“ป้าอ่อนจ๋า พราวกลับมาแล้วจ้า...”
ทันทีที่ก้าวเข้ามาในบ้านพักที่เปิดเป็นร้านขายก๋วยเตี๋ยวของตนเอง สาวน้อยก็รีบร้องเรียกหาป้าอ่อนทันที เพราะปกติป้าอ่อนมักจะนั่งรอหล่อนอยู่ที่หน้าบ้าน แต่วันนี้กลับไม่เห็น
“ป้าอ่อนจ๋า... หรือว่าไปนอน แต่นี่ก็ยังไม่บ่ายเลยนี่นา...” หญิงสาวพึมพำเบา ๆ กำลังจะเดินเข้าไปในห้อง แต่ร่างของคนที่ตามหาก็ก้าวออกมาเสียก่อน
“ป้าอ่อน พราวนึกว่าไปไหนซะอีก” รีบวิ่งเข้าไปกอดแขน ขณะประคองร่างชราของผู้มีพระคุณให้นั่งลงบนม้าหินอ่อนช้า ๆ
“วันนี้สอบวันสุดท้ายแล้วใช่ไหมคะหนูพราว”
ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าของป้าอ่อนดูเหมือนกำลังแบกอะไรไว้สักอย่าง จนพราวฟ้าอดถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้
“วันสุดท้ายแล้วค่า แต่ทำไมป้าอ่อนถึงทำหน้าคล้ายกับแบกโลกไว้ทั้งใบแบบนั้นล่ะคะ มีอะไรไม่สบายใจบอกพราวมาเถอะค่ะ เราจะได้ช่วยกันแก้ไข นะคะป้าอ่อน...” เมื่อเห็นป้าอ่อนยังนิ่ง พราวฟ้าจึงพูดขึ้นอีก
“ไหนป้
