นางบำเรอยอดดวงใจพ่อเลี้ยง

ตอนที่ 2

EP.02

ฟองจันทร์ร่ำร้องพร้อมๆ กับแรงขับเคลื่อนเข้าๆ ออกๆ รัวเร็วจนหล่อนได้ยินเสียงลมหายใจฟึดฟัดเต็มไปด้วยความหื่นกระหายจากเขา สอดประสานกับเสียงเหนื่อยหอบปนเสียงครางกระเส่าน้อยๆ จากหล่อน

ทั้งสองเสียงแข่งกันดังระงมไปทั่วทั้งห้อง แต่หล่อนก็ไม่หยุดที่จะกอดรัดร่างใหญ่ที่ถาโถมเข้ามาหาครั้งแล้วครั้งเล่า

ยิ่งเขาถาโถมลงมาแรงๆ ร่างสาวก็หยัดขึ้นหาเพื่อให้เขาสัมผัสหล่อนได้ล้ำลึกมากขึ้นอีก เพราะนี่คือช่วงเวลาแห่งความสุข ไม่ว่าจะเขาจะอ่อนโยน รุนแรง เชื่องช้า หรือว่าเร่งรีบแค่ไหน หล่อนก็ไม่ถอย พร้อมจะไปกับเขาได้ทุกเมื่อ

“โอย... ฟองจ๋า... ฟองจ๋า... โอย... เอามันที่สุด... โอย...”

“ขา... พ่อเลี้ยง... พ่อเลี้ยงขา...”

เสียงหวานๆ ครางเรียกส่งผลให้เรี่ยวแรงเหลืออยู่เท่าไร ก็สอดใส่โจนทะยานเข้าหาความหนึบหนับอย่างเต็มที่ ไม่นานเสียงกรีดร้องแว่วหวานก็ดังขึ้น สอดประสานกับเสียงคำรามต่ำสุขสม พร้อมๆ กับร่างแบบบางที่เกร็งกระตุก ราวกับถูกใครเขย่าอยู่ใต้ร่างของเขา

ใช่... มันคงเป็นแบบนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะสิ่งที่เชื่อมต่อกันอยู่ในขณะนี้เป็นตัวทำให้เกิด

‘พงษ์นภดล’ มองร่างงดงามผุดผ่องไปทั้งเนื้อทั้งตัวที่หอบหายใจแผ่วอยู่ใต้ร่าง เขาเองก็เหมือนกัน เหนื่อย หอบ และอ่อนล้า จนอยากจะซุกหน้าหลับลงคาอกอวบใหญ่เกินตัวนี้

ฟองจันทร์ทำให้เขาเหนื่อยจริงๆ ตั้งแต่ค่อนคืนจนถึงตอนนี้ เขาหยุดที่จะกลืนกินหล่อนไม่ได้เลย

ฟองจันทร์ทำให้เขาคลั่งไคล้เรือนร่างของหล่อนเหลือเกิน คลั่งไคล้รุนแรงจนไม่คิดว่าคนอย่างเขา ‘พ่อเลี้ยงพงษ์นภดล’ หรือที่คนงานในปางไม้เรียกติดปากกันว่า ‘พ่อเลี้ยงสายฟ้า’ จะลุ่มหลงและกลืนกิน ‘เด็กในบ้าน’ ของตัวเอง

ดวงตาคมเข้มปิดลงพยายามสะกดกลั้นทุกความรู้สึกจากแรงบีบรัดรอบตัวตนอยู่ในขณะนี้ พยายามอดกลั้นและถอนกายแกร่งออกจากเจ้าของร่างสวยให้ไวที่สุด เพราะหากยังคงค้างไว้ รับประกันได้เลยว่าไม่ใช่แค่รอบ ‘ล้างหน้าไก่’ แน่ แต่จะเป็นรอบไก่ออกคุ้ยเขี่ยอาหารแล้วล่ะ และถึงตอนนั้นฟองจันทร์คงตกเป็นเป้าสายตาของบรรดาคนงานอีกตามเคย

ทั้งที่เขาออก ‘กฎ’ ห้ามไม่ให้หล่อนเปิดปากบอกใครถึงเรื่องราวระหว่างเรา ทั้งหมดเป็นความลับ แต่เขาเองกลับทำให้คนอื่นรู้

‘ตั้งใจหรือเปล่า?’ นั่นคือสิ่งที่เขาถามตัวเองทุกวัน

ในเมื่อเขาไม่อยากให้คนอื่นรู้เห็น แต่เขากลับรั้งฟองจันทร์ให้กลับเกือบจะรุ่งสางในทุกๆ ค่ำคืน แล้วมีเหรอที่คนงานตื่นเช้าจะไม่เห็นกัน อย่างน้อยบรรดาแม่บ้านที่ขึ้นมาทำความสะอาดหรือแม่ครัวก็ต้องเห็นกันบ้าง

ดวงตาคมเข้มทอดมองคนอ่อนระทวยบนเตียงที่พยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก ‘คงเหนื่อยมาก’ แววปรานีมองสบสายตาก่อนจะส่งรอยยิ้มบางๆ ไปให้ และหล่อนก็ยิ้มตอบกลับมาแบบบางๆ เช่นกัน เขาเห็นแววขวยเขินในดวงตาคู่นั้น

‘รู้สึกดี’ นั่นคือสิ่งที่ใจรับรู้ได้

พงษ์นภดลพาร่างเปล่าเปลือยก้าวลงจากเตียง เดินไปหยิบเสื้อคลุมและชุดนอนของฟองจันทร์ที่ตกอยู่เกลื่อนพื้น แค่นยิ้มน้อยๆ กับตัวเอง เมื่อเห็นในสิ่งที่ยืนยันความคลั่งไคล้ที่เขามีต่อเรือนร่างของฟองจันทร์

นี่อาจเรียกได้ว่าเป็นรอบที่ 100 กว่า หรืออาจถึงรอบที่ 200 กว่าก็เป็นไปได้ ที่เขากลืนกินฟองจันทร์ เพราะในคืนหนึ่งๆ นั้น ไม่ใช่แค่รอบเดียวที่จะเพียงพอ แต่เขากลืนกินหล่อนแบบคนตะกละตะกลาม ดุดัน ร่ำร้อง เร่งเร้า จนแม้แต่เวลาจะถอดเสื้อผ้าออกดีๆ เขาก็รอไม่ได้

ทุกครั้งนั้นแทบจะกระชากให้ขาดติดมือ

“ขอบคุณค่ะ”

เจ้าของเสียงหวานๆ รับคำก่อนจะรีบรับเสื้อผ้าที่เขายื่นให้และสวมใส่อย่างเร็ว จากนั้นฟองจันทร์ก็ขยับลงจากเตียง

“อุ๊ย!”

“เจ็บเหรอ”

พงษ์นภดลถลาเข้าไปประคองร่างแบบบางทันที ดวงตาห่วงใยพุ่งตรงไป ไม่เคยมีความคิดอยากให้คู่นอนเจ็บปวด ที่แล้วๆ มาก็ไม่เคยมีใครเจ็บ มีแต่ความเสียวเท่านั้นที่ได้รับกลับไปแบบท่วมท้นหัวใจ แต่...

ฟองจันทร์... เป็นคนแรกที่เขาทำให้เจ็บ

เพราะเขา... เป็นคนแรกของฟองจันทร์

แต่ครั้งต่อๆ มา เขาแน่ใจว่าไม่ได้ทำให้หล่อนเจ็บอีก นอกจากอาจจะระบม เพราะถูกใช้งานบ่อยครั้ง และทุกครั้งก็รุนแรง

“เจ็บ?” ถามย้ำเมื่อเห็นว่าฟองจันทร์นิ่งไป

“เอ่อ... ไม่ค่ะ ไม่เจ็บ หนู... หนูแค่... แค่ขัดๆ นิดหน่อย”

“โอเค งั้นไปเถอะ เดี๋ยวคุณแม่ท่านจะตื่นก่อน”

“ค่ะ”

พงษ์นภดลมองตามร่างแบบบางที่เดินเบาราวแมวย่องตรงไปยังประตู ก่อนจะผินใบหน้าหล่อจัดมองตรงไปยังเส้นขอบฟ้าที่เห็นผ่านกระจกระเบียงบานใหญ่

เส้นสีส้มจางๆ ที่เริ่มโผล่พ้นขอบฟ้าเป็นสัญญาณแห่งวันใหม่ แต่เขาคงต้องนอนพักสักหน่อยเพราะวันนี้มีประชุมที่โรงงาน หากไปแบบเหนื่อยๆ ล้าๆ คงไม่ดีแน่

คิดดังนั้นกายแกร่งเปล่าเปลือยจึงเดินกลับมาที่เตียง ทว่าสภาพของเตียงที่เสมือนผ่านสมรภูมิรบมาอย่างดุเดือด กลับทำให้เขาต้องพ่นลมหายใจออกจากปากเบาๆ

ดวงตาคมเข้มปิดลง พยายามสะกดกลั้นสิ่งที่อาจเกิดขึ้นอีกครั้งแค่เห็นร่องรอย

“เธอร่ายมนตร์ใส่ฉันรึไง... ฟองจันทร์”

เสียงบ่มพึมพำกับตัวเอง ไรฟันขบริมฝีปากล่างแบบขัดใจ แต่กลับแลบลิ้นออกมาเลียไล้ริมฝีปาก นั่นยิ่งทำให้ไม่อาจสะกดกลั้นความตื่นตัวไว้ได้ ใบหน้าหล่อส่ายน้อยๆ แลบลิ้นเลียปากจนชุ่มก่อนจะก้าวตรงเข้าสู่ห้องน้ำ

คงมีแค่ความเย็นของสายน้ำเท่านั้นที่จะทำให้เขาสงบลงได้พร้อมทั้งเรียกความสดชื่นให้กับร่างกายนี้

แต่สิ่งที่คิดกลับไม่เป็นแบบนั้น เพราะแค่ละอองน้ำจากฝักบัวตกกระทบร่างกาย ภาพการทำรักกับฟองจันทร์อย่างดุเดือดภายใต้ละอองน้ำก็หวนคืนมาในความคิด

นั่นคือค่ำคืนแรกที่เขาได้ความบริสุทธิ์จากฟองจันทร์