โซ่รักวิวาห์ลวง

บทที่2

แม้จะยังสับสนต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงเช้าไม่หาย แต่ความเป็นลูกผู้ชายก็บังคับให้ดนัยภัทรรีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อตามหามารดากับใครบางคนที่ก็ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง เขายอมรับว่าตกใจจนพูดไม่ออกเมื่อจู่ๆ มารดาก็เปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมโจ้กร้อนๆ แต่ภาพที่ท่านได้เห็นกลับกลายเป็นภาพเขากับบัวบูชานอนกอดกันในสภาพเปลือยเปล่า

แม้แต่เขาเองยังตกใจ แต่ไม่ว่าจะพยายามคิดแค่ไหนก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้อยู่ดีว่าทำไมเขากับบัวบูชาถึงจบลงกันที่เตียงในห้องของเขาได้ แล้วเมื่อคืนระหว่างเธอกับเขามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง ไม่รู้เลยจริงๆ

“อย่าทำให้พี่ภัทรต้องลำบากใจเลยค่ะคุณป้าปิ่นไม่เป็นไรจริงๆค่ะ” เสียงหวานๆ ที่ดังขึ้นทำให้เท้าที่ตั้งท่าจะเดินไปยังเรือนกลางน้ำชะงักงัน เมื่อหันไปมองก็พบมารดากับอีกคนที่กำลังตามหานั่งเคียงคู่กันอยู่ที่ศาลา

“ไม่ได้หรอกจ๊ะ ยังไงตาภัทรก็ต้องรับผิดชอบหนู ป้าไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆแน่” คุณพิมพ์พาประกาศก้องไม่ว่ายังไงลูกชายของนางต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่ว่าอีกฝ่ายจะจงใจให้มันเกิดขึ้นหรือไม่ก็ตาม

“ผมขอคุยกับปิ่นหน่อยได้ไหมครับคุณแม่” ดนัยภัทรตัดสินใจเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ เขาเองก็ใช่ว่าจะยอมปล่อยให้เรื่องที่เกิดขึ้นผ่านไป

ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วเขาก็ต้องรับผิดชอบให้ถึงที่สุด

“ไปเถอะลูก ไปคุยกับพี่เขาหน่อย” บัวบูชามีสีหน้าลำบากใจไม่น้อยแต่สุดท้ายเธอก็ยอมลุกขึ้นเดินตามดนัยภัทรมาที่เรือนริมน้ำอย่างว่าง่าย ใช่ว่าจะไม่รู้สึกกับสิ่งที่ตัวเองทำ แต่ยังไงเธอก็ถอยหลังกลับไม่ได้แล้ว

“พี่อยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

ดนัยภัทรเป็นคนเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นก่อนจะหันกลับมามองผู้หญิงที่กำลังจะกลายมาคนที่สำคัญในชีวิตของเขาอย่างคนคิดไม่ตก อย่างที่แม่ของเขาบอก ไม่ว่าเขาจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม ยังไงเขาก็ต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่เกิดขึ้น บัวบูชาไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาจะมาทำกับเธอเหมือนคนไม่มีค่า อีกอย่างแม่ของเขาก็คงไม่มีทางปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปง่ายๆ แน่

“เมื่อคืน อย่างที่พี่ภัทรรู้ว่าคุณป้าขอให้ปิ่นนอนค้างที่นี่เพราะไม่อยากให้นั่งรถกลับบ้านคนเดียว เมื่อคืนปิ่นเกิดหิวน้ำก็เลยลงมาที่ห้องครัว ปิ่นเห็นพี่ภัทรเมา ปิ่นเป็นห่วงก็เลยช่วยพยุงพี่ภัทรไปที่ห้อง แต่พี่ภัทร…”

“พี่ขอโทษ ปิ่นไม่ผิดหรอก คนที่ผิดมันคือพี่ต่างหาก พี่ขอโทษนะครับปิ่น พี่จะรับผิดชอบปิ่นทุกอย่าง แต่งงานกับพี่นะ” คำขอโทษที่มาพร้อมคำขอแต่งงานของเขายิ่งทำให้หญิงสาวรู้สึกผิดจนอยากจะสารภาพความจริงออกไปว่าเรื่องทั้งหมดที่เธอเล่าไปคือเรื่องโกหก ทุกๆ คืนเธอมักจะฝันถึงฉากเรียกน้ำตาฉากนี้อยู่บ่อยๆ ทว่าในความฝันนั้นเธอมีความสุขเสียจนไม่อยากตื่น แต่แล้วเมื่อวันนี้วันที่ความฝันกลายเป็นจริงเธอกลับไม่มีความสุขอย่างที่ควรจะเป็น นั่นอาจเป็นเพราะเขาไม่ได้รักเธอ แต่ทำทุกอย่างก็เพราะอยากรับผิดชอบรับผิดชอบต่อสิ่งที่เขาไม่ผิดเลยสักนิด คนที่ผิดมันคือเธอมากกว่า

ผิดที่อยากเป็นคนสำคัญของเขาบ้าง แค่สักครั้งในชีวิตก็ยังดี

แม้จะรู้สึกผิดแค่ไหน แต่จะให้ถอยหลังตอนนี้เธอคงทำมันไม่ได้ นั่นเป็นเพราะเธอรักเขามาก รักมากเกินกว่าจะยอมสูญเสียเขาไปในตอนนี้

‘ขอปิ่นลองเป็นคนเห็นแก่ตัวสักครั้งเถอะนะคะพี่ภัทร…’

แล้วปิ่นจะไม่ขออะไรอีกเลย…

งานแต่งงานระหว่างดนัยภัทรกับบัวบูชาถูกจัดขึ้นในหนึ่งเดือนต่อมาโดยมีมารดาของฝ่ายชายเป็นแม่งานทุกอย่าง ยิ่งลูกสะใภ้เป็นคนที่นางหมายมั่นมาตลอดอย่างบัวบูชาแล้วนั้น งานแต่งก็ยิ่งดูสวยสง่าตามความเหมาะสมของทั้งคู่ จะมีก็แต่สีหน้าของเจ้าสาวที่วันนี้ดูไม่มีความสุขอย่างที่ควรจะเป็น แต่ใครเลยจะรู้เหตุผลได้ดีเท่ากับเจ้าตัวที่กำลังคิดหนัก

“ยิ้มหน่อยสิปิ่น วันนี้ควรเป็นวันที่แกมีความสุขที่สุดนะ” เดือดร้อนสกาวใจที่รับหน้าที่เป็นเพื่อนเจ้าสาวต้องเอ่ยขึ้น ใช่ว่าจะไม่รู้ว่าเพื่อนรักกำลังรู้สึกเช่นไรอยู่ แต่ไหนๆ เรื่องมันก็เลยเถิดมาไกลถึงขั้นนี้แล้วก็คงต้องปล่อยเลยตามเลย เธอเชื่อว่าสักวันดนัยภัทรจะรักเพื่อนเธอเหมือนที่อีกฝ่ายรักเขา และยังเชื่อว่าความน่ารักของเพื่อนจะมัดใจเขาได้ในสักวันหนึ่ง

“ฉันรู้สึกผิดกับพี่ภัทรจังดาว ตั้งแต่เกิดเรื่องฉันไม่เคยมองหน้าเขาแล้วไม่รู้สึกผิดเลยสักครั้ง”บัวบูชากระซิบบอกความในใจกับเพื่อนอย่างไม่คิดปกปิด เธอรู้ว่าดนัยภัทรเองก็คงกำลังรู้สึกไม่ต่างกันคือไม่มีความสุขกับงานแต่งในวันนี้ แต่เขาต้องแสร้งมีความสุขทั้งๆ ที่ความจริงแล้วที่เขาต้องแต่งงานกับเธอเพราะต้องการรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น เขาไม่ได้แต่งเพราะรัก

และคงไม่มีวันที่เขาจะรักเธอได้…

“เอาน่าปิ่น เชื่อมั่นในตัวเองหน่อยสิ ฉันเชื่อว่าสักวันพี่ภัทรจะได้เห็นว่าแกรักเขามากแค่ไหน ยิ้มหน่อยนะ อย่างน้อยแกก็มีแม่สามีที่ดี อย่าทำให้คุณป้าไม่สบายใจสิ” คำพูดนั้นได้ผลเมื่อบัวบูชาหันไปมองแม่สามีที่กำลังมองมาที่เธอด้วยสายตาเป็นห่วง ยิ่งเห็นเธอก็ยิ่งรู้สึกผิดต่อท่านที่สู้อุตส่าห์จัดงานแต่งงานในวันนี้ให้เธอจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน เพราะฉะนั้นเธอควรยิ้ม ยิ้มให้สมกับที่ท่านตั้งใจทำทุกอย่างให้ ส่วนอนาคตจะเป็นยังไงก็คงต้องสุดแม้แต่โชคชะตา ว่าจะพาเธอไปพบความสุข หรือจะเป็นความทุกข์ตรอมตรม