“เธอนี่มัน...”
“ฉันมันทำไม?” โบอิ้งถามผมกลับ แต่เมื่อผมไม่ตอบเธอก็เดินกอดอกไปยืนจ้องม่านฟ้าแทน
“ส่วนเธอออกไปรอข้างนอก จำไว้นะถ้าจะทำงานที่นี่อย่าคิดมาดูดคอผู้ชายของฉันอีก”
ดูดคออะไรวะ ให้ตายเถอะ! ดูใช้คำพูดเข้า
“ค่ะ ม่านฟ้าขะ ขอตัวนะคะ” ม่านฟ้ารีบยกมือไหว้ผมแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไป แต่เมื่อประตูเปิดและผู้หญิงคนอื่นที่จะเข้ามาเจอกับสายตาโบอิ้งเข้าให้ พวกเธอก็รีบถอยหลังกรูแล้วปิดประตูไว้อีกครั้ง
จนนางมารร้ายที่อยู่ในห้อง หันกลับมามองหน้าผมด้วยสายตาโกรธจัด
“พี่ให้ครอบครัวมาสู่ขอโบอิ้งแล้ว ฉะนั้นอย่าให้โบอิ้งรู้นะว่าทำแบบนี้อีก อย่างน้อย ๆ พี่ก็ควรคิดเยอะ ๆ ว่าถ้าข่าวออกไปว่าพี่มั่วและตีหม้อจนวาระสุดท้าย คนจะอายมันไม่ใช่พี่คนเดียว!”
อายงั้นเหรอ? เหอะ ผมได้ยินแบบนั้น ก็สอดมือล้วงกระเป๋ากางเกง ก่อนจะก้าวไปหาหญิงสาวที่อยู่ ๆ หน้าบางขึ้นมา
“แบบเธอมีอะไรให้อายด้วยเหรอ? จะพูดอะไรดูการกระท
