นางบำเรอยอดดวงใจพ่อเลี้ยง

สิ้นสุดเสียงโก่งคอขันรอบสุดท้ายของไก่ตัวผู้จากเรือนคนงานที่อยู่ไกลออกไป ฝ่ามือเล็กๆ ก็พยายามยั้งคนเหนือร่างไม่ให้ถาโถมความแข็งแกร่งเข้ามาหาได้อีก ทั้งที่หล่อนเองก็ยังสะท้านและร้อนผ่าวในทุกครั้งที่ความยิ่งใหญ่ขับเคลื่อนเข้าๆ ออกๆ อยู่ในร่างกายอย่างต่อเนื่อง แต่ที่ต้องห้ามเขาไว้เพราะเสียงไก่ขัน คือ นาฬิกาธรรมชาติที่บ่งบอกว่าเวลาเริ่มงานของหล่อนใกล้จะมาถึงแล้ว “พ่อเลี้ยงคะ” “อืม... ทำไม” “จวนได้เวลาคุณป้าตื่นแล้วค่ะ หนูต้องรีบไป” “อีกนิดเถอะนะ ฉันยังไม่อิ่มเลย” “แต่...” “ฉันรู้ว่าเธอยังไม่อิ่ม” เสียงกระเส่าจากคนเหนือร่างรวมทั้งดวงตาคมเข้มที่มองสบมาทำให้ ‘ฟองจันทร์’ สะท้านไปทั้งร่าง ใช่... เขาพูดถูกทุกอย่าง เพราะร่างกายของหล่อนมันพร้อมสำหรับเขาเสมอ หล่อนอยากกินเขาซ้ำๆ อย่างต่อเนื่อง กินให้สมกับความโหยหิวและโหยหา กินให้สมกับช่วงเวลาที่บอกตัวเองว่า ‘เขาเป็นของหล่อน’ แต่เพียงผู้เดียว ความคิดซ่อนลึกซึ่งเป็น ‘ข้อห้าม’ แต่หล่อนยังแอบคิด ขอเพียงซอกเล็กๆ ที่ใจจะเต็มตื้นได้ไหม ให้รู้สึกว่าหล่อนครอบครองเขา เป็นเจ้าของเขาอย่างแท้จริง แม้ทุกค่ำคืนจะกลายเป็นเขาที่สูบเอาจิตวิญญาณออกจากร่างของหล่อนก็ตาม เพราะเขาตักตวงไขว่คว้าหาความสุขจากเรือนร่างของหล่อนครั้งแล้วครั้งเล่า แต่นั่นก็มาจากที่หล่อนเต็มใจ และขณะนี้ แค่เขาบดปากจูบลงมา หล่อนก็เผยอปากรับจูบจากเขาอย่างร้อนแรงไม่แพ้กัน “อืมมมม... เห็นไหม เธอยังไม่อิ่มเลย ฟองจันทร์... เธอร้อนแรงถูกใจฉันมาก” คำพึมพำชิดติดริมฝีปากยิ่งทำให้หล่อนร้อนมากยิ่งขึ้น เป็นฝ่ายสอดลิ้นเข้าไปตวัดรัดลิ้นอุ่นใหญ่ของเขาเสียเอง ฝ่ามือลูบไล้ไปตามบ่าใหญ่ กอบกุม และรั้งขึ้นน้อยๆ บอกเขาด้วยภาษากายว่าหล่อนต้องการสิ่งไหน “ใจเย็นสาวน้อย ฉันจะให้เธอกินเดี๋ยวนี้แหละ” เขาบอกพลางขยับเคลื่อนกายขึ้นมานั่งคร่อมอยู่บนร่าง ฟองจันทร์มองกายแกร่งเปล่าเปลือยแต่งดงามไปทุกสัดส่วนของบุรุษเพศอย่างลุ่มหลง ไม่มีสิ่งใดบนร่างกายนี้ที่ไม่น่ามอง ไม่มีเลยสักตำแหน่งเดียว เขาดูแข็งแกร่ง เย้ายวน ชวนพิศวาส โดยเพราะตรงนั้นที่บ่งบอกถึงความเข้มแข็งอันยิ่งใหญ่ไว้อย่างล้นพ้น มันยิ่งใหญ่จนหล่อนเผลอกลืนน้ำลายลงคอ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ประกอบขึ้นเป็นเขาคนนี้ทำให้หล่อนไม่อาจละสายตาได้เลย และตอนนี้ยิ่งละไม่ได้ไปใหญ่ เมื่อกายแกร่งขยับเคลื่อนขึ้นมาคร่อมเกือบถึงใบหน้า ฟองจันทร์มองความยิ่งใหญ่ที่จดจ่อเข้ามาหาอย่างเชื้อเชิญ ร่ำร้องให้หล่อนโอบล้อมประคับประคองด้วยความอ่อนนุ่มและพลิ้วไหวตามที่ใจเขาและใจหล่อนปรารถนา ดวงตาสวยท่วมท้นไปด้วยความรักเหลือบขึ้นมองคนเหนือร่าง มองใบหน้าหล่อให้เต็มตาก่อนจะจูบเบาๆ “โอย... ฟอง... ดี... ดีมาก... เก่ง...” คำเอ่ยชมสั้นๆ ปะปนเสียงกระเส่า แค่นั้นก็ทำให้ใบหน้าระบายไปด้วยรอยยิ้มกว้างขึ้นอีก ก่อนที่ปลายลิ้นจะแลบออกมาเลีย “อืม... ฟองจ๋า... โอย... ดีมาก...” ไพเราะเหลือเกิน ‘ฟองจ๋า’ ใครกันจะเรียกหล่อนได้หวานเท่า ถ้าไม่ใช่เขาคนนี้ ฟองจันทร์บอกตัวเองแบบนั้น หล่อนขอเพียงแค่นี้ แค่ได้มีสิทธิ์ครอบครองเป็นเจ้าของเขา ให้เขาจับจูงหล่อนโบยบินขึ้นสวรรค์ครั้งแล้วครั้งเล่า แม้ในโลกแห่งความเป็นจริงจะต้องตกนรกหมกไหม้ด้วยใจท่วมทุกข์ หล่อนก็ยอม ดวงตาสวยหวานปิดลงพร้อมขยับริมฝีปากให้อ้ากว้างมากขึ้นอีก เพื่อรับความยิ่งใหญ่เข้ามา และก็เหมือนในทุกครั้งที่มันจะคับแน่นเต็มพื้นที่ แต่หล่อนยังสามารถขยับปลายลิ้นตวัดพลิ้วไปตามความแข็งแกร่งได้อย่างช่ำชอง “โอย... ฟองจ๋า... เก่งมาก... โอย...” เจ้าของความแข็งแกร่งเอ่ยชมไม่ขาดปาก พร้อมกับส่งเสียงซู้ดซี้ดดุจคนกินของเผ็ดร้อนเข้าไป จังหวะน้ำเสียงที่เร่งเร้ากับแรงขับเคลื่อนลงมาหาบ่งบอกว่าเขาจวนเจียนจะถึงสวรรค์ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ทว่า... “โอย... ไม่ไหว ไม่ไหวแล้ว ฉันอยากให้เธอกินต่อนะ แต่เดี๋ยวไม่ทัน ต้องทำเวลาหน่อย” เขาบอกก่อนจะเคลื่อนร่างไปนั่งกึ่งกลางระหว่างขา ฝ่ามือช้อนสะโพกผายให้ก่ายเกยบนต้นขาแกร่ง ก่อนจะกระชับความยิ่งใหญ่ รูดเบาๆ ให้ตื่นตัวจากนั้นก็จดจ่อส่วนหัวมาเสียดสีที่เนินสาว ปาดเอาความหวานชโลมชุ่มหัวทู่ และก็... “อะ! พ่อเลี้ยง!” “อูย... ต้องเร่งหน่อย ฟองจ๋า... ช้าไม่ได้แล้ว... โอย... แน่นเหลือเกิน... โอย... ทำไมแน่นมากมายขนาดนี้ โอย... ดีสุดๆ โอย... ฟองจ๋า...” ฟองจันทร์สะท้านเฮือกเพราะถูกจู่โจมรวดเดียวสุดทาง แต่เสียงครางกระเส่าหวานสุดๆ ของเขาก็ทำให้หล่อนพยักหน้าน้อยๆ ว่าเข้าใจ และหล่อนก็เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าหล่อ ก่อนที่ความยิ่งใหญ่จะถูกชักออกจนเกือบสุดและดันเข้ามาใหม่จนมิดด้ามอีกครั้ง เพื่อเติมเต็มไม่ให้ช่องทางฉ่ำหวานได้สัมผัสความอ้างว้างสักเสี้ยววินาที จากนั้นทุกความเร่าร้อนภายในตัวเขาก็เป็นของหล่อน “อ้า... พ่อเลี้ยงขา...” “จ๋า...” “หนูเสียว...” “อืม... ฉันก็เสียว โอย... แน่นมาก... ฟองจ๋า... ฉันแน่น...” “อ้า... หนูก็แน่นค่ะ พ่อเลี้ยงขา... มันคับไปหมด โอย... หนูเสียววววว... พ่อเลี้ยงขา... โอย...”