ห้องนอนริสา
เวลา 7.00 น.
โตมรตื่นนอนก่อนเขาลืมตาขึ้นมาเห็นริสานอนอยู่ใกล้ๆก็เอาแต่จ้องมองใบหน้าเธอ
(พี่ต้องทำยังไงเพื่อให้สาอยู่กับพี่ไปตลอด พี่จะต้องแลกกับอะไรเพื่อให้สาไม่จากพี่ไปไหน ทำไมสาต้องเป็นน้องสาวของคนที่ต้องตายด้วยน้ำมือของน้องชายพี่ด้วย ถ้าถึงตอนนั้นสารู้ความจริงสาจะไปจากพี่ไหม)
โตมรนอนมองหน้าริสาแล้วก็คิดในใจขึ้นมา เขาดึงตัวเธอเข้ามากอดด้วยความรัก เขากลัวเหลือเกินที่จะต้องเสียเธอไป คำถามทุกอย่างมันวนเวียนอยู่ในหัวเขา เขาเฝ้าถามเธอในใจ เธอจะทิ้งฉันไปไหม เธอจะให้อภัยฉันแล้วน้องฉันหรือเปล่า เขากอดเธอแน่นมากจนริสาอึกอัดต้องลืมตาตื่นขึ้นมา
“คุณโตมร สาหายใจไม่ออกค่ะ”
เธอร้องบอกโตมรจนเขาตกใจต้องรีบคลายอ้อมกอดออกอย่างเร็ว
“พี่กอดเธอแน่นไปจนเธอตื่นเลยหรอ พี่ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ..แล้วนี่กี่โมงแล้วค่ะ?”
“ 7โมงแล้ว”
“คุณโตมรไม่ไปทำงานหรอคะ?”
“เมื่อกี้เธอเรียกพี่ว่าอะไรนะ?
