หวานใจณภัทร

บทที่ 9

"งื้ออ"

"เลิกมารยาได้แล้ว"

"ณภัทร!!" พัชรีถึงกับตวาดลูกชายที่พูดไม่รู้กาละเทศะ

"แม่ไม่รู้อะไรผู้หญิงคนนี้มารยาสองร้อยเล่มเกวียน"

"เขามีแต่ร้อยเล่มเกวียนลูก"

"ร้อยเล่มเกวียนมันไม่เหมาะสำหรับผู้หญิงคนนี้ผมเพิ่มให้อีกเท่าตัวเลย" ถ้าเป็นไปได้ หางตาเขาก็ไม่อยากจะชายไปมองหน้าเธอเลยด้วยซ้ำ

"หยุดร้องได้แล้วลูก ยังไงแม่ก็ให้ความเป็นธรรมกับหนู หนูบอกแม่มาว่าตานะล่วงเกินอะไรหนู"

"คือ.. #&$฿€฿%@$" หวานใจทั้งพูดและร้องไห้สะอึกสะอื้นไปด้วยพูดไม่ค่อยเป็นภาษาเท่าไร

"หึ!! เอาเข้าไป" ถ้าเป็นดาราเธอคงจะได้รางวัลโนเบลไปแล้ว

"แกไม่ต้องพูดเลยตานะ ชอบแต่หาเรื่อง"

"ไปเอากล้องวงจรปิดมาเปิดดูเลยครับแม่ ผมขึ้นมายังไม่ถึงสิบนาทีเลยด้วยซ้ำ คนบ้าที่ไหนจะเอาเสร็จเร็วขนาดนั้น"

"งื้อออ"

"รำคาญว่ะหยุดได้แล้ว!" ชายหนุ่มตวาดเสียงเข้มใส่หญิงสาวที่กำลังสำออยอยู่ในตอนนี้

หลายวันต่อมา..

"เป็นไงบ้างจ๊ะ..ห้องนี้พออยู่ได้ไหม" พัชรีให้หวานใจย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านด้วยกันเลย

"ห้องกว้างมากเลยค่ะคุณแม่ ให้หนูอยู่ข้างล่างกับพวกแม่บ้านก็ได้นะคะ"

"ไม่ได้หรอกหนูก็คือว่าที่ลูกสะใภ้ของแม่ จะให้ไปอยู่กับแม่บ้านได้ยังไง"

หวานใจได้แต่คิดว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงจิตใจช่างงดงามนัก แตกต่างกับลูกชายของนางมาก

"หนูอยู่ที่นี่ให้สบายใจเลยนะ คิดซะว่าเป็นบ้านของหนูเอง"

"ขอบคุณมากนะคะ" หญิงสาวยกมือไหว้แบบนอบน้อม เพราะเธอซึ้งในน้ำใจของหญิงวัยกลางคนคนนี้

เย็นวันเดียวกันนั้นเอง..

"เธอมาทำอะไรที่นี่แล้วป้าแม่บ้านไปไหน" พอชายหนุ่มกลับมาถึงบ้านก็ไม่เจอใครอยู่ด้านนอก เขาก็เลยเดินตรงเข้ามาในครัวเพื่อที่จะหาน้ำดื่ม แต่ก็มาเจอกับหวานใจที่กำลังวุ่นอยู่กับการทำอะไรสักอย่าง

"แม่บ้านไปจ่ายตลาดกับคุณแม่"

"แล้วเธอมาอยู่บ้านฉันได้ยังไง"

"อ้าว! ไม่ให้เมียอยู่ที่บ้านผัวแล้วจะให้เมียไปอยู่ที่ไหนล่ะคะ" เธอพูดแบบลอยหน้าลอยตาแล้วก็หั่นผักต่อ

"ฉันไม่เคยเจอผู้หญิงที่หน้าด้านหน้าทนขนาดนี้"

"ดีใจด้วยค่ะที่คุณได้เจอ" พอเขาพูดจบเธอก็พูดต่อแบบไม่ลดราวาศอกเลย

"ไม่รู้ว่าฉันจะว่ายังไงให้เธอได้อีกแล้ว จะทำอะไรก็เชิญตามสบายเลยแล้วกันถือว่าเป็นบ้านของตัวเองนะ" เหมือนเขาจะพูดประชดมากกว่า พอพูดจบชายหนุ่มก็เดินไปเปิดตู้เย็น

"บ้านก็หลังใหญ่โต ทำไมไม่มีน้ำไว้ให้คนกินบ้างวะ" พอเปิดเข้าไปไม่มีน้ำสักขวดณภัทรก็เริ่มโมโหขึ้นอีก

"พอดีมีขวดสุดท้ายแต่ฉันเปิดกินแล้วถ้าคุณจะกินต่อก็ได้นะ" หวานใจยื่นขวดน้ำที่เธอดื่มไปให้เขา

"ใครจะไปดื่มต่อเธอ เชื้อโรคทั้งนั้น" ชายหนุ่มเมินหน้าหนี พร้อมกับเดินออกไปจากห้องครัว

"ขอบคุณค่ะที่ชม" เธอยังร้องตะโกนตามหลังไปแล้วก็นึกขำที่กวนโมโหเขาได้สำเร็จ

แล้วสักพักรถของแม่เขาที่ออกไปจ่ายตลาดก็กลับเข้ามา

"มากันแล้วเหรอคะ เดี๋ยวหวานช่วยถือเข้าไป" หวานใจรีบวิ่งออกมาช่วยยกของ

"คุณหวานไม่ต้องก็ได้ค่ะเดี๋ยวป้ากับศรีนวลถือเข้าไปเอง" ป้าแม่บ้านและก็หลานสาว ทำงานอยู่ที่นี่ได้หลายปีแล้ว

"หวานช่วยดีกว่าค่ะ เดี๋ยวหวานช่วยยกน้ำเข้าไปก็ได้หวานแรงเยอะนะ"

"เอาไว้นั่นเลยหนูหวานเดี๋ยวแม่ให้ชัยมายก แม่เห็นรถของตานะมาแล้วไม่ใช่เหรอ" ชัยเป็นคนขับรถให้ณภัทร

"มาแล้วค่ะ และก็ขึ้นไปข้างบนแล้วด้วย"

"คราวหลังอย่าให้น้ำหมดบ้านแบบนี้นะ ศรีนวลก็เหมือนกันเช็คของยังไง ยังดีนะที่ยังเหลือไว้ให้ตานะขวดหนึ่ง" พอลงรถมาพัชรีก็เริ่มต่อว่าให้แม่บ้าน

พอหวานใจได้ยินเธอก็นึกขำขึ้นมาอีกครั้ง ตอนที่เห็นรถของณภัทรวิ่งเข้ามาหญิงสาวรู้ดีว่าเขาต้องหาน้ำดื่มแน่ เธอก็เลยเปิดกินน้ำขวดเดียวที่เหลืออยู่ในตู้เย็นเพื่อจะแกล้ง