FRIEND 4
965 Words
“โอ้ย ปวดหัวจะอ้วก” ฉันลืมตาขึ้นมามองไปรอบก็ต้องตกใจ นี่มันไม่ใช่ห้องของฉันนี่หว่า ตายแล้วว แตงโมเอ้ย มานอนบ้านใครเขาเนี่ย!!!! แถมชุดที่ใส่ก็ไม่ใช่ชุดเมื่อวานอีก!!!!
**แกร๊ก!**
พอหันไปตามเสียงก็เจอเข้ากับไวท์ที่มีผ้าขนหนูพันตัวอย่างหมิ่นเหม่ น้ำที่หยดจากผมก็ทำให้เขาดูมีสเน่ห์เพิ่มมากขึ้นอีกร้อยเท่าเลย แต่เดี๋ยวนะ ไม่ใช่เวลามาชื่นชมผู้ชายหรือเปล่า?
“ไง ตื่นแล้วเหรอ”
“เดี๋ยวนะ ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่อ่ะ แล้วคนอื่นๆไปไหน?” ตอนนี้สับสนไปหมดแล้ว เมื่อคืนจำได้แค่ว่ารับแก้วจากคนนู้น คนนี้มา แล้วก็โดนไวท์ด่า ...แล้วก็
กรี๊ดดดดดดดด ฉันสารภาพรักไปเมื่อคืนนี้ แถมยังกระชากคอเสื้อเขาอีก โอ้ย แตงโมเอ้ย!!
“ให้ตอบเรื่องไหนก่อนดีอ่ะ เรื่องคนอื่น หรือ เรื่องเรา?”
“เรา? เราอะไร เมื่อคืนมีอะไรเกิดขึ้น?” ตอนนี้ฉันโคตรจะซีเรียสเลยเพราะไอ้การที่ไวท์พยายามกวนประสาทฉันแบบนี้มันทำให้ฉันคิดไปเองได้ว่าเมื่อคืนฉันกับไวท์ จุด จุด จุด กันแล้วน่ะสิ
“ก็เธอสารภาพรักฉัน แล้วฉันก็พาเธอมาห้อง แล้วเราก็เอากัน” จะบ้าหรอ ฉันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นนะ
“อืม ไม่เชื่อก็ตามใจ แต่ตอนนี้ช่วยแต่งตัวแล้วออกไปจากห้องฉันซะที เอากันเสร็จแล้วก็ไม่ควรต้องอยู่ต่อนี่นาจริงมั้ย ?”
“ทำไมพูดแบบนี้ นายไม่ใช่คนแบบนี้เลยนะ” ฉันตกใจนิดหน่อยกับคำพูดของเขา เพราะไม่คิดว่าจะกล้าพูดเรื่องแบบนี้ออกมาตรงๆ
“ฮ่าๆ เนี่ยแหละฉัน เวลาแค่ไม่ถึงเดือน อย่ามาตัดสินว่าฉันเป็นคนแบบไหน ...ที่ยังอยู่เนี่ยจะให้ฉันเอาอีกรอบหรืออยากได้เงิน?”
**เพียะ!**
“ต่อให้ฉันรักนายมากแต่ไม่ได้หมายความว่านายจะมาพูดจาทุเรศๆแบบนี้กับฉันได้นะ ฮึก ” น้ำตาฉันไหลอาบสองแก้ม โคตรเสียความรู้สึกเลย ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดมานั้นแค่ต้องหารไล่ให้ฉันออกไปจากชีวิตหรือเขาคิดมันอยู่จริงๆกันแน่
...แต่ที่รู้คือ มันเจ็บอ่ะ เจ็บมากด้วย
“แล้วไงวะ ใครขอให้เธอมารักฉัน ถ้ารับไม่ได้ก็ไสหัวไป แล้วหยุดร้องไห้ซะที เพราะแม่งโคตรน่ารำคาญ!” เขาผลักไหล่ฉันจนล้มลงไปที่เตียงแล้วก็เดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ฉันนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว
...เจ็บใจ ฮืออ ทำไมต้องมารักคนแบบนี้ด้วยนะ
“ฮึกก ฮือออ” ฉันลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าไปด้วย ร้องไห้ไปด้วยก่อนที่จะหยิบกระเป๋าแล้วรีบเดินออกไปจากห้องของคนใจร้าย แม้กระทั่งตอนที่ฉันเดินออกมาเขายังไม่คิดที่จะหันมามองฉันซักนิดเลย คอยดูนะ ฉันจะทำให้นายมาสยบแทบเท้าฉันให้ได้!!!
**WHITE ON**
แตงโมออกไปจากห้องผมได้สักพักละครับ ผมก็ไม่ได้สนใจว่าเธอจะออกไปด้วยสภาพแบบไหน แม้ว่าความรู้สึกมันจะหน่วงๆตอนเห็นน้ำตาเธอก็เหอะ แล้วก็เรื่องที่ผมมีอะไรกับเธออ่ะ จริงๆคือไม่ได้มีหรอกใครจะบ้ามีอะไรกับคนเมาวะ -_- ผมไม่ใช่ไอ้ทอยกะไอ้ไฟนะ ที่จะฟันไปทั่ว
“เห้อ มีแต่เรื่องปวดหัว”ผมทิ้งตัวลงที่โซฟาแล้วเอามือก่ายหน้าผากอย่างใช้ความคิด ภาพที่แตงโมร้องไห้ยังติดตาผมอยู่เลย พอนึกถึงภาพนั้นก็รู้สึกหน่วงแปลกๆอีกแล้ว
**Rrrrrr(เนย)**
“ว่าไง ยัยเตี้ย” เมื่อเห็นว่าปลายสายเป็นใครผมรีบกดรับทันที คิดถึงชะมัด
(ตอนนี้อยู่ไหนอ่ะ)
“อยู่ห้องดิ มีอะไรทำไมน้ำเสียงร้อนรน”
(ไอ้โมมันโดนไล่ออกจากบ้านดิ ตอนนี้ยังหาตัวมันไม่เจอเลยเนี่ย!)
“หะ ว่าอะไรนะ!!”
(มันโดนไล่ออกจากบ้านเพราะไปเที่ยวมาเมื่อวาน แม่งเอ้ย! ถ้าฉันเจอยัยสองแม่ลูกนั่นนะ จะกระทืบให้จมตีนเลย)
“แล้วตอนนี้ยัยนั่นอยู่ตรงไหน ได้บอกไว้หรือเปล่า?” ผมรีบคว้ากุญแจรถแล้วออกไปตามหาแตงโมทันที เพราะเรื่องนี้ผมก็มีส่วนผิดอยู่เยอะเหมือนกัน ถ้าเมื่อคืนไม่ได้พาแตงโมมาค้างที่ห้อง เธอน่าจะไม่ต้องโดนทำโทษหนักแบบนี้
...แต่มันแรงไปป่ะวะ ไล่ออกจากบ้านเพราะเที่ยวกลางคืนเนี่ยนะ?
(ไม่อ่ะ เห็นโทรมาร้องไห้แล้วก็สายตัดไปเลย ทำไงดีอ่ะไวท์ ฉันโคตรห่วงโมเลย มันไม่มีใครเลยด้วย)
“ฉันกำลังขับรถตามหา เดี๋ยวถ้าเจอแล้วจะโทรบอก” ผมวางสายไปก่อนที่จะโทรหาลูกน้องให้ช่วยกันตามหาตัวแตงโม ส่วนผมก็ขับไปตามทางเรื่อยๆเผื่อว่าจะเจอแตงโมนั่งร้องไห้อยู่ตรงไหนซักที่
**Rrrr**
“ว่าไง เจอรึยัง”
(เจอแล้วครับอยู่ที่สุสานแถวชานเมืองครับ) เมื่อได้ข้อมูลแล้วผมก็เหยียบคันเร่งจนสุดแล้วขับไปตามเสนทางที่ลูกน้องผมบอกทันที
ผมจอดรถแล้วมองไปที่สองข้างทางคือมันเงียบและเปลี่ยวมากจนไม่คิดว่าจะมีใครมาเดินแถวนี้เลยด้วยซ้ำ ผมวิ่งตามหาแตงโมจนเหงื่อท่วมตัว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะเจอเธอที่นี่เลยครับ
"อยู่ไหนนะยัยบ้า เจอหน้าจะด่าให้เข็ด"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
- Writer
