ม่านมุกหลับบนรถมายาวนาน ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีท้องฟ้าก็มืดมิดไร้แสงจากจันทราซะแล้ว หญิงสาวหันไปมองคนตัวโตที่นั่งขับรถราวกับไม่รู้จักเหน็ดรู้จักเหนื่อยอย่างอดเป็นห่วงไม่ได้
“คุณณนไม่ง่วงไม่เพลียบางหรือคะ ขับรถมาตั้งนานแล้ว...”
“ง่วงสิ นี่ว่าจะแวะเข้าไปนอนในโรงแรมสักหน่อย” รณนตอบเสียงเรียบ ทั้ง ๆ ที่ยังจ้องถนนที่ทอดยาวเบื้องหน้านิ่ง
ม่านมุกแก้มแดงก่ำ นึกเกินเลยไปไกล แต่คำพูดต่อมาของรณนก็ทำให้สาวน้อยรู้สึกตัว
“ฉันคงจะเปิดห้องสองห้องนะ มุกห้องหนึ่งฉันห้องหนึ่ง แต่มุกไม่ต้องกลัว มีอะไรไปเคาะเรียกได้”
“ค่ะ มุกก็กำลังจะบอกให้เปิดสองห้องเหมือนกัน เพราะคงทนนอนใกล้คนนิสัยเสียแบบคุณณนไม่ได้” กัดฟันกระแทกเสียงกระเง้ากระงอดออกไป
รณนอมยิ้ม แสร้งถามทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่า สาวน้อยอารมณ์ขึ้นเรื่องอะไร “ทำไมล่ะ ฉันนิสัยแย่ขนาดนั้นเลยหรือ แต่ทำไม... ไม่เห็นสาว ๆ คนอื่นบอกเลย”
ม่านมุกกัดปากแน่น เบิกตาก
