"จากัวร์เดี๋ยวบลูเบลล์ตกเอานะคะ" ร่างบางร้องท้วงเมื่อจากัวร์ยกตัวเธอออกจากตักของชีต้าห์ขึ้นพาดบ่าแกร่งของเขาอย่างรวดเร็ว
"ไม่ตกหรอกน่า" จากัวร์ตอบเสียงนิ่งแล้วเดินอ้อมมายังหัวเตียงวางคนตัวเล็กลงให้นอนราบไปกับเบาะนุ่ม
"จะเอาไว้กินคนเดียวรึไง" ชีต้าห์ปรายตามองจากัวร์อย่างตำหนิเพียงเล็กน้อย จากนั้นเขาจึงขยับตัวขึ้นไปนั่งยังพื้นที่ว่างเหนือศีรษะเล็กของบลูเบลล์
"รู้แล้วทำไมมึงยังไม่ออกไป"
"กูจะไปทำไมในเมื่อกูก็อยากเหมือนกัน" ชีต้าห์เอ่ยตอบจริงจัง เขาดึงตัวบลูเบลล์ให้ลุกนั่งเอนหลังพิงหน้าอกแกร่งของเขาตามเดิมโดยที่มีจากัวร์กำลังนั่งคร่อมอยู่บนตัวของบลูเบลล์
"จะเอายังไง?" จากัวร์เอ่ยถามเสียงขุ่นอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อชีต้าห์เอาแต่ดึงรั้งบูลเบลล์อยู่แบบนั้น
"มึงก็รีบเอาสักที กูรอได้ไม่นาน" ชีต้าห์พยักเพยิดหน้าคล้ายจะอนุญาติให้จากัวร์เป็นฝ่ายเริ่มก่อน ในขณะที่เขากำลังใช้ฝ่ามือหนานวดคลึงหน้าอกอว
