เผลอใจรักนายซาตาน

ย้ายมาอยู่ด้วยกันนะ

คิมหันต์พาดาริกาเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ 3 ชั้น ออกแบบอย่างหรูบวกเข้ากับสไตล์โมเดิร์นทันสมัยมาก

ภายนอกบ้านตกแต่งด้วยสีขาวเป็นหลัก แซมด้วยอิฐบล็อกแบบฉลุฉายเหมือนเพิ่งสร้างเสร็จเมื่อไม่นานมานี้เอง

“บ้านใครคะ พาดามาทำไมที่นี่คะ?”

หญิงสาวถามด้วยท่าทีแปลกใจปนสงสัย

"บ้านพี่เอง บ้านเก่ามารีโนเวทใหม่ สมัยก่อนบ้านหลังนี้คือครอบครัวของพี่แต่พอพี่เสียพ่อแม่ จึงพาน้องชาย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดเพราะชาเอาแต่เศร้าซึมคิดถึงพ่อแม่ นั้นก็คงจะเป็นสาเหตุของโรคซึมเศร้าที่ชาเป็น แต่…พี่ไม่เคยรับรู้เลย"

ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเศร้าๆเหมือนพยายามสะกดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลอยู่ตลอดเวลา

"พี่เพิ่งให้ช่างมาตกแต่งใหม่ วันนี้เลยพาน้องดามาดู เพราะต่อไปบ้านหลังนี้มันจะเป็นของนายคีริน ลูกของเรา พี่ไม่ได้รวยอะไรหรอก ทุกอย่างเป็นสิ่งที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ก่อนตาย ตอนนี้ชีวิตพี่ไม่เหลือใครนอกจากดาและลูก ส่วนในกรุงเทพพี่ก็มีธุรกิจอยู่เล็กน้อย ถ้าดาไม่อยากกลับไปอยู่ในไร่ พี่ก็พร้อมมาใช้ชีวิตอยู่กับดาที่นี่หลังจากเราแต่งงานกัน"

น้ำเสียงหนักแน่นเด็ดขาดรวมทั้งท่าทีจริงของเขาทำให้ดารินึกหดหู่ในใจกับเส้นทางชีวิตของเขา

หัวใจผู้ชายคนนี้มีแต่บาดแผลเขาสูญเสียมาทั้งชีวิตจริงๆ

“พี่คิม….”

เธอเรียกเขาเสียงสั่นๆน้ำเสียงแผ่วเบาราวกับเสียงของสายลมที่พริ้วไสว

"น้องดา พี่ขอโทษกับเรื่องทั้งหมด พี่รู้ว่าพี่ไม่ควรโกรธแค้นใคร ชาอาจจะเลือกทางนี้แล้วจริงๆพี่ควรเคารพในการตัดสินใจของชา บางทีชาอาจจะเลือกทางที่ถูกต้องแล้วก็ได้ เหลือแต่พี่ที่ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวการกระทำของพี่ ผลักให้ดาต้องออกไปจากชีวิตพี่เอง พี่ไม่รู้ว่าดาท้อง พี่ปล่อยให้ดาต้องลำบากเลี้ยงลูกคนเดียวเพราะความเห็นแก่ตัวของพี่เองพี่สนแต่ความรู้สึกตัวเอง ให้โอกาสพี่อีกครั้งนะ ให้โอกาสพี่ได้หายใจต่อเพื่อดาและลูก"

คิมหันต์คุกเขาลงต่อหน้าเธอ น้ำตาใสๆไหลร่วงหล่นมาอย่างไม่ขาดสาย ไม่เหลือฐิติอะไรที่ต้องสะกดกลั้นเอาไว้อีกแล้ว

"พี่คิม…อย่าทำแบบนี้ ดาหวังคำนี้จากปากพี่มา 4 ปี ดารอวันนี้มานานมากรู้มั้ยคะและวันนี้พี่ก็มาบอกดาตรงนี้ ดาคงไม่มีอะไรจะให้อภัยพี่ เพราะดาไม่เคยโกรธพี่เลยดาคิดถึงพี่ทุกลมหายใจ รอพี่ทุกวัน ไม่มีวันใหนที่ดาไม่รักพี่"

หญิงสาวโผเข้ากอดคิมหันต์ ท่ามกลางน้ำตาที่ไหลรินออกมาไม่ขาดสาย ต่างคนต่างระบายความอัดอั้น

ในใจที่มีต่อกันมานานหลายปี สิ่งเดียวที่ทั้งคู่ยังมั่นคงไม่เปลี่ยนแปลงนั่นก็คือความรัก..ที่มีต่อกัน

"ย้ายมาอยู่ด้วยกันนะ พี่จะพาดาไปจดทะเบียนสมรส เราจะได้เป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องกันสักทีลูกก็โตแล้ว "

“จดทะเบียนก็พอได้อยู่ แต่ถ้างานแต่งดาขอจัดเล็กๆกันแค่คนในครอบครัวก็พอนะคะ”

“พูดเรื่องนี้ พี่ยังระอายแก่ใจพ่อแม่ของดาอยู่ ไม่รู้ว่าจะอภัยให้พี่ได้มั้ย”

“พ่อแม่ดาไม่เคยว่าอะไรพี่คิมเลยค่ะ ทุกคนเข้าใจพี่คิมเสมอ”

“ถึงจะเป็นแบบนั้นพี่ก็ยังระอายใจอยู่ดี”

"งั้นเรามาทำคิมหันต์น้อยอีกคนมั้ยคะ รับรองพ่อแม่ดาจะปฎิเสธพี่คิมไม่ได้แน่ เพราะเลี้ยงหลานไม่ไหวแล้ว"

ดาริกาพูดด้วยแววตาเป็นประกาย คราวนี้เธอเป็นฝ่ายรุกเองซะงั้น พูดเสร็จก็ไม่รอช้าคล้องคอเขามาจูบปากบางๆประกบจูบไปที่ปากหยักหนาของผู้ชายตัวสูง

“เดี๋ยวนี้ชักจะเก่งขึ้นทุกวันนะคะ..น้องดา”

ชายหนุ่มไม่รอช้าอุ้มหญิงสาวเข้าไปในห้องนอน

เขาค่อยๆวางร่างบางลงบนเตียงหนานุ่ม ต่างคนต่างช่วยกันถอดเสื้อผ้าของตัวเอง พรวดเดียวเขาคว้า

ตัวเธอเข้ามากอดทาบปากประกบริมฝีปากดังกลีบดอกไม้ อารมณ์สาวที่ถูกปลุกเร้าให้ตื่นสนองรับสัมผัส

เสน่หาอย่างกระตือรือร้น ใบหน้าหล่อเหลาจูบไซ้ถ้วนทั่ว ปากลิ้นเล็มเลียประทุมถันเต่งตึงไม่ว่างเว้น

หญิงสาวแอ่นอกยกลำตัวส่าย รับความสุขสยิว ร้องเสียงกระเส่ากับจังหวะ เม้มปากแล้วดูด แล้วเปลี่ยนตำแหน่ง

ลงไปที่หน้าท้องต่ำลงไปยังกลีบดอกไม้อวบอิ่ม แล้วหยุดเกาะบนกลีบดอกไม้ใช้ลิ้นเจาะซอกซอนลึกลงไป

ควานดูดน้ำหวานตรงจุดที่ซ่อนเร้นด้วยความหิวกระหาย หญิงสาวเม้มริมฝีปากกลั้นเสียงครวญคราง

“มีความสุขมั้ยจ้ะ น้องดาจ๋าาา?”

“โอววว ค่ะสามี”

ชายหนุ่มขยับร่างหญิงสาว จับสองขาให้แยกจากกัน ถาโถมความเป็นชายลงไปในร่างกายของเธอ

ดังเช่นทุกครั้ง หญิงสาวผวาสองแขนยกโอบรัดลำตัวคิมหันต์ จังหวะส่งมอบความสุขของเขานั้นลำลึก

ความกระหายถาโถมใส่กันไม่หยุดยั้ง จนกระทั่งความเสียวสุขนำพาทั้งคู่ไปสู่จนหมายปลายทาง

ร่างเปลือยเปล่านอนกอดก่ายกันด้วยความสุข

“อุ้ยตายแล้วพี่คิม กี่โมงแล้วคะ เราต้องไปรับลูกนะคะ”

เมื่อสติกลับมา จึงได้รู้ว่าไกล้เวลารับเด็กน้อยคีรินแล้ว

“ก็น้องดา….มัวแต่ทำอะไรอยู่ล่ะคะ”

เขากระตุกยิ้มเบาๆน้ำเสียงเต็มไปด้วยความยอกเย้าสายตาเป็นประกายคู่นั้นบอกให้

เธอได้รับรู้ว่าเขายังคงหิวกระหาย

“พอแล้วค่ะ ไปรับลูกกัน”

ก้าวต่อไปหลังจากนี้ คือครอบครัวของดาริกายังไม่รู้เรื่องที่เขากลับมาคบกัน รวมทั้งเรื่องลูกสาวอีกคนของคิมหันต์ที่เขายังไม่ได้บอกดาริกา เพราะเขารู้สึกระอายใจ ที่4ปีมานี้เขาเอาเวลาไปดูแลลูกของน้ำผึ้ง แล้วทิ้งให้ลูกของตัวเองอยู่กับแม่ตามลำพัง

ชายหนุ่มถอนใจเฮือกใหญ่ ไม่แน่ใจว่าเรื่องนี้ดาริกาและครอบครัวจะเข้าใจเขามั้ย รู้สึกว่าพอจบเรื่องนี้

เรื่องอื่นก็ประดังเข้ามาให้เขาต้องแก้ไขอยู่ร่ำไป แต่…ไม่ว่าอย่างไรเขาจะไม่ยอมเสียดาริกากับคีรินไปแน่นอน

ชายหนุ่มให้สัญญากับตัวเอง