ÖMÜR’DEN…
Bu akşamın böyle devam etmesini beklemiyordum. Arslan’ın beni nasıl bulduğunu bilmiyorum belki telefonuma yerleşti diyeceğim fakat bunun için aldığım özel önlemler vardı. Öyle olsa bilirdim. Şimdi de beni gizli yerimden almış aracına bindirmişti.
Aramızda ölüm sessizliği gibi bir şey vardı.
Direksiyonu o kadar sıkı kavramıştı ki ellerinin boğumları beyazlamış. Uzayıp giden sessizliği bölmeye cesaret edemediğim için susuyordum. Aracın içinde sadece nefes alışverişlerimiz duyuluyordu. Birde Arslan’ın trafikte ettiği küfürler.
Uzayıp giden sessizliği anlamıyordum. Tamam işte ağlamayacağım yani en azından o görürken ağlamayacağım. Zorluk ta çıkarmayacağım diyorum tek yapması gereken beni sevmediğini söylemesi. Acaba buna mı bozuldu. Yani zorluyorum diye. Belki de sadece gitmeliyi
