พราวฟ้านั่งเป็นหุ่นยนต์อยู่หน้ากระจก ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ขณะที่แพรวดาวกำลังบรรจงแต่งหน้า ทำผมให้หล่อนอย่างสุดฝีมือ
“ทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อยไม่ได้หรือไง เดี๋ยวไอ้เศรษฐีนั่นมันก็จะหอบเงินเจ็ดสิบล้านมาให้พ่อแล้ว”
แพรวดาวหวีผมให้น้องสาวไปก็แขวะไป รู้สึกอิจฉากับความงามหมดจดของน้องสาวยิ่งนัก แต่ช่างเถอะ ยังไงพราวฟ้าก็ต้องไปเป็นเมียคนแก่อยู่แล้ว
ผู้เป็นน้องไม่ตอบยังนั่งนิ่ง แพรวดาวกัดฟันแน่น อยากจะกระชากผมให้หลุดนัก แต่ก็ยั้งมือเอาไว้ เพราะเดี๋ยวไอ้เศรษฐีบ้านั่นจะไม่พอใจกับสินค้า
“เงียบก็เงียบไปเถอะ เพราะยังไงแกก็หนีไม่พ้นอยู่แล้ว... เอาน่า คิดว่าตอบแทนบุญคุณของพ่อที่เลี้ยงแกมาอย่างดีก็แล้วกันนะ พราวฟ้า” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสะใจ พราวฟ้าได้แต่นั่งน้ำตาริน
หล่อนจะตอบแทนบุญคุณของบิดาในครั้งนี้... จะยอมขายตัวเองให้กับเศรษฐีแก่นั่น แต่อย่าหวังเลยว่าผู้ชายคนนั้นจะได้ร่างกายของหล่อนตอน
