โซ่รักวิวาห์ลวง

บทที่1

“ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นแก นี่เป็นโอกาสเดียวของแกแล้วนะยัยปิ่น แกรักเขาฉันรู้ แล้วตอนนี้พี่ภัทรของแกก็เป็นอิสระแล้ว เชื่อฉันสิ นี่จะเป็นวิธีที่ทำให้แกได้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขาตลอดไป” บัวบูชาลังเลอยู่นานเพราะไม่อยากทำอะไรแบบนี้กับคนที่ตัวเองหลงรัก แต่ครั้นพอคิดถึงวันเวลาที่เธอได้แต่แอบรักเขาอยู่ข้างเดียวขึ้นมา หญิงสาวก็เกิดความลังเลภายในใจ

สุดท้ายไม่ว่าเธอจะเลือกทางไหน หัวใจของเธอมันก็เจ็บปวดอยู่ดี

สุดท้ายบัวบูชาก็เลือกที่จะเชื่อคำแนะนำของเพื่อนโดยการทำตามแผนการที่อีกฝ่ายวางไว้นั่นคือการจัดฉากทำให้เหมือนว่าเธอกับดนัยภัทรมีอะไรกันเพื่อให้เขารับผิดชอบโดยการแต่งงานกับเธอ ทุกอย่างไม่ใช่เรื่องง่ายแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องยาก หากเธอจะขออนุญาตคุณแม่ของเขาค้างที่นี่ตามแผนที่เพื่อนรักวางเอาไว้ให้ จะเหลือก็แต่เธอที่ต้องทำมันให้สำเร็จ

“หนูปิ่นจะกลับยังไง ดึกดื่นป่านนี้แล้วป้าว่านอนค้างมันเสียที่นี่ดีกว่า พรุ่งนี้เช้าเดี๋ยวป้าค่อยให้ตาภัทรแวะไปส่งหนูที่บ้าน ดีไหมลูก” อะไรๆ ก็ดูเหมือนจะเป็นใจให้แผนการของเธอและเพื่อนดำเนินไปอย่างเรียบง่ายเหลือเกิน เพราะคุณหญิงพิมพ์พาเป็นฝ่ายเอ่ยปากชวนให้ค้างด้วยกันออกมา

“กะ…ก็ได้ค่ะคุณป้า ถ้าอย่างนั้นปิ่นขอไปโทรบอกคุณป้าแสงก่อนนะคะ ท่านจะได้ไม่เป็นห่วง” บัวบูชาตอบรับก่อนจะเดินออกไปโทรบอกผู้เป็นป้าซึ่งเป็นญาติเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ เนื่องจากพ่อกับแม่ของเธอเสียชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุเมื่อสามปีก่อน นั่นทำให้เธอต้องย้ายกับอยู่กับป้าที่บ้านสวน ซึ่งที่นั่นสอนอะไรหลายๆ อย่างให้เธอได้เรียนรู้และนำมันมาปรับใช้ในชีวิตประจำ

คุณหญิงพิมพ์พาได้แต่ยืนมองลูกสาวของเพื่อนสนิทสามีไปจนอีกฝ่ายหายลับสายตาไป นางเองก็เพิ่งรู้เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ถึงเรื่องที่บุตรชายถูกคนรักบอกเลิก ยอมรับว่าเสียใจแต่ก็อดมีความหวังบางอย่างขึ้นมาไม่ได้ ความหวังที่อยากจะให้เด็กทั้งสองคนสร้างครอบครัวด้วยกัน

เรื่องทุกอย่างมันคงจะง่ายขึ้นหากลูกชายนางมีใจให้หนูปิ่นของนางบ้างสักนิด แต่เพราะลูกยืนยันหนักแน่นว่ารักบัวบูชาแบบน้องสาว นางจึงจำเป็นต้องตัดใจ ไม่คิดเข้าไปบังคับให้ลูกรักคนที่นางเห็นสมแต่อย่างใด

เรื่องหัวใจ… มันคงต้องแล้วแต่เจ้าตัวว่าจะเลือกใครมาเป็นคู่ครอง

บัวบูชาเฝ้ารอจนกระทั่งแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครออกมาทำลายแผนการของเธอจึงเดินออกมาจากห้องมุ่งหน้าสู่ห้องครัวของบ้านที่ตอนนี้มีร่างสูงของใครบางคนนั่งดื่มอยู่เงียบๆ คนเดียว เธอเฝ้ามองแผ่นหลังของเขาอยู่นานก่อนจะเอ่ยทำลายความเงียบขึ้น เมื่ออีกฝ่ายหันกลับมามองกัน

“ดึกแล้ว พี่ภัทรยังไม่นอนอีกเหรอคะ”

“พี่ยังไม่ง่วง น้องปิ่นล่ะ ดึกป่านนี้แล้วลงมาทำไมครับ” ดนัยภัทรตอบพร้อมเอ่ยถามกลับ เขาไม่ได้แปลกใจที่เห็นหญิงสาวอยู่ที่นี่เพราะบ่อยครั้งเมื่อที่บ้านมีงานเลี้ยงแล้วบัวบูชามาร่วมงานแม่ของเขาก็มักจะขอให้อีกฝ่ายนอนค้างด้วยกันในห้องรับแขกข้างๆ ห้องของเขา ซึ่งตอนนี้ห้องนั้นมันก็เหมือนจะกลายเป็นห้องของเธอไปแล้วเพราะไม่ว่าจะเป็นชุดนอน หรือแม้แต่โทนการตกแต่งของห้อง ก็ล้วนแล้วแต่เป็นความชอบของเธอแทบจะทั้งหมด บางครั้งเขาก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเขาหรือเธอที่เป็นลูกท่าน

“ปิ่นหิวน้ำค่ะ ก็เลยลงมาหาน้ำดื่ม พะ…พี่ภัทรอยากจะดื่มน้ำสักแก้วไหมคะเดี๋ยวปิ่นรินให้” สิ้นคำถามมือที่กำยานอนหลับที่ได้มาจากเพื่อนรักเอาไว้ก็แน่นยิ่งขึ้นไปอีก เธอคิดแล้วว่าหากเขาปฏิเสธจะยกเลิกทุกอย่างในทันทีเพราะรับไม่ได้กับสิ่งที่ตัวเองกำลังคิดจะทำ มันไม่ใช่เรื่องถูกต้องเลย

ทว่าวินาทีต่อมาเธอกลับต้องตกใจ กับคำตอบที่อีกฝ่ายมอบให้พร้อมรอยยิ้ม

“ดีเหมือนกัน ถ้าอย่างนั้นขอน้ำเย็นๆ ให้พี่สักแก้วนะครับ” หญิงสาวลังเลอยู่ครู่ก็เดินผ่านหลังเขามายังตู้เย็นก่อนจะเปิดมันออกแล้วจัดการรินน้ำออกมาสองแก้ว เธอทำใจอยู่นานก่อนจะตัดสินใจเทยาลงไป

อย่ากลัวสิปิ่น!

แกรักเขา และนี่ก็เป็นหนทางเดียวที่จะได้เขามาครอง!

หญิงสาวให้กำลังใจตัวเองก่อนจะเดินนำน้ำแก้วที่ผสมยานอนหลับมาส่งให้ดนัยภัทร ซึ่งเขาก็รับมันไปดื่มโดยไม่มีท่าทีสงสัยในเจตนาของเธอแม้แต่น้อย ต่างจากเธอที่กำลังรู้สึกละอายแก่ใจเหลือเกินต่อสิ่งที่คิดจะทำต่อ แต่เพราะเธอเดินมาไกลแล้วจึงไม่คิดที่จะถอยหลังแต่อย่างใด

“ปิ่นว่าพี่ภัทรเมาแล้วนะคะ ขึ้นไปนอนเถอะค่ะ เดี๋ยวปิ่นไปส่งที่ห้อง นะคะ” คราแรกดนัยภัทรตั้งใจจะปฏิเสธเพราะอยากนั่งดื่มต่อไปอีกสักพักแต่เพราะอาการมึนๆ ที่จู่ๆ ก็เกิดขึ้นทำให้เขาต้องพยักหน้ารับไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ ยอมแม้กระทั่งปล่อยให้คนที่คิดมาเสมอว่ารักเหมือนน้องพยุงขึ้นบันไดมาจนถึงห้องนอนส่วนตัวที่แม้แต่คนรักก็ไม่เคยได้รับอภิสิทธิ์ให้ย่างกายเข้ามา

“ขอบคุณนะครับปิ่น” เอ่ยเพียงเท่านั้นสติทั้งหมดก็คล้ายจะเลื่อนลอย สุดท้ายเขาก็ผล็อยหลับไปทั้งๆ ที่นิสัยส่วนตัวไม่ใช่คนหลับง่ายเลย

“ปิ่นขอโทษนะคะพี่ภัทร ปิ่นรักพี่ภัทรนะคะ…”

บัวบูชาเอ่ยขอโทษคนที่เพิ่งจะหลับไปเพราะฤทธิ์ยาทั้งน้ำตาก่อนจะตัดสินใจถอดเสื้อผ้าทั้งของเขาและของเธอออกจนหมด แม้จะอายแสนอาย แต่เพราะความรักความโลภที่อยากจะครอบครองเขาบ้างทำให้เธอละทิ้งทุกอย่างแล้วเดินหน้าต่อโดยไม่คิดถึงผลเสียที่จะตามมาแม้แต่น้อย นั่นเพราะเธอรักเขามาก มากจนไม่อาจทนมองเขาไปรักใครได้อีก แค่เพลงขวัญคนเดียวหัวใจเธอก็เจ็บมากพอแล้ว

หากต้องยอมเสียเขาให้ใคร สู้ทำให้ตัวเองเป็นของเขาไปเลยจะดีกว่าและไม่ว่าอะไรจะเกิดนับจากนี้ เธอจะขอยอมรับมันด้วยความเต็มใจ