โตมรขับรถมาตลอดทางโดยไม่บอกอะไรกับริสาว่าจะพาเธอไปไหน เขาขับออกมานอกเมืองแล้วหันไปมองริสาเห็นเธอนอนหลับไปแล้ว เขาจึงขับรถไปจอดสถานที่ที่หนึ่งแล้วเขาก็เดินลงมาจากรถปล่อยให้เธอนอนหลับอยู่ในรถไปก่อน เขายืนสูดอากาศที่สดชื่นอยู่สักพักแล้วหันไปมองเธอที่ยังหลับสนิทอยู่
“สา...ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น พี่จะยอมรับผลที่ตามมาทุกอย่าง ขอแค่ตอนนี้ เวลานี้ สาอยู่กับพี่ พี่จะดูแลสาเอง พี่จะชดเชยทุกสิ่งทุกอย่างให้สาเองนะ”
….
บ้านโรจนสกุล
“สวัสดีค่ะคุณวีวี่ ถืออะไรมาเยอะแยะเลยคะ?”
จวงรีบวิ่งเข้าไปช่วยวีวี่ถือของในมือที่เดินหิ้วเข้ามาเต็มมือ
“ของฝากนิดหน่อยนะ ฝากให้ทุกคนด้วยนะ...อ่อ! แล้วนี่โตไม่อยู่บ้านหรอ วีวี่เข้าไปที่ออฟฟิศเลขาบอกโตหยุดงาน โตเป็นอะไรรึเปล่า?”
“ไม่เป็นไรนี่คะคุณโตมรสบายดีค่ะ เมื่อเช้าเห็นลงมาทานข้าวกับคุณสาหัวเราะกันสนุกสนาน แล้วตอนนี้คุณโตมรก็ไม่อยู่บ้านด้วยนะคะ”
จวงพูดอ
