โซ่รักวิวาห์ลวง

บทที่7

หลายวันมาแล้วที่บัวบูชาพยายามหลบหน้าคนที่ทำให้หัวใจของเธอต้องบอบช้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้จะเป็นเรื่องยากแต่เธอก็ทำมันมาตลอดต่างจากดนัยภัทรที่นับวันยิ่งเริ่มรู้สึกหงุดหงิด เขาไม่ชอบความรู้สึกที่กำลังเป็นอยู่ มันทรมาน และชวนให้จะหมดความอดทนเสียดื้อๆ

“ปิ่นจะหลบหน้าพี่ไปอีกนานแค่ไหน พี่ไม่ชอบเห็นปิ่นเป็นแบบนี้เลย” สุดท้ายความอดทนของเขาก็หมดลงในค่ำคืนหนึ่งเมื่ออีกคนตั้งท่าจะหอบหมอนกับผ้าห่มไปนอนที่โซฟาเหมือนทุกวัน แต่วันนี้เขาเลือกที่จะรั้งเธอไว้ และอย่าหวังว่าเขาจะปล่อยให้เธอหนีไปไหนหากยังคุยกันไม่รู้เรื่อง

“ปิ่นรักพี่ภัทรค่ะ”เมื่ออีกคนดูเหมือนว่าจะไม่ยอมปล่อยกันไปง่ายๆ

บัวบูชาจึงเลือกที่จะสารภาพความจริงบางอย่างที่ได้แต่เก็บงำมันเอาไว้มาตลอดหลายปีออกไป ซึ่งเมื่อพูดออกไปแล้วเธอก็รู้สึกโล่งราวกับเพิ่งยกภูเขาลูกใหญ่ออกจากอก หากรู้ว่ามันจะทำให้รู้สึกดีแบบนี้เธอคงบอกเขาไปนานแล้ว คงไม่โง่เก็บคำๆ นี้ไว้กับตัวเองให้ทรมานใจเล่นแน่

“ปิ่น!” ขณะที่อีกคนกำลังเบาใจ ดนัยภัทรกลับเป็นฝ่ายตกใจจนพูดไม่ออก ใช่ว่าจะไม่เคยสงสัย แต่พอมาได้ยินกับตัวเองซึ่งๆ หน้าแบบนี้มันก็ทำให้เขาตกใจได้เหมือนกัน

“ปิ่นรักพี่ภัทรแบบที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะรักผู้ชายคนหนึ่งได้ ถึงจะรู้ว่าในสายตาของพี่ภัทรปิ่นเป็นได้แค่น้องสาว แต่ปิ่นก็ยังรักพี่ภัทรอยู่ดี เพราะอย่างนั้นปิ่นถึงได้เข้าใจไงคะ ว่าการเลิกรักใครสักคน มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด” เพราะหากมันทำได้ง่ายจริง เธอก็คงเลิกรักเขาไปได้นานแล้ว

“ปิ่น…คือว่าพี่…”

“ปิ่นแค่อยากพูดคำนี้กับพี่ภัทรสักครั้ง ไม่ได้หวังจะให้พี่ภัทรมารักปิ่นตอบหรอกนะคะ เพราะปิ่นรู้ตัวเองดีว่าเป็นได้แค่ไหน รู้แม้กระทั่งว่าผู้หญิงคนเดียวที่พี่ภัทรจะรักได้คือพี่ขวัญ ถ้าเกิดว่าพี่ภัทรอยากจะหย่า…”

“พี่ไม่เคยคิดจะหย่ากับปิ่นเลยสักครั้ง” ดนัยภัทรโพล่งขึ้นทันควัน เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องหย่าเลยสักครั้ง แม้การแต่งงานกับบัวบูชาจะเกิดขึ้นเพราะความรับผิดชอบก็เถอะ ถึงยังไงเขากับเธอก็ได้ชื่อว่าเป็นสามีภรรยากันไปแล้ว หากจะให้หย่ากันเขาคงไม่ทำ และจะไม่มีวันทำมันด้วย

“ฟังพี่นะครับปิ่น พี่รู้ว่าพี่ผิดที่ทำให้ปิ่นรู้สึกไม่มั่นคง แต่ปิ่นให้โอกาสพี่สักครั้งได้ไหม พี่สัญญาว่าจะทำทุกอย่างให้ชีวิตคู่ของเราดีขึ้น นะครับ…” คำขอร้องนั้นทำให้คนฟังใจสั่นไปไม่น้อย ไม่ใช่เพราะคำพูด แต่เป็นเพราะสายตาแน่วแน่มั่นคงของเขาต่างหาก ที่กำลังสั่นคลอนหัวใจดวงน้อยของเธอ ทุกๆ คำพูดของเขาล้วนแล้วแต่มีอิทธิพลกับเธอแทบจะทั้งสิ้น

เธอลงทุนหมดหน้าตักเพื่อที่จะได้มายืนอยู่ตรงหน้าเขาในวันนี้ หากจะเสี่ยงกับมันดูอีกครั้ง เธอก็ไม่เห็นว่ามันจะเป็นเรื่องเลวร้ายตรงไหน

หญิงสาวคิดก่อนจะค่อยๆ พยักหน้าแทนคำตอบ ซึ่งเมื่อเห็นอย่างนั้นอดนัยภัทรก็ยิ้ม ยอมรับว่าคำว่า ‘หย่า’ ของเธอเมื่อครู่ทำเขาใจหายไม่น้อย และมันคงไม่ใช่เรื่องผิดต่อใครหากเขาจะลองเปิดใจกับภรรยาของตัวเองดูสักครั้ง และเขาก็เชื่อมั่นเหลือเกินว่าทุกอย่างมันจะเป็นไปได้ด้วยดี

“ถ้างั้น…พี่จูบนะ” คิดเช่นนั้นชายหนุ่มจึงเอ่ยขึ้น มันหมดเวลาเป็นคนดีแล้วในเมื่อเขาตัดสินใจจะให้โอกาสเธอ มันก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะต้องมานอนทรมานตัวเองเล่น ทั้งๆที่มีภรรยาที่แสนจะน่ารักให้นอนกอด

“คะ” คำขอที่จู่ๆ ก็ดังขึ้นมาดื้อๆ ทำเอาบัวบูชาตกใจจนพูดไม่ออก คนบ้า! จู่ๆ มาขอจูบกันง่ายๆแบบนี้เลยรึไง เขาไม่คิดว่าเธอจะอายบ้างรึไง

“พี่ขอจูบปิ่นได้ไหมครับ แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ” คนถามถามจบก็ทำท่าจะผละหนี การกระทำนั้นทำให้บัวบูชาต้องรีบคว้าต้นแขนแกร่งเอาไว้แน่น ด้วยกลัวว่าจะเขาเดินหนีกันไปก่อนที่เธอจะได้ทันให้คำตอบ

“ดะ…เดี๋ยวก่อนสิคะพี่ภัทร ปิ่นยังไม่ได้ห้ามสักหน่อย” บัวบูชาพูดทั้งที่ยังอายเธอไม่จำเป็นต้องหวงตัวกับสามีของตัวเอง อีกอย่างมันก็แค่จูบ

“ถ้างั้น…พี่จูบนะ” ดนัยภัทรถามย้ำก่อนจะอมยิ้มหน่อยๆ เมื่อภรรยาตัวน้อยพยักหน้าให้แทนคำตอบ ใบหน้าของเธอแดงซ่านบ่งบอกให้รู้ว่าเธอกำลังอาย สิ่งนั้นกระตุ้นกลไกบางอย่างในร่างกายได้แทบจะทันที มันทำให้เขาไม่อาจแค่มองดูอยู่เฉยๆ อีกต่อไป ค่อยๆ ประคองใบหน้าอ่อนหวานเข้ามาใกล้ก่อนประทับริมฝีปากลงบนเรียวปากสวยอย่างใจเย็น

เพียงริมฝีปากสัมผัสกันความยับยั้งชั่งใจของเขาก็หมดสิ้นลง ทั้งๆ ที่ตอนแรกตั้งใจว่าจะแค่แตะมันเบาๆ เป็นการทักทายแล้วผละออก แต่พอได้ลิ้มรสหวานละมุนจากริมฝีปากของภรรยาเข้า ทุกๆ อย่างก็เริ่มกู่ไม่กลับ

“พี่สอดลิ้นเข้าไปได้ไหม…”

เขาค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกมาก่อนจะเอ่ยถาม ซึ่งคำถามห้วนๆ ของเขาก็ทำเอาอีกคนหน้าแดงซ่านทันทีที่ได้ยินมัน

“พี่ภัทร! รู้ว่าปิ่นอายยังจะถามอีก ถ้ายังถามไม่หยุดแบบนี้ปิ่นไม่ให้จูบแล้วนะคะ” บัวบูชาว่าเข้าให้ เขาไม่รู้บ้างเลยรึไงว่าแค่ยอมให้เขาจูบเธอก็อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว ทั้งๆ ที่ก็น่าจะรู้แต่ก็ยังหาเรื่องมาแกล้งกันอีก

“งั้นพี่ไม่ถามแล้วก็ได้ ทำเลยดีกว่า” ดนัยภัทรตอบรับทั้งยิ้มๆ ก่อนจะก้มลงจูบเรียวปากสวยอีกครั้งอย่างเอาใจ และคงไม่คิดจะหยุดง่ายๆ

“อื้อ…พี่ภัทรขา”

“น้องปิ่นของพี่หวาน ให้ชิมทั้งวันยังได้เลย” หากรู้ว่าภรรยาให้รสหวานซาบซ่านเช่นนี้ดนัยภัทรคงไม่ทนมองเธออยู่เฉยๆ มานานแบบนี้แน่

บัวบูชาสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อร่างถูกช้อนขึ้นก่อนที่แผ่นหลังของเธอจะสัมผัสกับที่นอนเบาๆ โดยมีสามีขึ้นคร่อมอยู่ สายตาของเขาเปี่ยมล้มไปด้วยความต้องการอันแรงกล้า มันบ่งบอกให้ได้รู้ว่าเขาจะไม่หยุดสิ่งที่ทำอยู่

“อ๊ะ! พี่ภัทรคะ…”

“ใจเย็นครับคนสวย พี่ไม่มีวันทำร้ายปิ่น ไว้ใจพี่นะ” เสียงของเขาอ่อนหวานชวนให้เคลิบเคลิ้มไม่ยาก กว่าจะรู้ตัวชุดนอนสีหวานของเธอก็ถูกปลดออกไปจากร่างกายทีละชิ้น เหลือไว้แต่ชั้นในลูกไม้สีดำที่เขาชื่นชอบ ซึ่งเมื่อได้เห็นดนัยภัทรก็ยิ้มอย่างพอใจ

สายตาดุดันจ้องมองเรือนร่างที่แสนจะสมบูรณ์แบบอย่างหวงแหน ทุกสิ่งตรงหน้ามันทำให้รู้ว่าบัวบูชาไม่ใช่เด็กน้อยในสายตาของเขาอีกต่อไป เพราะเธอมีทุกอย่างที่ผู้หญิงทั้งโลกจะต้องอิจฉาไว้ในตัวแทบจะทุกสัดส่วน และที่เห็นจะถูกใจเขาที่สุดคงจะหนีไม่พ้นอกอวบอิ่มที่โผล่พ้นบราเชียมาเกือบครึ่งเต้า มันทำให้ความยับยั้งชั่งใจที่เคยมีหายลับไปทันตาเห็น

“อื้อ พี่ภัทรคะ…”

โลกของบัวบูชาเห็นทีจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปเมื่อเสื้อในของเธอถูกเลิกขึ้นเบาๆ ก่อนที่มันจะถูกแทนที่ถูกริมฝีปากหยักที่โน้มเข้ามาดูดยอดอกของเธออย่างรัวเร็ว ความเสียวซ่านที่ก่อตัวขึ้นเป็นครั้งแรกทำให้เธอเผลอแอ่นกายขึ้นตามสัญชาตญาณของร่างกาย และนั่นดูเหมือนจะยิ่งทำให้พี่ภัทรจอมหื่นของเธอ สบโอกาสรังแกเธอได้ถนัดยิ่งขึ้น