His Villain Wife (SSPG)

CHAPTER 4

DENIZ P.O.V

Marami akong nainom kaya bumalik ako sa dance floor at nagsimulang sumayaw ng nakaka-akit. Habang sumasayaw ako sa dance floor, ramdam ko na ang tama ng alak sa sistema ko. Medyo umiikot na ang paningin ko, pero hindi ko iyon pinansin. Instead, I let the music take over, allowing my body to move seductively to the beat. Naramdaman ko ang mga mata ng mga lalaki na nakatuon sa akin, parang mga gutom na lobo na naghihintay ng tamang pagkakataon para sunggaban ako. Pero sa halip na matakot, lalo pa akong nang-akit. This was my playground, and I was the queen.

Sumigaw pa ang ilang lalaki ng mga bastos na salita, pero ngumiti lang ako sa kanila, binigyan pa ng isang mapang-akit na kindat. Nababasa ko ang pagnanasa sa kanilang mga mata, at alam kong konting galaw ko lang, bibigay sila. Pero wala akong balak na bigyan sila ng ganoong karangalan. Hindi sila ang tipo ng mga lalaking gusto ko.

Bigla na lang, may humawak sa kamay ko at malakas akong hinila palayo sa dance floor. Napatigil ako, nabigla sa bilis ng pangyayari. Sinubukan kong bumalik sa sarili ko, pero bago pa ako makapag-react, bigla na lang akong naramdaman na bumuhat ang isang malakas na braso sa akin. I felt his strength as he lifted me effortlessly, as if I weighed nothing. Nabigla ako, pero sa loob-loob ko, may kakaibang kilig na naramdaman.

Dinala niya ako sa isang VIP room, at nang makita ko ang mukha niya, napanganga ako. Ang lalaking humila at bumuhat sa akin ay parang galing sa ibang mundo—isang mundong puno ng panganib at misteryo. His eyes were cold, sharp as daggers, and they held a dangerous glint that sent shivers down my spine. Para siyang isang Russian na adonis, with a chiseled jawline, high cheekbones, and lips that could either break or bless you. Ang mga mata niya, bagama’t malamig, ay nagtataglay ng kakaibang kapangyarihan. Parang tinatapunan ako ng yelo, pero sa halip na matakot, lalong bumilis ang t***k ng puso ko.

Hindi ko maiwasang hindi mapansin ang mga braso niyang matipuno—mga braso na kayang-kaya akong protektahan o durugin kung gugustuhin niya. Every inch of him was pure muscle, and the way his shirt clung to his torso left little to the imagination. Hindi ko alam kung anong meron siya, pero parang isang magnet na hinihila ang lahat ng atensyon ko sa kanya.

Habang binababa niya ako sa sahig ng VIP room, naramdaman ko ang malamig na singaw ng aircon sa balat ko, pero hindi iyon sapat para palamigin ang init na nararamdaman ko mula sa kanya. Pagsilip ko sa paligid, napansin kong walang ibang tao sa silid—kaming dalawa lang. Napakaliit ng espasyo para sa isang estrangherong tulad niya, pero kahit na nakakakulong kami sa apat na sulok ng kwarto, parang siya pa rin ang may hawak ng lahat ng kontrol.

“Who the hell do you think you are?” tanong ko sa kanya, pilit na pinipilit na itago ang kaba at excitement sa boses ko. Gusto kong magalit, gusto kong magsalita ng masasakit, pero ang lamig ng tingin niya sa akin ay sapat na para matigilan ako. He just looked at me, his eyes scanning me from head to toe, as if he was trying to read me, to figure me out.

“Do you always play with fire?” tanong niya sa malamig na boses na parang alon na umaabot sa kaibuturan ng pagkatao ko. His voice was deep, smooth, pero may halong lamig na parang yelo, but at the same time, it was the kind of cold that could burn. I couldn’t help but shiver at the sound of it, kahit pa sa loob-loob ko, may kakaibang init na sumiklab.

Hindi ako makapagsalita agad. Parang nalunod ako sa mga mata niya, mga matang puno ng panganib at pangako ng kung anu-ano. Pero hindi ako nagpatalo. “I can handle myself,” sagot ko sa kanya, trying to regain my composure. Pero alam kong nararamdaman niya ang pag-aalinlangan ko. He just smirked, a slight curl of his lips that sent another shiver down my spine.

“I highly doubt that,” sagot niya, at ang lamig ng boses niya ay parang tumagos sa kaluluwa ko. Pero sa halip na umatras, mas lalo akong na-intriga. Sino ba itong lalaki na basta-basta na lang akong kinuha at dinala rito? At bakit hindi ko maiwasang maakit sa kanya? His presence was overwhelming, and every fiber of my being was responding to him in a way that I had never felt before.

Lumapit siya sa akin, and I could feel his breath on my skin, sending tingles all over my body. “You should be careful, darling,” bulong niya, his voice dangerously low. “You never know who you might be tempting.”

Hindi ko alam kung anong sasabihin. Parang nawalan ako ng boses habang tinitigan ko siya. Ang bawat galaw niya ay nagpapalapit sa akin sa gilid ng bangin, at hindi ko alam kung handa akong mahulog. Pero sa bawat segundo na lumilipas, mas lalo akong nadadala sa misteryo at panganib na dala niya.

Nakaramdam ako ng kakaibang init sa kabila ng lamig ng mga salita niya. My mind was screaming at me to get out, to walk away, pero ang katawan ko ay hindi sumusunod. Instead, I found myself leaning into him, as if drawn by an invisible force. It was insane, but I couldn’t help it.

“What do you want from me?” tanong ko, my voice barely a whisper. Alam kong delikado ito, pero masyado akong na-intriga sa kanya para lang umalis ng basta-basta. Gusto kong malaman kung sino siya, kung ano ang plano niya, at kung bakit ganoon na lang ang epekto niya sa akin.

“Nothing… yet,” sagot niya, his cold eyes boring into mine. Pero kahit ganoon kabagsik ang tingin niya, may kakaibang kilabot akong naramdaman. It was as if he was warning me, but at the same time, inviting me to dive into something dangerous and unknown. And I was tempted—more than tempted, actually. Gusto kong malaman kung hanggang saan ako dadalhin ng gabing ito, kahit na alam kong may kapalit ito.

Hindi ko na alam kung paano matatapos ang gabing ito, pero isa lang ang sigurado ako—hindi na ito babalik sa dati. At kahit anong mangyari, handa akong sumugal, kahit pa alam kong maaaring ikapahamak ko ito.