“กูถามอีกครั้ง มึงแน่ใจนะได้เซอร์ ว่ามึงจะแต่งงานกับโบอิ้ง”
(แน่ใจ กูฝากมึงหน่อยแล้วกัน กูจะกลับไปแต่งแน่นอน)
“ทำไมมึงไม่เลือกมะนาววะ!”
(กูแต่งเพื่อธุรกิจ เรื่องอื่นกูไม่สนหรอก)
“แล้วมะนาว...”
(จะไม่มีมะนาวอีก ทำตามที่กูบอกไอ้อลัน)
แล้วผมก็ถูกตัดสายไปอีกครั้ง ซึ่งนี่เป็นสายที่สามของวันที่ผมโทรไปถามความแน่ใจของพี่ชายตัวเอง มันไม่เคยเจอฤทธิ์เดชยัยโบอิ้ง ไม่เคยโดนลวนลาม มันไม่รู้หรอกว่ายัยนี้มันงูเหลือมร้อยเล่ห์
ผู้หญิงบ้าอะไรล้วงกางเกงผู้ชายขอวัดไซส์ และพูดจาลามกจกเปรต แถมยังเขย่งขึ้นมาจูบผม การกระทำของเธอทั้งหมดผมไม่รู้จะพูดคำไหนนอกจากคำว่าทุเรศแล้ว
“เรื่องสู่ขอเรียบร้อยแล้วใช่มั้ยแม่ งั้นผมไปดูงานนะ”
“อื้ม เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนสิอลันเดี๋ยวคนก็เข้าใจผิดหรอก”
“ผมมีชุดที่ผับครับ ไปเปลี่ยนที่นั่นดีกว่า” ผมหันไปตอบแม่ที่เบาะหลัง แต่พ่อผมที่นั่งข้าง ๆ กลับถอนหายใจด้วยความรำคาญ
“เฮ้อ จ
