His Villain Wife (SSPG)

CHAPTER 21

DENIZ P.O.V

Kinabukasan, dumating na ang oras para simulan ko ang training ng mga modelo. Hindi na ako makapaghintay. Gustung-gusto ko nang makita kung paano makakaya ni Annabelle ang mga ipapagawa ko. Nasa training room kami ngayon, isang malawak at maliwanag na espasyo na puno ng mga salamin. Ang mga modelo ay nakaayos na sa kanilang mga linya, handa na sa kung anong mangyayari.

Nakatayo ako sa gitna, pinagmamasdan silang lahat. Hindi ako nakapagsalita agad. Inenjoy ko muna ang katahimikan habang iniisip ko kung paano ko sisimulan ang araw na ito, lalo na para kay Annabelle.

Napansin ko si Annabelle na medyo tahimik at hindi mapakali sa pwesto niya. Alam kong alam niyang siya ang target ko, pero hindi niya alam kung paano siya aatakihin. Kaya naman, nagsimula na ako.

“Okay, ladies, today we’re going to focus on posture and movement,” sabi ko, matigas ang boses. “I expect each of you to follow my instructions carefully. If you make a mistake, I will correct it. And if you can’t keep up, well, you know what that means.”

Nagpalitan ng tingin ang ibang mga modelo, kita ko ang kaba sa kanilang mga mata. Pero si Annabelle, pilit na pinapakita ang tapang, kahit halatang hindi siya komportable.

“Let’s start with the basics,” sabi ko habang naglalakad papunta sa harap ng linya. “Walk with confidence. I want to see grace, power, and elegance. Start from that end of the room, then make your way here.”

Isa-isa silang nagsimulang maglakad. Kita ko ang effort nila, lalo na sa ibang baguhan, pero wala akong pake. Ang importante lang sa akin ngayon ay makita si Annabelle na magkamali.

Nang siya na ang naglakad, pinilit niyang maging perfect. Pero alam ko ang galaw niya—pilit, masyadong conscious. At doon ko siya titirahin.

“Annabelle,” tawag ko, agad na itinaas ang kilay. “What was that?”

Tumigil siya at lumingon sa akin, halatang nagulat.

“Sorry po?” tanong niya, pero alam kong narinig niya ako nang malinaw.

“What was that walk?” ulit ko, hindi ako kuntento sa simpleng apology. “Is that what you call modeling? Akala ko ba actress ka? Then why are you here, walking like you don’t know what you’re doing?”

Kitang-kita ko ang pamumula ng mukha niya. She’s trying to hold it together, pero hindi ko siya hahayaang makawala.

“I thought your career in showbiz ended up well?” dagdag ko, may halong sarcasm ang boses ko. “O baka naman tapos na ang career mo kaya nandito ka ngayon?”

Tahimik siya, pilit pinipigilan ang sarili na mag-react. Pero hindi ko siya bibigyan ng pagkakataon. Gusto kong makita siyang mawalan ng composure.

“Sige, try again,” utos ko, iniiling pa ang ulo ko na para bang dismayado. “And this time, walk like you mean it.”

Muling huminga nang malalim si Annabelle at sinubukan ulit. Pero hindi pa rin ako kuntento. Sinadya kong palampasin ang ibang modelo, pero kay Annabelle, hindi.

“Again,” sabi ko nang malamig.

Sumunod siya, naglakad ulit, pero wala akong pake kung tama o mali. Ang gusto ko lang ay ma-frustrate siya. At bawat galaw niya, bawat hakbang, sinasalubong ko ng puna.

“Annabelle, you’re too stiff.”

“Hindi ka ba marunong maglakad nang diretso?”

“Seriously? That’s what you call grace?”

Patuloy akong nagbitaw ng mga sarcastic na komento, lahat ay may halong pang-aasar. Nakikita kong unti-unti nang nawawalan ng pasensya si Annabelle, pero pinipilit niyang magpigil. Alam kong nasa ilalim na siya ng balat ko, at iyon ang gusto ko.

Habang umuusad ang training, paulit-ulit ko siyang sinasabihan ng pagkakamali. Kahit na minsan ay tama na ang ginagawa niya, sinasadya kong hanapan siya ng mali.

“Annabelle,” sabi ko muli, sa gitna ng isang demonstration. “Aren’t you tired of messing up? Hindi ka ba napapagod na puro mali ang ginagawa mo?”

Napatingin siya sa akin, naniningkit ang mga mata. Alam kong hindi na siya makakapagtimpi nang matagal, pero hindi siya puwedeng magreklamo. Nasa ilalim ako ng kumpanya ni Aziel, at alam niyang wala siyang magagawa kundi sundin ako.

Pero ako? Gusto kong makita siya sumabog.

“You know,” nagpatuloy ako, naglalakad papalapit sa kanya, “I expected more from you. Akala ko, dahil galing ka sa showbiz, mas alam mo na ang ginagawa mo. But I guess I was wrong.”

Hindi siya kumibo. Tumitig lang siya sa akin, at naramdaman ko ang galit na gusto niyang itago.

“Try again,” sabi ko nang malamig, bago lumingon sa iba. “Everyone, watch Annabelle. Learn from her mistakes.”

Napansin kong bahagyang nagbuntong-hininga si Annabelle bago muli siyang naglakad. This time, kahit na wala akong masabi sa technique niya, hindi ko hinayaan na maging satisfied ako.

“Annabelle, why do you look so tense?” tanong ko, nilakasan ko pa ang boses ko para marinig ng iba. “If you keep walking like that, baka mas mapahiya ka pa sa runway.”

Huminto siya sandali, halatang pigil na pigil ang emosyon niya. Napangiti ako nang bahagya. Alam kong tinatamaan na siya sa mga sinasabi ko, at mas lalo ko siyang puputaktehin hanggang sa hindi na siya makapagpigil.

“Again,” sabi ko, wala akong pakialam kahit alam kong maayos na ang ginagawa niya. Gusto ko lang siyang inisin. “This time, try to act like a model. Not like someone pretending to be one.”

Tinitigan ako ni Annabelle, ngunit hindi siya nagsalita. Tumayo siya ng matuwid at sinubukang maglakad ulit, ngunit bawat galaw niya ay binabantayan ko, hinahanap ko ang pinakamaliit na imperfection para lang masabihan siya.

At sa bawat oras na magkamali siya, lalo kong pinapalala ang sitwasyon.

“Annabelle, you’re hopeless,” sabi ko sa huli, nagpapatuloy pa rin sa pagbibigay ng puna. “How do you expect to survive this industry if you can’t even do the basics?”

Hindi na siya sumagot. Tahimik lang siya, pero alam kong nasa sukdulan na siya ng kanyang pasensya. At iyon ang gusto kong mangyari.

Patuloy kaming nag-training, at patuloy kong sinasabihan siya ng mali, kahit hindi naman talaga. Pero sa huli, alam kong natamaan ko na ang kanyang pride, at wala na siyang magagawa kundi sundin ako.

Ito ang simula ng pagbagsak niya, at sisiguraduhin kong hindi siya makakaligtas sa kamay ko.

***********

This is my playground, and she’s just a pawn in my game. Pumasok na ang lahat ng mga modelo, pati na si Annabelle. Hindi ko mapigilan ang bahagyang ngisi ko nang makita siyang tila ba handa na sa mga susunod na pagsubok.

"Okay, we're going to do something different," simula ko, habang naglalakad sa harap ng mga modelo. "This will be a stamina and endurance test. I want all of you to show me na kaya niyo ang pressure at expectations in this industry. Kung mahina ang resistensya niyo, you won’t last long."

Alam kong mas physical ang gagawin namin ngayon, kaya't excited ako. Sinadya ko itong gawing mahirap, hindi lang para sanayin sila kundi para talagang ma-test ko si Annabelle. Nag-setup ako ng mga hurdles, weights, at iba’t ibang props na gagamitin nila sa exercises. Kung magmukha silang mga pagod at haggard pagkatapos nito, perfect.

"Everyone, pair up," utos ko, habang pinapanood ko silang pumili ng partner. Pagkatapos ay idinagdag ko, "Except you, Annabelle. You’ll be working solo."

Napansin kong napakunot-noo siya, pero hindi siya tumutol. Alam niyang wala siyang karapatan para magreklamo. Sumunod siya, kahit alam niyang magiging mas mahirap para sa kanya ang task. Alam ko, ginugusto niyang mapatunayan ang sarili niya, pero mas lalo lang akong nae-excite na makitang magkamali siya.

Nang magsimula na ang unang exercise, mabilis akong naglakad patungo sa gitna ng grupo. Sinimulan namin ang simpleng cardio routine, pero pagkatapos ng ilang minuto, inilipat ko na agad sila sa mas challenging na drills. Mabilis ang pacing, halos walang pahinga, at kitang-kita ko sa mga mukha ng ilan sa kanila ang pagod na.

Si Annabelle, kahit na pawis na pawis, ay pinipilit pang magpatuloy. Pero alam kong hindi siya makakatagal. Nilapitan ko siya habang ginagawa niya ang isang set ng lunges.

"Annabelle, your form is wrong," sabi ko nang malakas para marinig ng iba. "You’re too slow. I thought you were an actress? Shouldn’t you be more fit than this?"

Napahinto siya sandali, halatang kinakabahan, pero sumunod din siya agad at itinama ang postura niya. Wala siyang ibang choice kundi sundin ako. Pero hindi ko siya hinayaan matapos iyon nang walang puna.

“Faster,” sabi ko, halos inaasar ko na siya. “You’re acting like you’ve never exercised in your life.”

Habang pinagmamasdan ko siya, naisip ko na hindi sapat ang ganito. Gusto ko pang mas pahirapan siya. Kaya’t pagkatapos ng set na iyon, sinabi ko sa kanya na magdagdag pa ng weights.

"Grab those dumbbells," utos ko, habang tinitingnan ko siya. "Gawin mo ulit, pero this time, with extra weight. I want to see if you can handle it."

Kitang-kita ko ang pag-aalinlangan sa mga mata niya, pero alam niyang hindi niya pwedeng tanggihan ang utos ko. Kaya’t kinuha niya ang mga dumbbells at sinimulan ang set ng lunges ulit, this time mas mabigat at mas mahirap. Nakikita ko ang hirap sa mukha niya, pero pilit siyang nagpapakatatag.

Habang pinapanood ko siya, naglakad ako papalapit sa iba pang mga modelo, binibigyan ng kaunting guidance at correction, pero lagi kong sinisiguradong bumabalik ako kay Annabelle. Gusto kong iparamdam sa kanya na hindi siya makakawala sa akin.

"Annabelle, keep your back straight!" sigaw ko nang makita kong bahagyang nakayuko na siya dahil sa bigat ng weights. "You’re going to hurt yourself if you don’t do it right. Or maybe that’s your plan? To get out of this training by pretending to be injured?"

Napatingin siya sa akin, halatang napipikon na, pero hindi siya sumagot. Kitang-kita kong pilit niyang pinipigilan ang kanyang emosyon. Nakakatuwa siyang panoorin na parang gustong sumabog pero hindi pwedeng magreklamo.

"Again," sabi ko nang malamig. "Do it again. This time, no mistakes."

Sumunod siya, pero alam kong mas lalo siyang nanghihina. Hindi ko siya bibigyan ng pahinga, kahit pa nakikita kong halos hindi na niya kaya. Gusto ko siyang mapahiya. Gusto ko siyang makita sa puntong susuko na siya.

Makalipas ang ilang minuto, ipinatigil ko ang mga modelo at pinapila sila sa isang linya. Time for the next round. This time, papahirapan ko sila gamit ang obstacle course na inihanda ko. At si Annabelle? I will make sure she struggles the most.

"Alright, you will each go through this obstacle course," sabi ko habang tinuturo ang mga hurdles at weights na kailangang daanan nila. "This will test your agility, strength, and endurance. No shortcuts. I want you to give your best, or else."

Isa-isa silang nagsimulang dumaan sa course. Ang iba ay nahirapan, pero nakuha pa ring tapusin. Nang si Annabelle na, halatang kinakabahan siya, pero hindi niya iyon ipinapakita. Sumalang siya sa course, at sinimulan ang unang bahagi.

Napansin ko agad na nahihirapan siya sa pag-akyat sa mga hurdles. Bahagya siyang bumabagal, at doon ko na siya tinira.

"Annabelle, you’re too slow!" sigaw ko. "Come on, are you really trying? Or are you just wasting my time?"

Kitang-kita ko ang pawis na tumutulo sa mukha niya habang pilit niyang tinatapos ang bawat obstacle. Pero hindi ko siya hinayaan na makaramdam ng kahit kaunting tagumpay.

Nang matapos niya ang course, halos hingal na hingal na siya. Lumapit ako sa kanya, tangan ang clipboard ko, at tumingin ako diretso sa mga mata niya.

"Is that the best you can do?" tanong ko, may halong panunuya. "If you keep performing like this, you’ll never survive in this industry. Maybe modeling isn’t for you, Annabelle. Baka dapat bumalik ka na lang sa showbiz."

Tahimik siya, pinipilit niyang hindi magpakita ng kahit anong emosyon. Pero alam kong tinatamaan ko siya. Alam kong unti-unti ko siyang dinudurog, at iyon ang gusto ko.

"I suggest you step up your game," dagdag ko. "Otherwise, you’re just wasting everyone’s time here. And we don’t have room for dead weight."

Tumalikod ako at iniwan siya roon, alam kong nakatanim na sa isip niya ang mga salitang binitiwan ko. At habang nagpatuloy ang training, nag-focus ako sa ibang mga modelo, pero alam kong si Annabelle ang tunay kong target. Sisiguraduhin kong mahihirapan siya sa bawat training.