปคิดมาแล้วปวดหัว' ดาริกาคิดไปคิดมาจนเหนื่อยล้าและเผลอหลับไป ตื่นมาอีกทีนึง มีผู้ชายนั่งอยู่ในห้องของเธอ เธอรีบดีดตัวลุกขึ้นมาทันที "แก แกเป็นใคร จับตัวชั้นมาทำไม ไอ้โรคจิต แถมมาทึกทักว่าชั้นคือนายผู้หญิงอีก " ร่างสูงโปร่งหันหน้ามองจ้องเธอตาเขม็ง เธอตกใจมาก หน้าตาของเขาหล่ออย่างกับพระเอกเกาหลี ไว้หนวดเคราบางๆ สีหน้าเย็นชา " ผมชื่อคิมหันต์ เป็นเจ้าของไร่ที่นี่ และจะเป็นสามีของคุณคืนนี้ ไม่ต้องคิดอะไรเยอะเตรียมตัวเป็นเมียบำเรอผม ชดใช้เวรกรรมให้กับพี่ชายของเธอก็พอ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงโกรธจัดพร้อมเอื้อมมือ มาคว้าตัวเธอบีบแขนและเขย่าตัวเธออย่างแรง หญิงสาวรู้สึกเจ็บมาก "ปล่อยชั้นนะไอ้คนโรคจิต พี่รุจไปทำอะไรให้แก แกถึงมาลงกับชั้น แกก็ไปเครียกับพี่ชายชั้นสิ" หญิงสาวตะโกนสุดเสียงด้วยความกลัวปนโมโหพอๆกัน "เลือกเอา แล้วกัน เธอจะเลือกเก็บชีวิตพี่ชายเธอไว้หรือเธอจะมาเป็นเมียบำเรอชั้นเพื่อชดใช้ กับสิ่งที่พี่เธอทำ" คิมหันต์พูดเสร็จก็ผลักดาริกาลงบนเตียงนอน พร้อมกับลุกออกไป 'นี่มันเรื่องอะไรกัน มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรอ? พี่รุจไปทำอะไรไว้กันแน่' หญิงสาวนอนฟุบร้องไห้กับโชคชะตาที่กำลังจะเกิดขึ้น 'เราต้องอยู่สู้สิ แม้ต้องเหลือแค่ชีวิตก็ต้องรักษาให้ได้ เพื่อจะกลับไปหาคุณพ่อคุณแม่อีกครั้ง พ่อจ๋าแม่จ๋า ลูกคิดถึงเหลือเกิน' หญิงสาวนอนร้องไห้อย่างหนักจนเผลอหลับไปอีกครั้ง...