GLADYATÖR: ÖZGÜR RUHLAR (2)

?5.BÖLÜM: EFSUNLU KIVILCIMLAR

Gözlerimi açtığımda çok daha iyi hissedeceğimi umut ediyordum ama nasıl olduysa daha kötü bir haldeydim. Hem her yerim ağrıyordu hem de halsizliğim azalmak yerine daha da artmıştı. Parmağımı oynatacak hâlim bile yoktu ve boğazımda da iğrenç bir ağrı belirmeye başlamıştı. Neyse ki Damien Abraham'a hasta olduğumu haber vermişti. O da yapabildiği en kısa süre içinde odama bir doktor getirmişti. Benim yaşlarımda görünen genç, kadın doktor bana şaşkın bir bakış attı. Kim olduğumu anladığını o zaman anladım. Gerçekten de herkes benim hakkımda konuşuyor olmalıydı. Neyse ki kadın hemen kendini toparladı ve hiçbir şey fark etmemiş gibi davranarak ateşimi ölçtü. Beni yarım saat muayene ettikten sonra bir iğne yapıp, dün geceki ilaçtan daha kötü bir tada sahip olan bir ilaç verdi. Sirke, şalgam ve limon suyunun karışımı gibi bir şeydi. Neredeyse kusacaktım! İlaç almaktan cidden nefret ediyordum! Ağzımdaki tattan kurtulmak için hızlı bir hareketle komodinin üzerinde duran su dolu bardağa uzandım. Abraham ne düşündüğümü fark etmiş olmalı ki, hafifçe gülümser gibi oldu. Gözlerimi devirerek bardaktaki suyu tamamen bitirdim. Doktor, işini bitirince bir köşede bekleyen Abraham'a dönerek "Biz dışarıda konuşalım mı? Hastanın biraz dinlenmesi gerekiyor." dedi. İtiraz etmeden kendimi yatağa bıraktım ve yumuşak yastığıma sarılarak gözlerimi kapattım, yüz yıl daha uyumak istiyordum...

Abraham arkasından kapıyı kapatmadan önce yumuşak bir tonla "Burada kal ve iyice dinlen, Vanessa. Birazdan geleceğim." demeyi unutmadı. Belli etmemek için elinden geleni yapıyor olsa da endişeli olduğu her hâlinden anlaşılıyordu.

Güçsüzce başımı salladım. "Mmm..."

"Bir şeye ihtiyacın olursa sadece seslen."

"Mmm..." dedim.

Abraham gülerek odadan çıktı.

Etrafımı kaplayan sessizlik, dışarıda kopan fırtınaya rağmen bir an çok huzurlu geldi. Bunun keyfini çıkarmaya kararlıydım, başımı daha da yastığa bastırdım ama sonra Abraham'ın ve doktorun sesi kulaklarıma ulaştı. Kapının hemen önünde oldukları için onları duymak konusunda hiç bir zorluk çekmiyordum. Gözlerimi yavaşça açtım ve durumum hakkımda konuştukları için istemsizce onları dinlemeye başladım. Önce doktorun sesini duydum. Durumumu açıklarken işinin getirdiği sıradanlıktan dolayı sesinde en ufak bir telaş ya da endişe yoktu.

"Sadece soğuk algınlığı. Ona verdiğim ilaç ateşini düşürür ve ağrılarını hafifletir ama kendine dikkat etmesi gerekiyor. Hiç değilse öğünleri aksatmaması lazım. Bunun dışında endişelenecek bir şey olduğunu sanmıyorum."

Abraham, rahatlamış bir sesle "Geldiğiniz için teşekkürler." dedi.

"Eğer herhangi bir değişiklik olursa veya ihtiyacı olan başka bir şey, beni çekinmeden arayabilirsiniz."

Bu sözlerin birkaç dakika ardından uzaklaşan adım seslerini işittim, doktor ayrılıyor olmalıydı. Duyacak başka bir şey olmadığını düşünerek biraz daha dinlenmek için gözlerimi kapatmıştım ki, çok geçmeden Abraham'ın sesini bir kere daha duydum. Kiminle konuştuğunu merak ederek gözlerimi aralayıp bakışlarımı kapıya diktim.

"Doktor ona kuvvetli bir ilaç verdi. Ateşi birazdan düşer. Bu arada, onunla ilgilendiğin için teşekkür ederim."

Kaşlarımı derin bir merakla çattım. İlgilenmek mi? Ah, bekle. Yoksa o... Düşüncelerim Damien'ın güzel, soğuk sesiyle kesildi. "Elbette. Sorun değil." dedi gerçekten de sorun değilmiş gibi bir tavırla. Bunca zamandır orada mı bekliyordu? Dün gece bana söylediklerini anımsarken dudaklarım cılız bir gülümsemeyle titredi. Bir de benim için endişelendiğini de itiraf etmişti.

"Sen söylemeseydin muhtemelen hasta olduğunu bana asla söylemezdi." diyerek devam etti Abraham, sesi kulağa çok bitkin geliyordu ve bunu ona benim yaptığımı bilmek benim için ağır bir yüktü. "O bazen... Fark etmişsindir, çok inatçı olabiliyor. Özellikle de bir şeyi istediği zaman. Bin kere kendine daha dikkat etmesi gerektiğini söylemişimdir ama her seferinde beni geçiştirip durdu. Şimdiyse hastalandı."

Damien'ın Abraham'a cevabı omurgamdan aşağı buz gibi bir ürpertinin inmesine neden oldu.

"Benden hoşlanmadığını biliyorum, Abraham. Sohbet etmeye çalışmana gerek yok."

Bedenimin her bir zerresini kaplayan hastalığı boş vererek Damien ve Abraham arasında bir tartışma çıkmasının endişesiyle yatakta oturur pozisyona geldim. Parmaklarımı saçlarımın arasından geçirirken bu konuşmanın devamını duymak isteyip istemediğimden o kadar da emin değildim. Oraya gitmek ve Damien'a 'Hayır! Yanılıyorsun! Öyle değil!' demek istiyordum ama yapamazdım çünkü yanılmıyordu. Nasıl fark etmişti? Gerçi neden fark etmesindi ki? Ne yapmam gerektiğine karar vermeye çalışırken endişeyle alt dudağımı ısırdım.

"Vay canına. Bu... Gerçekten sertti." Abraham konuşmaya devam etmeden önce epey yüksek bir sesle iç çekti. Onu görmüyor olsam da çenesini ovuşturduğunu biliyordum. "Dinle. Sana karşı dürüst olacağım, Damien. Buradaki varlığının Vanessa'yı kötü etkilediğini düşünmediğimi söylesem yalan olur. Başta seni kabul etmesi konusunda onu cesaretlendirdiğim için pişman olduğumu söylerken ciddiydim, hâlâ da öyleyim. Sırf seni korumak için böyle düşüncesizce şeyler yapacağını bilsem asla yapmazdım. O... Bilirsin... Sadece içinden geldiği gibi davranıyor ama başını ne büyük bir belaya soktuğunun farkında değil. En azından senin daha aklı başında davranmanı beklerdim çünkü bu dünyanın nasıl işlediğini herkesten daha iyi biliyorsun."

"Ne yapmamı bekliyorsun?" diye sordu Damien. Bunu sorarken sesinde herhangi bir alay ya da hırçınlık yoktu, sadece söylüyordu. "Arenaya geri dönsem bile Başkan Eugine onu rahat bırakmaz. Bunu biliyorsun, değil mi? Bunu bir onur meselesi haline getirdi."

"İş işten geçti, kast ettiğim bu değildi. Ben sadece sırf dışarı çıktı diye Vanessa'nın başına bir şey gelecek diye endişelenmek istemiyorum. Bu çok yorucu bir şey. Keşke her şeyi düzeltebilsem ama bunu yapsam bile aynı şey yine olacak çünkü onu düzeltemem. Sen de düzeltemezsin. Kimse yapamaz. Bazen bazı şeyler kırıldığıyla kalır." Bunları düşünürken gözlerimi indirdim. Ben kırılmış mıydım? Hiç de kırılmış gibi hissetmiyordum ama artık o eski Vanessa olmadığım kesindi. Düşüncelerim, duygularım değişmişti ve ben olsam bunları 'kırılmak' olarak görmezdim. Büyümek böyle bir şey, değil miydi? Daha sonra Abraham çok daha yumuşak bir tonla devam etti. "Ama tüm bunlar onunla ilgilendiğin için sana minnettar olamayacağım anlamına gelmiyor. Beni şaşırıyorsun Damien, özellikle de bu eve ilk geldiğindeki tavrını düşünürsek. En azından elinden geldiğince onu koruyacağın konusunda sana inanıyorum."

"Kast ettiğin buysa, bu konuda endişelenmene gerek yok. Kimse ona el süremez."

"Vanessa'yı korumak için baş meclise karşı çıkmaya hazırsın demek. Çok cesursun Damien çünkü biliyorsun, Vanessa hâlâ bir meclis üyesi olduğu için kısmen koruma altında sayılır ama sen değilsin. Bu işten en çok zarar gören pekâlâ sen olabilirsin."

Konuşmanın geri kalanını dinlemek istemeyerek kendimi bitkin bir şekilde yatağa bırakırken gözlerimi tavana dikip uzun uzun az önce duyduklarımı düşündüm. Damien'ın yanında kendimi tamamen güvende hissettiğim doğruydu ve bu sadece onun fiziksel gücüyle ilgili bir şey değildi. Onda bir şey vardı ve o şey bana cesaret veriyordu ama sonuçta o da benim gibi bir insandı. Beni korumak isterken ciddi bir şekilde zarar görebilirdi. Ben de bunu görmeye katlanamazdım. Sürekli onun arkasına sığınarak bir ömür geçirme fikri zaten kulağa çok saçma geliyordu. Biraz sakinleşmeye ve mantıklı düşünmeye çalışarak gözlerimi kapattım. Ah, keşke her şey makineleri tamir etmek kadar kolay olsaydı! Üstelik Başkan Eugine'nin hâlâ hiçbir şekilde misilleme yapmamış olması beni rahatlatmak yerine daha da endişelendiriyordu. Onu azıcık tanıyorsam eğer bu iyi bir anlama gelemezdi. Hayır. Elbette Damien'a zarar vermediğim için pişman değildim, ne olursa olsun asla olmazdım ama bir şekilde her şeyi iyice berbat etmiş gibi hissediyordum.

Abraham kısa bir süre sonra odama girdiğinde hâlâ tavanla bakışıyordum. Üzerinde taze sıkılmış portakal suyu, haşlanmış yumurta, yeşillikler, meyveler, çeşitli peynirler, zeytinler ve reçeller olan tepsiyi komodinin üzerine bıraktı. Hasta olmama rağmen iştah açıcı bir görüntüydü. Ağzımın sulandığını hissedebiliyordum. Abraham kendine has, babacan bir tebessümle baktı bana. "Günaydın. Kahvaltı hazır. Yumurtalar tam da sevdiğin gibi." diyerek ellerini çırpınca onu sessizce izledim. O gittiğinden beri hiç uymadığımı ve onları duyduğumu söyleyip söylememekte tereddüt ediyordum. Yine de bana kahvaltı hazırlamıştı. Tepsinin görüntüsünden bile ne kadar özenle hazırlandığı belli oluyordu. Abraham'ın tatlı jestiyle içimdeki karmaşık duyguların bir nebze olsun yatıştığını fark ettim ve vazgeçerek "Saat kaç?" diye sordum.

"On bir buçuk." diyerek zarif, beyaz eldivenlerini çıkardı. Sonra üzerime uzanıp ateşimi ölçtü ve beni süzerken düşünceli bir şekilde başını salladı. "Nasılsın, Vanessa? Daha iyi hissediyor musun?"

"Açıkçası pek iyi değilim ama galiba dayanmam gerekiyor."

"Harika bir iş çıkarıyorsun. Sadece dinlenmeye ve iyileşmeye odaklan, tamam mı? Sana yardımcı olabileceğim bir şey var mı?"

"Hayır, teşekkürler." diyerek zayıf bir gülümsemeyle karşılık verdim. Ardından açlığımı biraz olsun bastırmak için ağzıma bir salatalık dilimi attım. Uzaklardan gelen gök gürültüsü baş ağrımı daha da kötü bir hâle getirdi, ona yoğun bir yağmur sesi eşlik ediyordu. Fırtınanın dineceği yok, diye düşündüm kendi kendime. Yeniden Abraham'a odaklandım. "Doktor ne söyledi?" diye sordum, sanki ne söylediğini hiç bilmiyormuş gibi.

"Soğuk aldığını ve bitkin düştüğünü söyledi. Bir de öğünlerine dikkat etmen gerekiyormuş. O yüzden sana güzel bir kahvaltı tabağı ayarladım. Bunların hepsi bitecek, küçük hanım."

"Ah, tamam... Ve benimle ilgilendiğin için teşekkürler, Abraham. Her zaman bunu yapıyorsun."

Yüz hatları yumuşarken Abraham önemli değil der gibi elini salladı ve kendimi zorlayıp muhteşem görünen kahvaltıdan mideme birkaç şey gönderirken bir sandalye çekip oturdu. Yemekler leziz olmasına lezizdi ama ağzımın tadı tuzu yoktu. Kendimi bedenimi saman yemeye zorluyormuş gibi hissediyordum. Oflamamak için kendimi zor tutarak ağzıma küçük bir peynir parçası attım. Çok yavaş bir şekilde tatsız, acı lokmayı çiğnedim. Hasta olmak gerçekten berbat bir şeydi. Normalde iştahla yiyeceğim kahvaltıyı bir işkence haline getirecek kadar berbat bir şey.

Kahvaltı etmek yerine bana doktor aramakla meşgul olduğunu bildiğim için Abraham'a "Sen de biraz atıştırmak ister misin?" diye sordum ve hâlâ bir sürü yemekle dolu olan tepsiyi göstermek için elimi kaldırdım. Tatlı bir sesle devam ettim. "Burada ikimize yetecek kadar yiyecek var. Paylaşabiliriz."

"Onların hepsi senin için. Bana vermeye çalışarak vaktini boşa harcama."

Aslında sadece onu düşündüğüm için sormuştum ama düşününce... Güzel plandı gerçekten.

Küçük, şaşkın bir gülüşle başımı sağa sola sallayarak "Ciddi olamazsın, Abraham. Beni yemek yemeye mi zorlayacaksın gerçekten?" diye sordum.

"Onları kendi isteğinle yemeni tercih ederim aslında."

"Beş yaşında değilim ki." diye itiraz ettim.

Abraham, alaycı ama bir o kadar da tatlı bulduğum bir şekilde gözlerini devirerek "Bu senin iyiliğin için." dedi. Sonra da kollarını göğsünde kavuşturup sandalyede arkasına yaslanarak bana bilmiş bir bakış attı. "Seni yemek yemeye zorlamak istemezdim ama kendine iyi bakmadığın için bu haldesin zaten. En azından düzgün beslenmelisin."

"Özür dilerim. Duymak istediğin bu mu? Beni uyardın ama seni umursamadım. Şimdi de hastalandım. Sen haklıydın."

"Bunları duymak güzel ama hâlâ o yemeği bitirmeni istiyorum."

"Ama..." Yüzümü buruşturdum, gerçekten de kendimi saman yiyormuş gibi hissediyordum.

"Lütfen, Vanessa." Abraham biraz öne eğildi, şimdi sesi ricayla doluydu. Biraz da endişeyle. İşaret ve orta parmağını kullanarak tepsiyi hafifçe önüme ittirdi. "Sadece biraz yemek yediğini görmek istiyorum. Birazcık ye, hiç değilse. Dün de yemek yemedin zaten."

"Tamam, tamam. Yiyeceğim. Sadece bana o şekilde bakmayı kes."

İtiraz etmek isterdim ama o böyle rica ederken ona nasıl hayır derdim?

Kendimi biraz reçel, peynir ve yumurta yemeye zorladım. O sırada da Abraham yapacak bir şeyler arayarak odamı düzenliyordu. Fırtınayı daha da net görmek için yere kadar uzayan tül perdeleri araladı, yastığımı kabarttı, yamuk duran halıyı düzeltti, ısıtıcının ayarını yükseltti ve hatta şömine için kilerden biraz odun getirip ateş yaktı. Sonra da sandalyeye geri oturup benimle havadan sudan sohbet etmeye başladı. Pek odaklanamıyordum ama sanırım çalışanların istifaları hakkında konuşuyordu. Dinlemediğimi fark etmesin diye arada sırada başımı öne sallıyordum ama içimden bir ses Abraham'ın onu dinlemediğimi fark edecek kadar beni tanıdığını söylüyordu. Sadece dikkatimi dağıtmaya çalışıyor, diye düşündüm ve hava hem şöminenin ateşi hem de ısıtıcı yüzünden giderek ısınırken kahvaltı tabağına uzanıp biraz daha peynir yedim.

"Kuzeninin sözüne güvenmek ne kadar mantıklı." diye sordu Abraham, bir süre sonra. "O küçük cadı pekâlâ sana yalan söyleyebilir."

"Çalışanlarını birkaç günlüğüne göndermeyecek olsa en baştan yapmayacağını söylerdi. Üstelik bunu bedava da yapmıyor. Ona borçlandım." Hem de iki kere. Bu biraz korkutucu ama Elizabeth benden en fazla ne yapmamı isteyebilir ki? "Durumu idare etmeye çalışıyorum, Abraham. Elizabeth şımarık, bencil bir kadın ama onunla başa çıkabilirim."

"Siz ikinizin aynı kandan olduğunuzu düşünmek gülünç. Neyse, bu konuda sana güvenmem gerek çünkü..."

Tepsinin yarısını zar zor bitirmişken odamın kapısı iki kere tıklandı. Abraham birden sustu. Ben de başımı kaldırdım ve onu görmeden önce varlığını hissettim. Dün gece olanlardan sonra tatlı bir merak beni sarmalarken Damien dikkatimi tamamen üzerine çeken varlığıyla yatak odama girdi. İki gün de iki defa, diye düşündüm kendi kendime. Sonra kendi kendime gülümsedim. Yoksa hasta ziyaretine mi gelmişti? Abraham'ın tepkisi ise ince ama hissedilir bir şekildeydi. Bakışları benden Damien'a kaydı, ifadesi okunamayacak kadar anlaşılmazdı ama gözlerini bana çevirirken herhangi bir yorumda bulunmadı. Ben de suratımı asmadan edemedim. Bakışlarım iki adam arasında gidip geldi, ne bekleyeceğimden emin değilim. Abraham ve Damien'ın anlaşmasını o kadar çok istiyordum ki, odamı saran bu sessizlik beni rahatsız ediyordu. İçten içe bu sessizliği bir şeyin bozması için dua ederken garip bir şekilde arzumu yerine getiren şey çalan kapının zili oldu.

Abraham, "Ben bakarım," diyerek sandalyeden kalktı ve gitmeden önce eğilip alnıma bir öpücük kondurdu. Damien'la baş başa kalınca kendimi Abraham'la olduğum kadar rahat hissedemedim çünkü Abraham'ın dingin varlığının aksine Damien'ın varlığı ateş gibiydi ama gitmesini de istemiyordum. Ne diyeceğimi düşünürken ve hiçbir şey bulamazken yarısı bitmiş tepsiyi ittirdim. Zaten iştahım da yoktu.

Damien dikkatli adımlarla yatağıma yaklaştı. Ona bakarken göğsümdeki heyecan dalgası katlanarak büyüdü. Sonunda bir şeyler demek için dudaklarını aralayarak "Daha iyi görünüyorsun." dediğinde bunu duyduğuma sevindiğimi hissettim. Daha iyi görünmek istiyordum. Derin bir nefes aldım ve hissettiğim gerginliği azaltmak için saçlarımın uçlarıyla oynamaya başladım.

"Evet... İlaçlar yüzünden olmalı. Ve dün için tekrar teşekkür ederim. Tüm gece benimle ilgilenip durdun."

"Hâlâ çok fazla teşekkür ediyorsun." Sakin bir ifadeyle yatağın kenarındaki ahşap sandalyeye oturdu. Odanın içinde gezinen gözleri, bir an sonra tekrar bana döndü. "Sana daha önce de söyledim, bir asil kölesine teşekkür etmez, özür dilemez ya da ne yapıyorsan, onu yapmaz."

Gülümsedim çünkü bu sözlükler bana bunu söylediği ilk zamanı hatırlatmıştı. Uzak bir anı gibi gelen o hatırayı düşünürken sırtımı yatağın başlığına yasladım. O zamandan beri çok yol katetmiştik. Damien'ın yanındayken hissettiğim hisler değişmişti. Başta beni korkutuyor, geriyor ve endişelendiriyordu. Artık hiç de öyle hissetmiyordum.

Kuru bir sesle "Eski alışkanlıklar kolay kolay ölmüyor, sanırım." diyerek kaçamak bir cevap verdim.

"Bu pek iyi bir açıklama değil."

Yeniden denedim ve "Teşekkür etmek erdemliktir." diyerek öğüt verdim.

"Hâlâ pek iyi bir açıklama değil."

"Ah, biraz yardımcı olsan? Burada bir hasta var. Bence hiç değilse hoşgörüyü hak ediyorum."

Sadece şaka yapıyordum ve bu neşeli tavrım karşısında Damien hafifçe, çok hafifçe gülümsedi. Yine de bir gülümsemeydi işte. Ona çok yakışıyordu. "Peki, öyle olsun. Küçük hastamız bugün kendini nasıl hissediyor?" diyerek bana gönüllü bir şekilde ayak uydurdu.

"Şimdi çok daha iyiyim."

Mavinin çok koyu bir tonu olan gözleriyle beni yavaşça süzdü, sanki bu söylediğimi kendisi teyit etmek istiyordu. İyi olduğumu göstermek için daha dik ve daha canlı durmaya çalışırken Damien sandalyesinde arkaya yaslandı ve uzun, kemikli parmaklarının ucuyla sandalyenin kenarına hafifçe vurdu. Hmm... Şampuan kokuyordu. Buraya gelmeden önce banyo etmiş olmalıydı. Dalgalı saçlarından çıkan bir tutam kaşının üzerine düşmüştü ve ona uzanmak, o tutamı oradan çekmek istediğimi hissediyordum.

Sırf öylesine bir sohbet başlatmak için "Abraham sabahtan beri etrafımda dolanıp duruyor." derken sesimi yapay bir neşeyle, ilgiyle doldurdum. "Beni resmen yemek yemeye zorluyor ve işin kötüsü, sanırım çok fazla çalıştığım için hasta olduğumu düşünüyor."

"Hazır yeri gelmişken, ben de öyle düşünüyorum."

Bir tane bile yandaşçım olmamasına üzülerek Damien'a şaşkın şaşkın baktım ama ifadesi bir an olsun değişmedi, ciddi görünüyordu. Gerçekten de böyle düşünüyor olmalıydı.

"Ama neden bu kadar çalıştığımı biliyorsun," diye karşı çıkarak kendimi savunmaya geçtim. Sonra da biri bizi duyar korkusuyla sesimi alçalttım. "O makineyi bir an önce tamir etmem gerekiyor, Damien. Bu konuda hiç rahat hissetmiyorum. O benim makinem ve bir şekilde sınır yaratıklarının öfkeden deliye dönmesine neden oluyor. Üstelik bundan sadece sınır hayvanları değil, insanlar da zarar görebilir."

"İnsanlar kimin umurunda, Vanessa? Onlar bekleyebilirler. Sen kendine dikkat etmelisin."

İsmimi onun sesinden duymayı seviyor olmama rağmen Damien bana nadiren 'Vanessa' derdi. Dürüst olmak gerekirse, böyle acımasızca bir şey söylemesine şaşırmıştım ama ona neredeyse hayatı boyunca insanlardan nefret etmesi öğretilmişken onu suçlayamıyordum.

"Bu..." Hafifçe iç çektim, düşünürken bakışlarımı yere sabitledim. "Bu pek doğru bir bakış açısı değil, Damien."

"Ben sadece..." dedi ve her ne söyleyecekse söylemekten vazgeçip sakinleşmek için kendini zorlayarak dişlerini birbirine sürttü. "Neden başkaları için kendini bu kadar yıprattığını anlayamıyorum. Sırf beni cezalandırmak istemedin diye sana nasıl davrandıklarını görüyorsun. Yıllarca yanında çalışan insanlar bile seni terk etmek istiyor. Onlar senin sempatini hak etmiyorlar."

"Neden böyle söylüyorsun? Artık insanlardan nefret etmediğini sanıyordum."

"Ben senden nefret etmiyorum, onlardan değil."

Sert sözlerine cevap vermeden önce düşüncelerimi toplamak için gözlerimi kapattıp derin bir nefes aldım.

"Damien... Nereden geldiğini anlıyorum ama ne olursa olsun böyle düşünmemelisin. Bu insanların sempatiyi hak edip etmedikleriyle ilgili değil. Dünya berbat bir yer diye daha da berbat bir hâle getirmemize gerek yok. Üstelik insanlar sadece kötüye müktedir değiller, bir sürü iyi insan tanıdım. Öyle olmasaydı bile o makine benim sorumluluğumda. Böyle bir durumda onu düzeltmesi gereken de benim. İnsan olsun veya olmasın, kendi ellerimle yaptığım bir makinenin etkisini görmezden gelip hayatıma devam edemem."

"Çok idealistsin." derken bunu sanki iyi mi kötü mü olduğuna karar veremiyormuş gibi söylemişti. Beni süzdü ve bir an bakışlarında bir kabullenme belirdi ama sanki bir an başka bir şey vardı, bir... Hayranlık? "Madem bu kadar kararlısın sana fikrimi söyleyeyim, senin aksine ben makinenin bozulduğunu düşünmüyorum."

"Ne demek istiyorsun? Bize saldıran o yaratığın halini görmedin mi? Bozulmuş işte."

"Senin de dediğin gibi, insanlar kötüye müktedir. O yüzden daha önce makineyi kontrol etmek isterken bunu kimsenin haberi olmadan yapmak istedim çünkü bir aptal bile o makinede bir sorun olduğunu anlar. Başkan Eugine onu tamir etmen için seni çağırmadıysa muhtemelen onu tamir etmeni istemiyordur. Bence biri makineni bilerek bu hâle getirdi."

"İmkansız. İçine bir kilit sistemi koydum. Sinyali değiştirmeye çalışırsan makine otomatik olarak kendini... Ah, Tanrım..." Parmak uçlarımla bir anda zonklamaya başlayan şakağıma dokundum. Sanki tüm gerçek tam önümde duruyordu da ben onu ancak görmeye başlamıştım. Aptal mıydım yoksa kör müydüm? "Muhtemelen sinyali değiştirmeye çalıştılar, o da kilitlenip kaldı."

Ama neden bir insan bir makinenin hayvanları çileden çıkarmasını isterdi ki? Kazayla mı yapmışlardı? O şeyi oyuncak falan mı sanıyorlardı? Ama kim? Başkan Eugine mi? Neden? Nasıl? O bir kumandanın bile nasıl çalışması gerektiğini bilmez ki!

Düşüncelerim fırtınada sürüklenen yapraklar gibi dönerken sandalyenin hafif gıcırdaması uzak bir ağıt gibi yankılandı. Damien'a baktım, sesin sebebi oydu çünkü bedeni bir anda gerilmişti. Bir şeyi daha iyi duymak için başını hafifçe yana çevirirken koyu saçları alnına düştü, gözleri kısıldı. Çelik bir pense gibi güçlü olan parmakları içindeki fırtınayı ele vererek sandalyenin kolunu sıkıca kavradı. Alçak ama sert ve hoşnutsuz bir sesle "Harika." diye homurdandı. Bense hâlâ makineyi düşünüyordum ama onun öfkeli halini fark edince şimdilik bu sorunu boş vererek endişeyle ona odaklandım.

"Damien, her şey yolunda mı?"

Bana geri baktı. Dudakları hoşnutsuzluktan ince bir çizgi oluşturdu. "Evet, bir şey yok." diye mırıldandı. Karşılık olarak bir şey demek için ağzımı açtığımda kapının ardından gelen sesleri fark ettim. Hızla başımı kaldırdım. Abraham'ın neşeli sesini hemen seçtim çünkü en tanıdık olan oydu ve diğer sesi de seçtim çünkü o da çok tanıdıktı.

Peter.

Ah, kesinlikle Peter'dı bu.

Bu konuda en ufak bir şey bile düşünmeye kalmadan kapı gıcırdayarak açıldı ve Damien lacivert gözlerini yüzümden ayırmazken Abraham'ın bir adım arkasına duran o tanıdık yüze bakmaktan başka bir şey yapamadım.