Falling Series #1 Falling to His Dust

Chapter 19

DUSTIN

NAKATAAS na kilay ang sinalubong ko kay Trev nang pumasok ito sa opisina ko.

Ang aga-aga nandito na naman ito! Alam ko din ay night duty to kaya mukhang hindi na ata siya natutulog.

"Anong kailangan mo?" tanong ko.

Natawa lang naman ito habang lumalapit sa akin.

"Good morning din, Tin! Salamat sa kilay mong nakataas agad!"

I just gave him a rolled eyes before looking at my paperworks.

"Why are you here?" tanong ko ulit sa kan'ya.

"Wala naman, tatambay lang! Malamig dito e," saad niya.

Agad ko itong sinulyapan at nakita ko na lumakad ito papunta sa upuan na nandito sa opisina ko at humiga doon.

Napailing na lang ako at hindi na siya pinansin.

He's always here and asking if he can idle here. Even though I don't want to, he still insists what he wants… better let him, kesa magtatatalak iyan.

Hindi naman na ito nangulit kaya hinayaan ko na lang. Marahil ay nakatulog na.

G*go kasi! Imbes na dumiretso sa condo niya o sa bahay nila ay dito dumiretso.

Almost haft an hour, I was busy doing the finance report when Trevor suddenly speak.

"Saturday,"

Napaangat ang ulo ko sa kan'ya. Now I know why he came.

"What about saturday?" tanong ko.

"Mom's birthday," maikli lang na saad nito habang nakatitig sa akin.

"And?"

Ibinaba ko ang mga hawak ko at tumayo para uminom ng tubig.

I felt something inside of me drying my throat.

Hindi ito nagsalita pero ramdam ko ang tingin at pagtayo nito.

Ano naman kasi kung birthday ng mama niya? Wala namang kaso sa akin iyon.

Tuluyan na akong uminom ng tubig tapos ay hinarap itong muli.

Tinaasan ko siya ng kilay dahil sa pagtingin nito sa akin.

"You should come," saad niya na ikinatawa ko bahagya.

Muntikan pang matapos ang iniinom kong tubig dahil sa sinabi niyang iyon.

"You're joking, right? That's the best joke I heard from you," saad ko sabay punas ng labi ko.

"Tin, I'm not kidding. You should come," pag-uulit nito kaya tinignan ko muli ito.

And this time, I see the seriousness in his face na nakikita lang pagkausap ang mga pasyente niya o kaya naman ay nasa operating room siya.

"Is she inviting me or is it just you?" tanong ko at tinapatan ang pagiging seryoso niya.

He was about to talk when we suddenly heard a knock on my door.

Napataas na naman ang kilay ko dahil sino na naman ang kakatok dito! Sinabi ko naman kay Jem na itawag muna sa akin if ever na may maghahanap sa akin.

"Are you expecting someone?" tanong bigla ni Trev na ikinailing ko.

Hindi naman na iyon nasundan kaya bumalik ang atensyon namin ni Trev sa pinag-uusapan namin.

He was about to say something again but someone knocked on my door again.

"Come in!" sigaw ko ay hinanda na ang sermon ko pati na ang nakasalubong kong kilay.

Bumukas ang pinto at naurong bigla ang dila ko nang makita ko si Caith na alanganin ang ngiti but she's still beau–

Crap! No! She's just smiling, nothing special to that smile.

Ung ngiti na nagbibigay ng kakaibang pakiramdam na alam ko naman kung ano dahil hindi naman ako tanga.

Marahil ganito ang naramdaman ni JK kay Camille noong una niyang nakita.

Since the day I heard her whole story something in me has become impulsive every time I see her, hear her, and feel her.

Like last saturday I guess, she just called me and told me na may sasabihin siya. Kahit kakarating ko lang sa bar na sinabi ni Trev ay umuwi ako agad dahil ewan ko! Basta umuwi ako dahil may sasabihin siya.

Gusto ko na 'pag may sasabihin siya, I want my full attention to her. Ayokong may maingay, ayokong may magulo at lalong ayokong may asungot kaya ako umuwi ng bahay.

Hinihingal pa ako no'n habang tinatawagan ko siya dahil iniisip ko baka makatulog siya but I was wrong she's talking to someone and It bro– nothing. Nainis lang ako.

The moment I saw her biting her lips, I averted my gaze to her, ayokong makita ang ganong itsura niya.

It melts something in me…

"YOU like her, don't you?" basag ni Trev sa katahimikan namin nang mawala si Caith sa loob .

I looked at him and raise my eyebrows.

"No." I firmly said.

Lumakad ako papuntang upuan ko at muling kumuha ng isang papel na nabasa ko at kunwaring binasa iyon.

I heard Trev chuckle so I turn my gaze to him. He's smirking like he's saying 'I know you, Tin'

"F*ck you!" bulaslas ko kaya lumakas ang tawa nito.

"Lying is not in your thing, Tin and we have same blood running to our veins. So I know you! But since you're still denying it! I won't talk about it," saad niya na hindi ko na lang pinansin. "So where I was again?" tanong niya upang mabalik kami sa usapan about sa birthday ng mama niya.

"Your mom's birthday," tamad kong saad.

"Correction! Our mom's birthday," pagtatama nito na ikinatingin ko ng tamad sa kan'ya. "Tin, pumunta ka!" pasigaw na saad nito.

"Uulitin ko lang yung tanong ko kanina. Is she inviting me or is it just you?" tanong ko habang nakatingin sa kan'ya. "And don't shout at me, I'm your kuya," habol ko.

Nakita ko naman na umiwas ito at hindi pa man niya sabihin alam ko na ang sagot sa tanong ko.

I knew from the start that it's just him all along.

Of course! Sino nga ba ang nanay ang mag iimbita sa anak na binalak na niyang mawala no'n pa. Wala naman 'di ba?

"Don't answer it, alam ko naman na," saad ko at muling tinuon ang atensyon sa binabasa ko.

Pilit kong inaalis sa sistema ko ang pakiramdam na lagi kong nararamdaman sa tuwin eto na ang usapan.

Akala ko nga noon manhid na ako pero hindi pala. Meron pa pala… binuhay lalo iyon ni Cai nang marinig ko ang kwento niya.

I was so irritated at her the moment I heard magical yet painful words from her.

Mapalad na lang ako na nakita nila lola ang nanay ni Trev kaya napigilan na hindi ako mawala.

"Just come. Sige na! Please," saad nito.

I looked at Trev who's gently smiling at me.

"Fine, pero hindi ako magtatagal at baka mag-away away pa kayo ng pamilya mo 'pag nagtagal ako," saad ko.

That's always happened every time Trev asked me to pay a visit. They end up arguing because I'm there kahit kasi ang papa nito ay hindi ako gustong nakikita o nakakasalamuha. He doesn't want to breathe the same air I'm breathing.

So ang ending! Ako ang may kasalanan. Well, always naman na ako. Hindi na bago sa akin iyon.

Simula ng ipinanganak ako, kasalanan ko na ang mga nangyari.

"Ayon! Sure! Call me kapag papunta ka na ha! Saturday! Dinner!" saad niya na ikinatango ko na lang para matapos na.

Hindi kasi ito titigil kung hindi siya mapagbibigyan. Hindi naman soya spoiled my times lang.

"So I have to go! May pasyente ako ng after lunch," saad niya.

Napatingin ako sa orasan at halos lunch na din pala.

"Wala ka pang tulog, kumuha ka na ng pasyente? Baka naman ibang pasyente iyan?!" saad ko na ikinatawa niya lang.

Mukha ngang ibang pasyente ang kakatagpuin niya.

"Loko! Kailangan ko lang turukan at bigyan ng malapot at mainit na gamot tapos uuwi na ako," saad nito kaya naman napamura ako bigla.

"G*go! Labas na!" sigaw ko at napailing pa.

Tinawanan lang nama ako nito.

"Sige na aalis na ako at baka mainip ung pasyente ko at madagdagan. Basta sa sabado ha! Tawagan mo ako!" saad niya na tinanguan ko ng dalawang beses.

Nakatingin lang naman ako sa kan'ya habang palabas kaya nakita ko nang tumigil ito.

"Papasukin ko ba si Cai?" tanong niya sabay harap sa akin na may mapaglarong ngisi.

Oo nga pala! Ano kaya sasabihin no'n?

"Sige," usal ko kaya mas lumawak ang ngiti nito.

Muli lang itong nagpaalam sa akin bago tuluyang lumabas. Mabilis ko namang kinuha ang phone ko para mag-order ng pagkain sa malapit na kainan dito. I order food for two dahil yayayain ko na lang si Cai na kumain kasama ako.

Tsk! Napakarupok mo, Tin! Singhal ko sa sarili ko.

After non ay iniisip ko pa kung tatawagan ko ba si Cai o hindi na pwede itext ko na lang kaya… tama! Itetext ko na lang.

'hindi na ako busy, ano ulit sasabihin mo? Lunch?'

I hit the send button and wait for her reply or her knock.

While waiting I keep myself busy but I can't contain myself dahil patingin-tingin ako sa phone ko at sa pintuan.

Hanggang sa oras na ang lumipas at dumating na din ang pagkaing inorder ko ay wala akong napala.

So I get up and get my food at the lobby.

Nang dumaan ako sa lamesa nila ay inilapag ko ang pagkaing binili ko para sa kan'ya habang umiiling.

'ano ba naman itong ginagawa ko?!' sermon ko sa sarili ko bago ako tuluyang umalis doon at pumasok sa office.

I didn't bother to take a bite dahil wala akong kasabay. I used to be alone but now my mind programmed today that I have someone to eat with.

"Si Justin kaya kumain na?" tanong ko sabay kuha ng pagkain ko at mabilis na lumakad papunta sa opisina niya.

AGAD akong nahinto nang makita ko si Cai at Justin na magkayakap.

That's the comfort she wants… the comfort that she needs na hindi ko ibinigay sa kan'ya noong nagkwento siya.

Maybe Justin knew what happened to her kaya siya niyakap nito.

Imbes na putulin ang pagyayakapan nila ay tumalikod na ako at umalis doon.

I'm broke!

Naglakad na lang ako muli papunta mg opisina ko at nahagip ko ang pagkaing iniwan ko for Cai.

She already ate! So wala na ding pakinabang ito.

Kinuha ko iyon at mabilis na tinapon sa basurahan malapit doon.

I'm hurt, broke, and confused! I want someone to talk about this feeling but I know I don't have one but I have to try.

Kinuha ko ang phone ko at pinindot ang pangalan ni Papa.

Sana hindi siya busy… katulad ng lagi nitong dahilan sa akin.

[Tin, not now! I'm busy! Today is lala's play. So please! Call me later] ayan ang bungad na sagot ni papa sa akin.

He didn't even say 'hi' to me.

Not now? Then when? Later? Really? Hindi ba pwedeng kahit isang minuto lang?

"I'm–"

[I have to go! Bye!] putol nito sa akin kasabay ng pagpatay ng tawag.

Napapikit na lang ako at pilit kinakalma ang sarili ko dahil sa nagbabadyang luha na nararamdaman ko.

Muli kong kinuha ang phone ko and dial my mom's number. Nagring iyon pero nawala din agad kaya naman inulit ko at katulad kanina ay namatay ulit. Uulitin ko pa sana pero nakatanggap na ako ng message.

"Tin, stop it! I'm with my husband! If it's important, call me later but if not then stop it!"

Bahagya akong natawa dahil sa message niya. Kahit kailan hindi naging importante sa kan'ya pagtungkol sa akin.

With my phone and keys in my hand, I get up and walk outside.

Masakit para ata akong binabalatan ng buhay sa sobrang nuot ng sakit. Sa sobrang sakit ayoko na lang magpakita ng kahit anong emosyon.

sa sobrang sakit, hindi ko na alam kung anong emosyon ang ipapakita ko kaya mas maganda kung wala na lang.

"DUST! buti nakapunta ka! Tara sa loob," bati ni Trev sa akin sabay kuha ng cake sa kamay ko.

I know they don't want me here but I still bring cake for her.

It's Saturday and today is her birthday. Katulad ng pinangako ko kay Trev, pumunta ako.

Nang makapasok kami ay bumungad sa akin ang pamilya ni Trev na pare-parehong nakakunot ang noo at may salubong ang kilay.

"What is he doing here?" tanong ng isang babae doon na may halong pangungutya.

"It's our mom's birthday, so he's also invited," masiglang saad ni Trev.

"No one invites him," saad ng papa niya na umiinom ng wine.

I know…

"Well! I invit–"

"DUSTIN!" naputol ang sasabihin ni Trev nang marinig naming sumigaw ang nanay niya.

Mabilis itong lumapit sa akin, akala ko ay yayakapin ako nito pero hindi.

"Anong ginagawa mo dito?" madiing tanong nito. "No one tell you about this,"

"Ma, I invi–"

"Wala, aalis na din ako," saad ko at tumalikod na.

Hindi ko na pinatapos ang pagsasalita ni Trev at lumabas na bago pa sila magtalo-talo doon, bago pa nila pagalitan si Trev.

They are both all right. Wala naman talagang nagsabi o nag-imbita sa akin.

Napahinto ako nang marinig ko ang tawag ni Mama humarap ako dito at nakita ko na dala nito ang cake na binili ko.

Ang pait-pait ng panlasa ko dahil sa nakita ko. I bought that for her but she doesn't need it! She doesn't want it. She doesn't care at all.

I keep my emotionless face while she's walking towards me.

"You forgot this. Iuwi mo na lang, wala ding kakain nito dito," saad niya sa malumanay na paraan.

Pero kahit anong lumanay no'n, hindi mawawala ang sakit na sinabi niya at pinadama niya.

"Throw it. Itapon n'yo na lang. Hindi ko naman kakainin iyan besides you have the right to do whatever you want on that. I bought it for you," tamad kong saad at muling tumalikod.

Bakit nga ba kasi ako pumayag na pumunta at bakit nga ba kasi ako bumili ng cake? Wala naman silang paki-alam.

Sumakay ako ng kotse ko at nakita ko pa din si Mama na nandoon at nakatingin sa akin.

Pinaandar ko na ang kotse ko at hindi man lang bumisina sa kan'ya.

I looked at my side mirror to see the bitter scenario.

She really threw it in the trash bin. Just like she threw me to my grandparents. No hesitation!

----------