หวานใจณภัทร

บทที่ 10

"ทำไมแม่ต้องให้เธอย้ายมาอยู่ที่บ้านเราด้วย" ณภัทรเดินเข้าไปหาแม่ในห้องนอน

"ทำไมลูกต้องพูดแบบนี้ด้วย วันนั้นถึงแม้ว่าลูกจะไม่ได้ล่วงเกินเธอแต่สภาพที่แม่เห็นมันไม่น่าดูเลย"

"ถ้าเธอต้องการเงินเท่าไหร่ก็ให้เธอไปแล้วก็ให้เธอย้ายออกจากบ้านเราไปด้วย ให้ออกจากบริษัทได้เลยยิ่งดี"

"แม่คงทำแบบนั้นไม่ได้หรอก ลูกก็เคยอดมื้อกินมื้อลูกจำไม่ได้แล้วเหรอ แม่เห็นผู้หญิงคนนี้แล้วคิดถึงแม่ตอนสมัยเป็นสาว แม่ต้องดิ้นรนมาก จนมาพบพ่อของลูก แม่คิดว่าจะฝากชีวิตไว้กับพ่อของลูก แต่มันก็ไม่ใช่ แบบที่แม่คิดไว้"

"แม่ไม่ต้องพูดถึงผู้ชายคนนั้นได้ไหม ผมไม่อยากได้ยินแม้แต่ชื่อของเขา"

"มันบาปนะลูกอย่าเกลียดผู้ที่ทำให้ลูกเกิดมา ให้แม่เกลียดเขาคนเดียวก็พอแล้ว" พัชรีไม่เคยพร่ำสอนให้ลูกชายเกลียดพ่อถึงแม้ว่าเขาจะทิ้งเธอกับลูกไป

"เรากำลังพูดถึงเรื่องผู้หญิงคนนั้นอยู่ไม่ใช่เหรอทำไมต้องวนเข้ามาถึงเรื่องนี้ทุกที ถ้าแม่จะให้ผมแต่งงานกับ 18 มงกุฎแบบนั้นผมแต่งงานกับแก้วตาดีกว่า"

"ตอนที่แม่บอกให้แต่งงานกับแก้วตาลูกก็ไม่เอา พอมีผู้หญิงคนใหม่เข้ามากลับจะไปแต่งงานกับแก้วตาลูกจะเอายังไงแน่"

แก้วตาคือเพื่อนข้างบ้านนี่เอง ตั้งแต่ครอบครัวเขาเริ่มมีฐานะณภัทรก็มาซื้อบ้านหลังใหญ่โตที่หมู่บ้านจัดสรรแห่งหนึ่ง ทั้งสองครอบครัวก็เริ่มคุ้นเคยกัน แต่ณภัทรก็มัวแต่สร้างเนื้อสร้างตัวจนไม่เคยมองผู้หญิงที่ไหนเลย

เช้าวันต่อมา...

"หวานใจจะออกไปทำงานแล้วเหรอลูก ทำไมไม่พักต่ออีกสักวันสองวันล่ะ"

"พักมาสองวันแล้วค่ะ เดี๋ยวก็ถูกไล่ออก"

"งั้นรอไปพร้อมพี่ดีไหม เดี๋ยวสักพักพี่ก็คงจะลงมาแล้ว"

"ไม่ดีกว่าค่ะ หวานไปนะคะ" หญิงสาวคิดว่าถ้ารอเขา เขาก็คงจะไม่ให้เธอติดรถไปด้วยหรอก

แล้วหวานใจก็เดินออกมารอรถเมล์ที่หน้าหมู่บ้าน

"แล้วมันจะพอถึงสิ้นเดือนไหมเนี่ย ดีหน่อยที่กลับบ้านมาไม่ต้องซื้อกับข้าวกิน" ระหว่างที่นั่งรอรถเมล์เธอก็ได้เปิดดูกระเป๋าตังค์ตัวเองตอนนี้เงินที่มีอยู่ไม่รู้ว่าจะถึงสิ้นเดือนหรือเปล่า

เพียงไม่นานก็เห็นรถของณภัทรวิ่งผ่านหน้าไป

"นั่นคุณหวานใจนี่ครับ" ชัยมองไปที่ป้ายรถเมล์แล้วก็พูดกับณภัทรที่นั่งอยู่ด้านหลังรถ

ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านหลังรถคันหรู ไม่ได้มองไปตามคำบอกกล่าวของคนขับรถเลยด้วยซ้ำ

[ บริษัทณภัทรเทคโนโลยีจำกัด ]

"สวัสดีค่ะบอสเอกสารการดำเนินงานโปรเจคระยองค่ะ" แนนถือแฟ้มเอกสารเข้ามาวางไว้ตรงโต๊ะด้านหน้าของณภัทร

"อืม เรียกประชุมทุกฝ่ายด้วย"

"ค่ะ"

....ห้องประชุมใหญ่....

ตอนนี้มีพนักงานเกือบยี่สิบคนที่มานั่งรอที่ห้องประชุม

"มาครบกันแล้วใช่ไหม"

"ก็เหลือแต่หัวหน้ากลุ่มของพวกเราค่ะ" พิมพรรองหัวหน้ากลุ่มของหวานใจ

"คนไม่มีความรับผิดชอบ ไม่ต้องรอเริ่มประชุมเลย"

พอเริ่มประชุมได้ยังไม่ถึงสิบนาทีหวานใจก็เดินเข้ามาในห้องประชุม

"ขอโทษด้วยค่ะ พอดีรถเมล์คันที่นั่งมา เสียกลางทางก็เลยต้องได้รอเปลี่ยนรถใหม่"

"เหตุผลฟังไม่ขึ้นรถเมล์เสียทำไมไม่เรียกแท็กซี่ทำไมต้องไปรอขึ้นรถเมล์คันใหม่ ออกไปรอนอกห้อง คุณไม่มีสิทธิ์เข้ามาประชุม"

พอณภัทรพูดกับหวานใจแบบนั้นทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องประชุมต่างก็มองมาที่เธอแล้วก็ยิ้มเยาะเย้ย

"ค่ะ" เธอรับผิดแต่โดยดี แล้วก็เดินออกมายืนรอหน้าห้องประชุม