ดวงใจมาเฟีย

บทเรียนพี่สอนน้อง

หลายวันมานี้แก้วเกล้ารู้สึกเหมือนว่ากำลังถูกจับตามองยังไงไม่รู้ ด้วยเซนส์ของเธอบอกแบบนั้น อีกอย่างณภัทรก็ตัวทำแปลกไปอีก เลยทำให้อดสงสัยไม่ได้ ช่วงนี้มหาลัยหยุดยาวว่าจะกลับบ้าน พ่อกับแม่ก็หนีไปเที่ยวต่างประเทศกันสองคน ปล่อยให้เธออยู่คอนโดกับสามหนุ่มต่อไป วันๆ ไม่ทำอะไรนอกจากดูซีรีส์ ออกไปเที่ยวกับกลุ่มเพื่อน บางก็ตามไปเรียนรู้งานที่บริษัทกับณภัทรด้วย

“พี่ภัทรหายไปไหนคะพี่กานต์”แก้วเกล้าถามเมื่อเดินวนหาชายหนุ่มรอบห้องก็ไม่เจอ เรียกหาหลายครั้งก็ไม่ขาบรับเลยเดินถามณกานต์แทน

“ลงไปเอาของน่ะ”ณกานต์ที่นั่งอยู่หน้าจอไอแมคเงยหน้าตอบสาวน้อย

“อ๋อ ทำไมวันนี้ไม่เข้าบริษัทคะ หรือว่าเปลี่ยนสถานที่ทำงานแล้ว”

“ไม่มีเอกสารให้เซ็น ไม่มีประชุม เลยขออู้งานหนึ่งวัน เปลี่ยนมา Work from Home แทน ทั้งสามคนพี่น้องเลย เอาให้น้องแก้วเบื่อขี้หน้า”พูดติดตลกตบท้ายขำออกมาเล็กน้อย

“เพิ่งรู้ตัวเหรอคะพี่กานต์ ตั้งแต่เล็กจนโต ทุกช่วงเวลาชีวิตของแก้วก็มีพวกพี่สามคนอยู่ด้วยตลอด งานวันเกิด งานเลี้ยงฉลอง งานปัจฉิม ไม่เคยพลาดเลยสักครั้ง เข้ามหาลัยครั้งแรกก็ยังมาส่งอีก ยิ่งกว่าพ่อแม่ด้วยซ้ำ”ทั้งหมดทั้งมวลที่กล่าวมาคือเรื่องจริง พี่กานต์ พี่ภพ พี่ภัทร อยู่กับเธอมาตลอด แม้ว่างานจะเยอะขนาดไหน จะต้องกลับมากินข้าวกับเธออาทิตย์ละสองสามครั้งเป็นประจำ เวลามากิจกรรมที่โรงเรียนก็ทิ้งงานมาดูตลอด วันรับเกรดยังมารอยินดีอยู่ที่บ้าน เรียกได้ว่าหันไปทางไหนก็เจอสามหนุ่มตลอด ไม่พลาดเลยสักครั้ง แม้ว่าจะมีอึดอัดบ้าง ทว่าพอไม่ได้เจอหน้ากันหลายวัน เธอก็รู้สึกเหงาและคิดถึงตลอด พวกพี่ทั้งสามเป็นเหมือนพี่ชายและเพื่อนของเธออีกด้วย พ่อกับแม่ไว้ใจมาก ไม่อย่างนั้นคงไม่ยอมให้มาอยู่คอนโดด้วยหรอกนะ แทบยกให้เป็นลูกสาวของครอบครัวนี่เลยแหละ

“ต่อให้น้องแก้วเบื่อ พี่ก็จะทำ ถึงยังไงเราก็เป็นน้องสาวของพี่ เลี้ยงดูอุ้มชู ป้อนนมป้อนข้าว เปลี่ยนผ้าอ้อมอาบน้ำให้ตั้งแต่แบเบาะ จะไม่ให้รักได้ยังไง ยิ่งได้เห็นการพัฒนาของน้องแก้ว พี่ยิ่งมีความสุข”ณกานต์พูดไปยิ้มไปพลางอย่างมีความสุขกับที่ได้ทำให้สาวน้อย

“พูดแบบนี้อีกแล้ว มาแนวซึ้งกินใจตลอด”เธอนั่งลงตรงโซฟาด้านข้างมองชายหนุ่มด้วยแววตาหวานซึ้งกินใจไปกับคำพูดของเขา

“มีอย่างหนึ่งที่พี่พูดผิดไป พี่กับไอ้ภพรักน้องแก้วยังไม่เท่ากับที่ไอ้ภัทรรักหรอกนะ รายนั้นรักน้องแก้วมากที่สุดรองลงมาจากพ่อแม่”

“พี่กานต์.....”เธอนิ่งอึ้งไปพักใหญ่กับคำพูดของณกานต์ ก็จริงอยู่หรอก จะปฏิเสธว่าไม่ใช่ก็ยังไงอยู่ เธอรับรู้ทุกเรื่อง เพียงแค่ไม่รู้ ไม่แสดงออกมา

“เขินอ่ะดิ เมื่อไรจะยอมเปิดใจสักที”ได้ทีแซวกลับ พลางยืนมือไปหยิบแก้วสาวน้อบด้วยความมันเขี้ยว

“เพิ่งเข้ามหาลัยเองนะคะ ยังเด็กอยู่เลย อีกอย่างแก้วก็ไม่เคยปิดกั้นหัวใจตัวเองด้วย พี่กานต์เคยเห็นแก้วปฏิเสธหัวใจของพี่ภัทรเหรอคะ แก้วรู้สึกว่าตัวเองยังเด็กเกินไปไม่สมควรจะมีความรักในตอนนี้ หากโตอีกนิดจะได้โชว์คนอื่นว่ามีแฟนหล่อรวย โดยไม่โดนนินทาว่าเป็นเด็กแก่แดด อีกอย่างที่สำคัญเลยก็คือ แก้วกับพี่ภัทรรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก บ้านอยู่ติดกัน ในชีวิตของพี่ภัทรมีแก้วคนเดียวที่อยู่เคียงช้างตลอด แก้วอยากให้มั่นใจแน่ชัดว่า ความรักที่พี่ภัทรให้มานั้น คือ ความรักแบบน้องสาว และหรือแบบคนรักกันแน่ พี่ภัทรอาจจะยังแยกไม่ออกก็ได้”

“เรื่องแก่แดดพี่ว่าไม่เกี่ยวกันหรอก เด็กสมัยนี้มีแฟนกันเร็วจะตาย รู้มั้ยว่าทำไมไอ้ภัทรถึงไม่มีแฟนเลยสักคน ไม่ชายตาแลมองผู้หญิงคนไหน ตั้งแต่น้องแก้วอายุ 15 น้องชายพี่คนนี้ก็ไม่เคยเที่ยวผู้หญิงอีกเลย โดยให้เหตุผลว่า น้องแก้วโตแล้ว รู้เรื่องในสิ่งที่ผู้ใหญ่ทำ มันเลยสาบานว่าจะหยุดนิสัยเจ้าชู้ แล้วทำตัวเป็นคนดีให้น้องแก้วเห็น ปัจจุบันมันก็ไม่ได้เที่ยวผู้หญิงอีกเลยนะ คิดดูสิ ว่าผู้ชายกลัดมันอย่างไอ้ภัทร รุ่นๆ นี้ ต้องโหยหาเรื่องเซ็กซ์เป็นธรรมดา แต่กับไอ้ภัทรไม่ใช่ไง มันให้เกียรติน้องแก้ว ไม่อยากถูกมองไม่ดี น้องแก้วเคยบอกว่าไม่ชอบผู้ชายเจ้าชู้ มันเลยเลิกทุกอย่างทำเพื่อน้องเพียงคนเดียว แล้วแบบนี้จะให้เรียกว่าเป็นความรักแบบไหนดี”อุตส่าห์ว่าจะไม่พูดแล้ว พอได้ยินในสิ่งที่แก้วเกล้าครางแคลงใจ เลยตัดสินพูดออกมาให้รู้แล้วรู้รอดว่าน้องชายเขานั้นรักเธอมากเพียงใด ยอมทำทุกอย่างเพื่อเธอมากแค่ไหน ไม่เคยนอกลู่นอกทางเลยสักครั้ง รักจริงหวังแต่ง เป็นรักที่มุ่งมั่นและอดทนมาก เพื่อรอเวลาเหมาะสม

“-----“

เจอประโยคนี้คำไป เธอนิ่งไปเลย พูดแทบไม่ออก ไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย พี่ภัทรยอมทำเพื่อเธอทุกอย่าง ทว่าต่างกับเธอ ไม่เคยทำให้เลยสักครั้ง เพิ่งจะมารู้เอาตอนนี้แหละหากพี่กานต์ไม่ได้บอก เธอช่างโง่เง่าเหลือเกิน ทำไมมองไม่ออกนะว่าพี่ภัทรจริงใจกับเธอมากแค่ไหน การแสดงออกทุกอย่างคือแบบคนรัก ไม่ใช่แบบน้องสาวอย่างที่เคยผ่านมาเมื่อตอนเด็ก เฝ้ารอวันเวลาที่เหมาะสมถึงค่อยเปิดเผยความในใจ เหตุใดเธอถึงไม่เชื่อใจเขากันเล่า

“แก้วเข้าใจแล้วค่ะพี่กานต์ แก้วคงคิดมากไปเอง หรืออาจจะไม่แน่ใจด้วยซ้ำ พอพี่กานต์บอกมาแบบนี้ แก้วเข้าใจกระจ่างแจ้งแล้วค่ะ รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ดีเลย ปล่อยละเลยความรู้สึกของพี่ภัทร ทั้งที่ควรสนใจด้วยซ้ำ"บอกด้วยน้ำเสียงเศร้า พลางนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา ที่กระทำไม่ดีใส่โดยที่ชายหนุ่มไม่เคยบ่นหรือปริปากพูดออกมาเลย หน่ำซ้ำยังพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เธอพอใจและมีความสุขอีกด้วย

"รู้แล้วใช่มั้ยว่าไอ้ภัทรรักน้องแก้วมากแค่ไหน รักมากเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะรักผู้หญิง รักจนยอมทุกอย่างได้"

"พอแล้วพี่กานต์ แค่นี้แก้วก็สำนึกไม่ทัน"เธอยกมือห้ามไม่อยากฟังต่อ

"ให้มันจริงเถอะ นี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว ไปทำของอร่อยๆ ตอบแทนพี่หน่อยสิ"ณกานต์หัวเราะพลางส่ายหัวเบาๆ แล้วบอกต่อ

"ชิ! ทวงบุญคุณเร็วจังเลยนะ อยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ แล้วพี่ภพหายไปไหน ไม่เจอเลย"

"ยังไม่ตื่น ฝากปลุกด้วยนะ นอนกืนบ้านกินเมืองไม่ลุกมาทำงาน"

"รับทราบค่ะ เสร็จแล้วจะมาเรียกนะ"เธอลุกขึ้นไปทำหน้าที่ของตัวเอง โดยไม่ลืมแวะไปยังห้องนอนของณภพตามที่พี่กานต์สั่ง จัดการตะโกนเรียกปลุกให้ชายหนุ่มตื่นด้วยวิธีการเด็ดของเธอและไม่เคยมีหลับต่อได้อีก

------------