นางบำเรอยอดดวงใจพ่อเลี้ยง

ตอนที่ 6

‘สิ่งที่มีค่าที่สุดของหนูก็คือสิ่งนี้ค่ะ เพราะนอกนั้นก็เป็นของคุณป้ากับพ่อเลี้ยงทั้งหมด หนูไม่มีสิ่งใดจะตอบแทนได้มากกว่านี้อีกแล้ว’

‘เธอตั้งใจที่จะท้องแล้วจับฉันหรือเปล่า’

‘ไม่นะคะ หนู... หนูไม่ท้องแน่ค่ะ’

‘ทำไมแน่ใจ’

‘หนูกินยาคุมฉุกเฉินเอาไว้แล้ว’

‘แปลว่าเธอตั้งใจเข้าหาฉันอยู่แล้วเหรอ’

ฟองจันทร์ไม่ตอบแต่ก้มหน้าพยักน้อยๆ ยอมรับ

เวลานั้นเขาอยากจะหัวเราะและด่าว่าฟองจันทร์ว่าเป็นผู้หญิงบ้องตื้น ที่เอาความสาวมาตอบแทนบุญคุณเขา แต่เขากลับทำให้สิ่งที่ตรงกันข้าม

‘แล้วเธอจะมาเรียกร้องอะไรไม่ได้นะ’

‘หนูจะไม่เรียกร้องอะไรเลยค่ะ แล้วหนูจะไม่ทำตัวให้เป็นปัญหากับพ่อเลี้ยงด้วย’

‘จำคำของเธอเอาไว้ฟองจันทร์’

ใบหน้าสวยหวาน ดวงตาฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำที่พยายามสะกดกลั้นเอาไว้จนจมูกโด่งน้อยๆ แดงระเรื่อ กับริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูสดสั่นระริก ไม่ต่างจากสวรรค์กวักมือเพรียกหาเขา

แค่ฝ่ามือเขาแตะสัมผัสใบหน้าสวย ฟองจันทร์ที่หลับตาพริ้มก็ทำให้ทุกๆ ความยับยั้งช่างใจขาดสะบั้น

ครั้งที่ 2 แต่ไม่ใช่รอบที่ 2 จึงเกิดขึ้น พร้อมๆ กับข้อตกลงที่ฟองจันทร์ห้ามปฏิเสธ

1.ห้ามเรียกร้องใดๆ นอกจากสิ่งที่เขาหยิบยื่น ให้อะไรก็ต้องเอา

2.ห้ามตั้งครรภ์โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเขาเด็ดขาด เพราะเขาจะไม่มีวันอนุญาต

3.ห้ามบอกใครว่าเราเป็นอย่างอื่น นอกจากผู้มีพระคุณกับเด็กในอุปการะ

4.ห้ามแสดงตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ มีแค่เขาที่เป็นเจ้าของฟองจันทร์

5.ห้ามขัดใจในทุกครั้งถ้าเขาเรียกหา

นั่นคือข้อตกลงแสนจะเอาเปรียบ แต่ฟองจันทร์ก็ตกลง

และเมื่อมีครั้งที่ 2 ก็ตามด้วยครั้งที่ 3 4 5 และ 6 จนถึงตอนนี้มันคือนับครั้งไม่ถ้วน และกี่รอบนั้นเขายิ่งนับไม่หวาดไม่ไหว

รู้เพียงว่าเขาปรารถนากลืนกินหล่อนครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่รู้จักอิ่มจักพอ ปรารถนาดอมดม ขยำขยี้ ร่างงดงามนี้อย่างถือสิทธิ์เป็นเจ้าของ ซึ่งเจ้าหล่อนก็เต็มใจ

เกือบ 6 เดือนแล้วที่เปลี่ยนแปลงเด็กสาวอ่อนหวานขี้อายให้กลับกลายเป็นสาวร้อนแรงและตอบสนองเขาอย่างถึงพริกถึงขิงในยามที่ความปรารถนาโชติช่วง

รวมทั้งทรวดทรงองเอวของฟองจันทร์ก็ยิ่งเต็มไม้เต็มมือเขามากขึ้นอีก

หล่อนเรียนรู้ในทุกสิ่งที่เขาสอน หัวไว จดจำเก่ง และปฏิบัติได้ดีเยี่ยม และข้อตกลงก็ยังคงเดิม

ฟองจันทร์ไม่ได้แหกกฎใดๆ เลย มีแต่ตัวเขาเองที่ไม่ได้ใส่ใจมากพอ และคล้ายจะฝืนกฎในทุกครั้งที่ความเป็นเจ้าของตื่นตัวเสียด้วย

เช่น เขาจัดหนักฟองจันทร์ลากยาวตั้งแต่ค่ำคืนจนถึงเช้า เพื่อดื่มด่ำกับเรือนร่างงดงามจนอิ่ม จนบางครั้งฟองจันทร์ที่ออกจากห้องนอนเขาไปตอนเช้าตรู่ก็ปะทะกับแม่บ้านที่ขึ้นมาจัดเตรียมอาหารเช้าพอดี

หรือที่เขาแสดงความเป็นเจ้าของ ยามที่หนุ่มๆ ในปางไม้ หรือที่โรงงานพยายามส่งสายตามาขายขนมจีบ

รวมทั้งเหล่าลูกค้าทั้งหนุ่มและไม่หนุ่มที่มีบ้างบางครั้งได้เจอฟองจันทร์ที่ออฟฟิศ หากหล่อนเข้าไปดูแลเรื่องยาให้พนักงาน

ทุกสิ่งที่เขาทำ เขารู้ตัวเองดี แต่ก็ต้องโทษว่าเป็นความผิดของฟองจันทร์ เพราะหล่อนทำให้เขาคลั่งไคล้ และมันก็ชัดเจนจนแม่เรียกเขาไปพบ

‘แม่ไม่ชอบใจที่สายฟ้าทำท่าแบบนั้นใส่คนงาน’

‘แบบนั้น แบบไหนครับแม่ ผมไม่เข้าใจ’

‘ก็แบบที่สายฟ้าทำเป็นหึงหวงฟองไงล่ะ’

‘หึง! ผมนี่น่ะเหรอครับ จะหึงฟอง’

‘ใช่! สายฟ้าหึงฟอง ใครๆ ก็มองออก สายฟ้าก็อยากให้เป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอ จะได้ไม่มีใครมายุ่งกับฟอง’

‘ทำไมแม่คิดแบบนั้นล่ะครับ ผมก็แค่คอยดูแลฟอง กลัวว่าไอ้พวกนั้นจะมาหลอกฟองก็เท่านั้นเอง’

‘ไม่ใช่แค่นั้นหรอก อย่าคิดว่ามีอะไรเกิดขึ้นในบ้านแล้วแม่จะไม่รู้เรื่องนะ ไม่พูดอะ ไม่ได้แปลว่าไม่รู้’

‘โถ่แม่ครับ ไปกันใหญ่แล้ว ผมไม่ได้คิดอะไรกับฟองเลย ผมแค่อยากให้ฟองได้เจอกับคนดีๆ ก็เท่านั้น’

‘เชอะ! ไม่ได้คิด ไม่คิดแล้วไปเอาเขาทำไม ตอบแม่มาสิ สายฟ้า ตอบแม่มา’

น้ำเสียงของแม่ทำให้เขาเดาใจไม่ถูก แม่รู้ทุกอย่างแต่ไม่พูดออกมาก่อนหน้านี้ เพราะแม่ตามใจเขาใช่ไหม

‘ว่าไงสายฟ้า แม่ถาม... อย่าคิดว่าตัวอายุเท่านี้แล้วแม่จะดุว่าตัวไม่ได้นะ ตอบมา...’

เสียงแม่กดต่ำแบบคาดคั้น ก็คงต้องตอบ

‘ก็... เฮ้อ! ตามประสาผู้ชายล่ะครับ’

‘แม่ไม่ได้เลี้ยงฟองมาเพื่อเป็นนางบำเรอของสายฟ้านะ แม่เลี้ยงฟองจันทร์มาเหมือนลูกเหมือนหลาน ทำไมสายฟ้าถึงได้ทำรุ่มร่ามกับฟองแบบนั้นได้ ไหนพูดมาสิ’

‘ผม...’

จะบอกได้ยังไงว่าเขาไม่ได้คิดแบบนั้น ในเมื่อทำอยู่แทบทุกคืนแล้วยังสร้างเงื่อนไขให้ฟองจันทร์สมยอมอีกด้วย ก็เพราะเขารู้ว่าฟองจันทร์ ‘รักเขา’ แม้หล่อนจะอ้างว่าต้องการตอบแทนบุญคุณก็ตาม แต่สายตาที่ฟองจันทร์มองเขามันคือคำตอบทุกอย่าง

‘แต่เอาเถอะ ไหนๆ ข้าวสารมันกลายเป็นข้าวสุกไปแล้ว แม่ก็คงไปห้ามอะไรไม่ได้หรอก หวังแค่ถ้าวันหนึ่ง ฟองเขาเจอคนที่เหมาะสม สายฟ้าจะไม่ทักท้วง เพราะยังไงสายฟ้าเองก็ต้องแต่งงานกับหนูอากาศอยู่แล้ว ใช่ไหม’

‘ครับ’

เขาตอบรับคำถามของแม่ ทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ‘ครับ’ นั่นสำหรับเมื่อฟองจันทร์เจอคนที่เหมาะสม หรือ ‘ครับ’ เพราะเขาต้องแต่งงานกับพิสุทธิ์นภา

“เฮ้อ!!”

แต่ตอนนี้ที่ทำได้คือเปิดน้ำให้แรงสุดใจ เพื่อที่ภาพเรือนร่างภายใต้ละอองน้ำจะได้จางหายไปสักที ใช่ไหม