“ท่านปู่...”
หากความเป็นจริงเฉินเสี่ยวถานกำลังอยากร้องเรียกหาผู้เป็นบิดาที่จำพรากจากโดยมิได้ร่ำลาในภพชาติเก่าก่อน
นับแต่เมื่อสิบสองปีก่อนที่มารดาแยกจากไปแต่งงานกับอดีตคนรักเก่า เธอก็มีเพียงบิดาเท่านั้นที่คอยเคียงข้าง ทว่ายามนี้ต้องตายจาก...
จึงยากนักที่จะทำใจได้โดยง่าย ยังหมดห่วงอยู่บ้างที่แม้แต่ตนเองสิ้นใจจากลาก็ยังคงมีทั้งพี่สาวกับหลานเอาไว้ให้คอยปลุกปลอบ บิดายังชาติเก่า
“เจ้าเด็กดื้อของปู่...วันนี้วันมงคล อย่าได้เสียน้ำตาเลย อย่างที่เจ้ากล่าว เพียงแต่งเข้าสกุลเซียว มิใช่แต่งไปไกลยังต่างแดน เจ้านั่งรถม้ามิถึงชั่วยามก็ถึงกระท่อมยังหุบเขาสมุนไพรของปู่แล้ว นิ่งเถิดอาหมิง”
ถึงจะเป็นคำปลอบโยน ทว่ากลับยากยิ่งที่จะห้ามน้ำตามิให้หยาดหยด
ช่วงต้นฤดูเหมันต์ที่กำลังก้าวผ่านมาเยือนหย่งเล่อเมืองหลวงอันกว้างใหญ่ไพศาลของอาณาจักรฉงชิ่ง ปลายยามเฉินแล้วโดยแท้ทว่าความเหน็บหนาวกลับมิได้จางล
