ตอนที่ 3
1034 Words
“แต่ตอนเด็ก ลูกก็หายป่วยเพราะแต่งงานแก้เคล็ดกับหนูก้านแก้วนะพ่อภัทร”
“มันก็แค่เรื่องบังเอิญครับ ผมจะไม่แต่งงานกับเด็กคนนั้นอีกครั้งเด็ดขาด”
คนเป็นลูกชายพลิกตัวนอนหันหลังให้กับมารดา แสดงให้เห็นว่าไม่ยอมง่ายๆ
คุณนายสายสมรลุกขึ้นจากเก้าอี้ จากนั้นก็เดินไปเปิดประตูหน้าต่างของห้องพักฟื้นคนไข้ โดยในมือมีเก้าอี้ลากติดไปด้วย
เสียงลากเก้าอี้ทำให้ภัทรดนัยต้องหันกลับมามอง ก่อนจะตะโกนอย่างตกใจ เมื่อเห็นมารดากำลังจะปีนขึ้นไปบนเก้าอี้
“คุณแม่ จะทำอะไรครับ!”
เขาแทบจะหายป่วยเลยทีเดียว
“ก็ถ้าลูกปฏิเสธ อีกไม่นานลูกก็จะต้องตาย แม่ก็เลยจะตายก่อน แล้วไปรอลูกในภพหน้าไงพ่อภัทร”
“คุณแม่ครับ... อย่าคิดจะทำอะไรแบบนี้นะครับ”
ชายหนุ่มต้องลากเสาน้ำเกลือ และเดินอยากระมัดระวังเข้ามาหามารดา
นี่เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่า มารดาจะทำอะไรแบบนี้
“คุณแม่ลงมาจากเก้าอี้เถอะครับ ผมขอร้อง เดี๋ยวพลาดพลั้งตกลงไป ตายกันพอดี”
“ก็แม่อยากตายน่ะสิ”
“คุณแม่ครับ... โอเค... ผมยอมแล้วครับ ผมยอมแล้ว”
คุณนายสายสมรยิ้มออกมาทั้งๆ ที่น้ำตายังเปื้อนแก้มอยู่
“ลูกตกลงแต่งงานกับหนูก้านแก้วแล้วใช่ไหมพ่อภัทร”
คนเป็นลูกถอนใจออกมายาวเหยียด ก่อนจะตอบออกมาเสียงเบื่อโลก
“ก็ผมเลือกอย่างอื่นได้ไหมล่ะครับ”
คนเป็นแม่รีบปีนลงมาจากเก้าอี้ และก็รีบปิดหน้าต่างห้อง จากนั้นก็เดินเข้ามาประคองลูกชายให้กลับไปที่เตียง
“แม่รู้ว่าลูกไม่ชอบใจ แต่มันเพื่อตัวลูกเองนะพ่อภัทร...”
“แล้วทำต้องทนอยู่กับการแต่งงานแก้เคล็ดนี้นานแค่ไหนครับ หนึ่งวัน สองวัน หรือว่าหนึ่งอาทิตย์”
“หนึ่งปีจ้ะ”
“อะไรนะครับคุณแม่!”
“อย่าทำเสียงดีใจแบบนี้สิลูกรัก หนึ่งปีนั้นไปเหรอ หรือว่าอยากได้สักห้าปี สิบปีล่ะ”
“หยุดเลยครับคุณแม่”
ภัทรดนัยรีบยกมือขึ้นห้ามทัพมารดา เพราะแค่ปีเดียวเขายังไม่รู้เลยว่าจะทนได้หรือเปล่า
คุณนายสายสมรอมยิ้ม เดินมานั่งบนเก้าอี้หน้าเตียงคนไข้ และก็จับมือแข็งแรงของลูกชายเพียงคนเดียวเอาไว้
“พ่อหนีขึ้นไปวิ่งเล่นบนสวรรค์ไปตั้งแต่พ่อภัทรอายุสิบหก ตอนนี้แม่เหลือแค่ภัทรคนเดียวแล้วนะลูก ดังนั้นแม่จะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ภัทรมีอายุยืนยาวที่สุดเท่าที่จะยาวได้...”
ภัทรดนัยรู้ดีว่ามารดาทำทุกอย่างลงไปเพราะรักเขามากนั่นเอง และนั่นก็ทำให้เขาไม่อยากทำให้ท่านทุกข์ใจ
“ผมรู้ครับ ว่าคุณแม่รักผมมาก ผมก็รักคุณแม่มากเหมือนกันครับ”
แม่ของเขาน้ำตาไหลออกมา ก่อนที่ท่านจะหัวเราะแก้เขิน
“ฟังลูกบอกรักแล้วจั๊กกะจี้หัวใจไปหมด พักผ่อนเยอะๆ นะลูก เดี๋ยวตอนเย็นแม่จะมารับออกจากโรงพยาบาล”
“ครับ คุณแม่”
มารดาก้มลงมาจูบหน้าผากของเขาเบาๆ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องพักฟื้น
เมื่ออยู่ตามลำพัง ชายหนุ่มก็ถอนใจออกมาแรงๆ ด้วยความเคร่งเครียด
ภัทรดนัยมองทุ่งนาที่ต้นข้าวกำลังออกรวงข้าวสีทองเหลืองอร่าม ก่อนจะเผลอระบายรอยยิ้มละมุนออกมา กลิ่นของรวงข้าว กลิ่นของผืนดินที่ไม่เคยได้สัมผัสยามที่อยู่ในเมืองใหญ่ ทำให้รู้สึกผ่อนคลายได้อย่างแปลกประหลาด
คุณนายสายสมรหันมามองลูกชายโดยบังเอิญ และเมื่อสายตาปะทะเข้ากับรอยยิ้มละมุนละไมเข้าก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้
“นานแค่ไหนแล้วนะพ่อภัทร ที่แม่ไม่เคยเห็นลูกยิ้มแบบนี้น่ะ”
ภัทรดนัยละสายตาจากวิวด้านนอกรถมามองมารดา ใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพเจ้าปั้นแต่งของเขายังคงหลงเหลือรอยยิ้มเล็กน้อยแต่มันไม่สดใสเท่าเมื่อกี้แล้ว
“คงเพราะผมทำงานหนักมากน่ะครับ”
คนเป็นแม่ยื่นมือมาจับแขนลูกชายเอาไว้ มองลูกชายด้วยแววตาภาคภูมิใจ
“แม่ขอบคุณนะ ขอบคุณลูกมากๆ ที่ทำหน้าที่ดูแลบริษัทของเราแทนคุณพ่อได้อย่างยอดเยี่ยม แต่กระนั้นแม่ก็ยังรู้สึกละอายใจกับลูกไม่ได้อยู่ดี เพราะแม่ทำอะไรไม่เป็น ก็เลยไม่สามารถช่วยลูกแบ่งเบาภาระได้เลย...”
ภัทรดนัยวางมืออีกข้างลงบนหลังมือของมารดาที่กุมมือข้างหนึ่งของตัวเองอยู่
“คุณแม่ไม่ต้องละอายใจหรอกครับ เพราะผมยินดีทำทุกอย่าง เพื่อทำให้คนที่คุณพ่อรักมากอย่างคุณแม่มีความสุขที่สุดครับ...”
“คุณพ่อต้องดีใจมากแน่ๆ ที่ลูกชายของพวกเรา เป็นคนเก่ง และคนดีแบบนี้...”
น้ำตาของคุณนายสายสมรไหลออกมา แต่ก็มีรอยยิ้มออกมาเช่นกัน
“ถึงแล้วครับคุณนาย” เสียงคนขับรถดังขึ้น ก่อนที่เขาจะเดินลงจากรถ และมาเลื่อนประตูรถตู้สีดำราคาแพงระยับให้เปิดออก
“เราลงไปหาพวกเขากันเถอะ พ่อภัทร”
แม้เขาจะไม่ได้เต็มใจกับคำสั่งของมารดาในครั้งนี้เลย แต่เขาก็ปฏิเสธคำสั่งของท่านไม่ได้
“ครับ”
ชายหนุ่มฝืนยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะก้าวลงไปจากรถตู้สีดำตามหลังมารดา
เมื่อเท้าเหยียบลงบนพื้นดิน เบื้องหน้าของเขาก็คือบ้านไม้สองชั้นที่ยกใต้ถุนสูง เขาหันมองไปรอบด้านข้าง ก็พบว่าอาณาบริเวณบ้านไม้นั้นค่อนข้างกว้างขวาง และก็ร่มรื่นไม่น้อยเพราะมีต้นไม้ผลปลูกเรียงรายให้ร่มเงา
ภาพที่เห็นมันทำให้เขารู้สึกหัวใจฟูขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด เพราะภาพธรรมชาติร่มรื่นแบบนี้ ไม่สามารถหาได้ในเมืองหลวงที่เขาอาศัยอยู่ได้เลย
คุณนายสายสมรเงยหน้าขึ้นมองลูกชายที่ตัวสูงถึงหนึ่งร้อยแปดสิบหกเซ็นติเมตรด้วยสายตาพึงพอใจ เมื่อเห็นลูกชายอมยิ้ม
- Writer
