บทที่ 6
901 Words
"หนูออกไปไหนมาลูก" พัชรีนั่งดื่มกาแฟอยู่ตรงล็อบบี้หน้าโรงแรม เห็นหวานใจเดินเข้ามานางก็เลยทัก
"ออกไปคุยงานค่ะ" หญิงสาวรีบเดินเข้ามาพร้อมกับยกมือไหว้แบบนอบน้อม
"งานเป็นยังไงบ้างจ๊ะ" พัชรีไม่รีรอที่จะถามเรื่องงาน เพราะมันคือสิ่งแรกที่นางอยากจะรู้
"ยังไม่แน่ใจเลยค่ะ แต่ทางนั้นเขาบอกว่าจะรับพิจารณาเป็นพิเศษ" ตอนนี้หวานใจยังไม่รู้ว่าอภิสิทธิ์ได้ให้เลขาของเขาดำเนินงานเรียบร้อยแล้ว
"ไม่ต้องเศร้าหรอกลูกยิ้มเข้าไว้ เดี๋ยวทุกอย่างมันก็ดีเอง"
"ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวคิดว่าเธอคงต้องหางานใหม่ไว้รอได้แล้ว
"หนูทานกาแฟกับแม่ดีกว่า เดี๋ยวแม่สั่งให้"
"หวานไม่กินกาแฟค่ะ"
"ทำไมล่ะจ๊ะ"
"หวานแพ้คาเฟอีน" เธอเคยแพ้หนักจนได้ถูกหามเข้าโรงพยาบาลมาแล้ว
"จริงหรอ แบบนี้ก็แย่เลยสิ"
พอทั้งสองคุยกันได้สักพัก พวกพนักงานกลุ่มเดียวกันกับหวานใจก็เดินออกมาเพื่อที่จะมากินข้าวเที่ยง
"นั่นไงพี่พิมพร แต่งตัวเหมือนจะออกไปทำงานเลยนะ" พอลินดามองไปเห็น หวานใจนั่งอยู่โต๊ะเดียวกับแม่ของท่านประธาน ก็รีบพูดขึ้นก่อนเพื่อจะเอาหน้า
"แต่งตัวเอาหน้าล่ะสิ ดู.. คุยแบบสนิทสนมกับแม่ของบอสเลย" ที่ทุกคนไม่ชอบหน้าของหวานใจ เพราะวุฒิการศึกษาของเธอก็นิดเดียว พอเข้างานมาก็ได้เป็นหัวหน้ากลุ่ม ทั้งๆ ที่พิมพรควรจะได้เป็นแต่กลับเป็นได้แค่รอง
18 : 30 น.
>>{"คุณพิมพรช่วยบอกหวานใจเข้ามาพบผมที่ผับของโรงแรมหน่อยนะ"} พอถึงเวลานัดหมาย ณภัทรก็ได้โทรสายตรงมาที่พิมพร
{"ทำไมหรือคะ เอ่อ.. ตอนนี้เลยเหรอคะบอส"} พอเห็นเบอร์บอสอุตส่าห์ดีใจแต่ไม่คิดว่าจะดีใจเก้อแบบนี้
>>{"สักสองทุ่มก็ได้ พอมาถึงให้ถามพนักงานแถวนั้น"} เพราะชายหนุ่มได้จองห้อง VIP ไว้
{"ค่ะ"}
"บอสโทรมาทำไมคะพี่" ตอนนี้ทุกคนกำลังนั่งทานข้าว และมันคือคำถามที่ทุกคนในกลุ่มรอคำตอบแบบใจจดใจจ่อ
"พี่รู้แล้วล่ะว่าทำไมแม่คนนี้ ถึงได้กระโดดเลื่อนขั้นเร็วนัก"
"ทำไมครับพี่"
"ก็เรื่องอย่างว่าไง เมื่อกี้บอสโทรมา ให้เรียกแม่คนนั้นไปหาที่ผับ"
"จริงเหรอ?" ทุกคนถึงกับพูดขึ้นพร้อมกัน
"เห็นเงียบๆ แบบนี้ร้ายไม่เบาเลยนะพี่" และคำนินทาอีกมากมายก็มุ่งตรงไปที่เธอ
20 : 20 น.
"ทำไมต้องให้เรามาหาที่แบบนี้ด้วย หรือว่างานของเราไม่สำเร็จ" หวานใจเดินเข้ามาที่ผับแล้วพนักงานก็พาเธอเดินมาที่ห้อง VIP
"ห้องนี้แหละครับ" พนักงานก็เปิดประตูให้หญิงสาว
"คุณ?!" พอเข้ามาหวานใจก็ตกใจที่พบอภิสิทธิ์นั่งอยู่ในห้องนั้นด้วย
"เชิญนั่งก่อนครับคุณหวานใจ" อภิสิทธิ์ทักทายและก็เชิญชวนให้เธอนั่งด้านข้างของเขา
"ขอบคุณค่ะ" หวานใจไม่รีรอที่จะเดินไปนั่ง แต่เธอก็ยังงงกับเหตุการณ์นี้อยู่
"ไม่ต้องงงหรอกผมกับไอ้นะ ไม่สิ.. กับคุณณภัทรบอสของพวกคุณเป็นเพื่อนสมัยเรียน"
"เหรอคะ" หญิงสาวถึงกับหันไปมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่แบบเงียบๆ ไม่พูดอะไรออกมาสักคำ ได้แต่ยกเหล้าขึ้นมาจิบ แบบอารมณ์ไหนไม่รู้
และเธอได้แต่คิดว่า..เธอเป็นตัวตลกในสายตาของเขางั้นเหรอ ทั้ง ๆ ที่ทั้งสองรู้จักกันและสนิทสนมกันขนาดนี้ ไม่จำเป็นต้องให้เธอไปคุยงานเลยด้วยซ้ำ
"คุณหวานใจดื่มหน่อยนะ ผมสั่งเครื่องดื่มอ่อน ๆ มาให้ด้วย" อภิสิทธิ์รินเครื่องดื่มลงแก้ว และส่งมันให้กับหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างกายเขา
"ฉันไม่ดื่มค่ะฉันขอตัวกลับห้องนะ" หญิงสาวยันตัวลุกขึ้นทันทีที่พูดจบประโยค
"อย่าเพิ่งไปสิครับ วันนี้ผมอยากจะคุยกับคุณเรื่องงานด้วย" มันคือข้ออ้างที่จะเหนี่ยวรั้งตัวหญิงสาวไว้
และข้ออ้างนั้นก็ได้ผล หวานใจนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิม "คะ?"
"ตอนนี้ผมตกลงร่วมงานกับบริษัทของพวกคุณ"
"จริงเหรอคะ" หญิงสาวถึงกับฉีกยิ้มขึ้นมาแบบไม่รู้ตัว นี่เธอทำงานสำเร็จแล้วเหรอ ดวงตากลมโตใบหน้าหวานพอมีรอยยิ้มบนนั้น มันยิ่งทำให้เธอน่ามองยิ่งขึ้น
"ตาลุกวาวเลยนะ" ถึงแม้ว่าจะแอบมองเธอพักหนึ่ง แต่ในใจของเขา ยังไม่เลิกอคติกับเธอ พอเห็นปฏิกิริยาแบบนั้นณภัทรอดไม่ได้ที่จะประชด
"แสดงว่างานนี้ฉันทำสำเร็จใช่ไหมคะ" ตอนนี้เธอยังไม่สนใจณภัทรเลย เธอสนใจกับคำพูดของอภิสิทธิ์มากกว่า
"ใช่ครับผมยังไม่เคยเจอผู้หญิงที่มาคุยงานแบบคุณเลย ผมชอบแบบนี้นะ" แล้วอภิสิทธิ์ก็ชวนหวานใจชนแก้ว
"ถ้างั้นนายก็ดื่มกับเธอไปนะ เราขอตัวก่อน..ไม่อยากอยู่เป็นก้าง" ณภัทรขอตัวออกจากห้องนั้น เพื่อที่จะเปิดโอกาสให้เพื่อน
"เดี๋ยวก่อนค่ะ..บอส.."
- Writer
