เจ้าสัวเวทิตมองโทรศัพท์ในมือด้วยสายตาเศร้าสร้อย ได้แต่บอกว่าชินแล้วกับความเย็นชาของลูกชาย แต่ก็ไม่ชินอยู่ดีเมื่อเจอคำพูดตรงๆ ทั้งๆ ที่ประมวลบอกว่าวันที่เขาเข้าห้องไอซียูนั้นวทันยูแสดงความเป็นห่วงเขามากแค่ไหน หัวใจของคนเป็นพ่อมันเต้นตูมตามแทบจะทะลุออกมานอกอกเมื่อรู้ว่าวทันยูเป็นห่วงตัวเอง
“เจ้าสัว” ประมวลเอ่ยเรียกเจ้าสัวของตัวเองที่กำลังยกมือปาดเช็ดน้ำตาออกจากแก้มเหี่ยวย่น
“ฉันไม่เป็นอะไรหรอกประมวล ฉันน่าจะชินได้แล้วที่ตายูเป็นแบบนี้กับฉัน” แม้ปากบอกไปแบบนั้น แต่ในใจนั้นทุกข์เศร้าเหลือเกินที่จะเล่าระบายออกมาได้
“สักวัน...”
“ไม่แล้วแหละประมวล ไม่มีสักวันแล้วแหละ ฉันน่าจะรู้ตัวได้แล้วว่าตัวเองเป็นที่น่ารังเกียจสำหรับลูกชายตัวเอง” เขารีบเอ่ยแทรกโดยไม่รอให้ประมวลได้พูดจบความ
“เจ้าสัวไปพักผ่อนเถอะครับ เพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาลควรจะนอนพักผ่อน”
“อืม...พาฉันไปที่ห้องเถอะประมวล” จบคำของเจ้าสัว ป
