บุรุษร่างสูงสง่าที่กำลังก้ม ๆ เงย ๆ อ่านแฟ้มเอกสารอยู่บนโต๊ะทำงาน เอื้อมมือไปรับโทรศัพท์ที่ถูกเลขาโอนสายเข้ามาให้
“ว่าไงสมชาย ทุกอย่างเรียบร้อยหรือเปล่า” น้ำเสียงเข้มข้นจนน่ากลัวดังออกไปตามสาย และก็อึ้งไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบของคู่สนทนา
“รออีกหน่อย อย่าใจร้อน อีกไม่เกินสองวันรับรองได้เลยว่าเขาจะต้องโทรมา” ชายหนุ่มแสยะยิ้มหยัน ทำราวกับว่ารู้นิสัยของคนที่กำลังกล่าวถึงเป็นอย่างดี
“คอยไปกันท่าพวกนายหน้าซื้อที่ดินทุกราย รอจนกว่ากำนันจะตกลง”
เมื่อคู่สนทนารับคำ มือใหญ่สีแทนจึงวางโทรศัพท์ไร้สายลงบนแป้น ก่อนจะหันมาสนใจกับงานตรงหน้าแทน
กำนันพลกิจเฝ้ารอแล้วรอเล่ามาหลายวันก็ไม่มีใครเข้ามาติดต่อขอซื้อที่ดินจากเขา ธนาคารก็โทรมาเร่งยิก ๆ ให้ส่งต้นส่งดอก ชายชราเครียดจนลมจับไปก็หลายครั้ง ก่อนจะมานั่งถอดถอนใจคล้ายกับยอมรับในโชคชะตาอยู่ที่ระเบียงบ้าน
“พราว... เอ็งจะโกรธพ่อไหม...”
รำพึงถึงลูกสาวคน
