ตอนที่8 แม่… ผู้เป็นเจ้าหญิงนิทรา

850 Words
ตอนที่8 แม่… ผู้เป็นเจ้าหญิงนิทรา โรงพยาบาล… วิวของเกาะฮ่องกงตอนมองออกไปจากห้องนี้เวลากลางคืนมันสวยงามมาก เต็มไปด้วยแสงสีละลานตา แต่เชื่อไหมว่าฉันไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองโชคดีเลยสักนิดที่ได้นั่งอยู่ตรงนี้ ตึกสูงภายในห้องพักวีไอพีของโรงพยาบาล ข้างเตียงคนไข้ที่กำลังนอนหลับเป็นเจ้านิทราอยู่แบบนี้ คุณแม่นอนหลับไปนานเกินไป นานจนฉันรู้สึกใจหายและหวาดกลัว กลัวว่าคุณแม่จะหลงเพลิดเพลินอยู่ในความฝัน จนท่านไม่อยากตื่นขึ้นมาพบกับฉันอีก “อีกสองสัปดาห์ก็จะถึงงานแต่งงานของพี่แจสเปอร์กับพี่มินนี่แล้วนะคะคุณแม่” ฉันบีบมือของท่านเบาๆ มือแม่ยังอุ่นเหมือนคนปรกติ ดูจากภายนอกท่านก็เหมือนคนที่นอนหลับทั่วไป แต่คุณหมอที่เก่งที่สุดซึ่งเป็นเจ้าของไข้ของคุณแม่ มักจะเฝ้าย้ำบอกทำลายความหวังของฉันตลอดเวลา ว่าแม่อาจจะไม่มีวันฟื้นขึ้นมากอีก “ญาติคนไข้ต้องทำใจไว้บ้างนะครับ” ฉันเกลียดคำนี้ที่สุด… แม่ผู้เป็นเจ้าหญิงนิทราคือโลกทั้งใบของฉัน ก่อนหน้าที่จะพบกับพี่ชายต่างพ่อ หากความจริงเป็นเหมือนเทพนิยายก็คงดีสิ ฉันรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ทุกครั้งที่ฉันมาหามาพูดคุยกับคุณแม่ ฉันจะเฝ้าหอมแก้มซ้ายแก้มขวาของท่านหลายครั้ง พร้อมกับความหวังว่าท่านจะลืมตาขึ้นมาเหมือนเจ้าหญิงนิทรา ที่ได้รับจุมพิตจากเจ้าชาย “หนูอยากให้เราสองคนได้ไปงานแต่งพี่แจสเปอร์ด้วยกันจังเลย มันต้องเป็นวันที่มีความสุขมากแน่ๆ จริงไหมคะ” เสียงอุปกรณ์การแพทย์ที่เชื่อมต่อกับสัญญาณชีพของแม่เสมือนคุยตอบโต้กับฉัน จนบางทีฉันคิดว่าพวกมันอาจเป็นตัวแทนที่แม่สื่อสารฉันตอบกลับมา “คุณแม่จะว่ายังไงคะ ถ้าหนูจะยังไม่บอกว่าแม่นอนหลับอยู่แบบนี้ คือหนูไม่ต้องการทำให้งานแต่งงานของพี่แจสเปอร์กับพี่มินนี่ต้องงานกร่อยน่ะค่ะ พวกเขาสองคนผ่านเรื่องราวร้ายๆ มาเยอะแล้ว หนูคิดว่าพวกเขาควรจะมีความสุข ส่วนเรื่องของคุณแม่หนูคิดว่าจะบอกกับพวกเขาหลังจากงานแต่งผ่านไป คุณแม่ว่ายังไงคะ” มีเสียงดังปิ๊บๆ มาจากเครื่องมืออะไรสักอย่าง “คุณแม่รู้ไหมคะว่าตอนที่หนูได้เจอพี่แจสเปอร์ ตอนที่ได้รู้ว่าในโลกใบนี้หนูยังมีพี่ชายกับเขาอยู่อีกหนึ่งคน มันทำให้หนูมีความสุขมาก เพราะอย่างน้อยที่สุดหนูก็มีใครสักคนให้คิดถึงเพิ่มมากอีกตั้งหนึ่งคน ไม่สิพี่มินนี่แฟนของพี่แจสเปอร์ เธอน่ารักมากเลยนะคะ หนู… หนูอยากให้คุณแม่ตื่นมาเห็นพวกเขาเหลือเกิน” จู่ๆ ฉันก็รู้สึกร้อนวูบวาบที่หัวตาขึ้นมาซะอย่างงั้น ทั้งที่พยายามแล้วนะว่าจะไม่ร้องไห้ให้แม่ได้เห็น น้ำตาแห่งความอ่อนแอ ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้ข้างเตียง เดินไปยังผนังห้องซึ่งเป็นกระจก ใช้หลังมือปาดหยาดน้ำตาออกจากใบหน้า ฝืนยิ้มแล้วหันกลับไปที่เตียงคนไข้ “วันนี้คุณลุงเฉิงโทร.มาอีกแล้วนะคะ คงคิดแหละว่าหนูจะยอมถอดใจง่ายๆ คุณลุงเฉิงคงจะลืมไปว่าหนูคือทายาทของจ่งซิ่น เลือดของคุณพ่อคุณแม่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายของหนู หนูจะสู้จนหลังชนฝาเพื่อบอกให้ทุกคนที่หวังทำลายตระกูลของเราได้รู้ว่า ญ่าหลินคนนี้ไม่ใช่เด็กน้อยให้คนพวกนั้นมารังแกได้ง่ายๆ” ฉันเดินกลับมาที่เตียง ก้มลงหอมแก้มคุณแม่ฟอดใหญ่ “คุณแม่เองก็เหมือนกันนะคะ อย่ามัวนอนหลับจนเพลินไปล่ะ หนูกับพี่แจสเปอร์และทุกคนรอให้แม่ตื่นขึ้นมาอยู่นะคะ” ใบหน้าของแม่กระตุก คุณหมอบอกว่ามันเกิดขึ้นได้และเป็นเพียงอาการกล้ามเนื้อกระตุกเท่านั้น “หนูคิดถึงเสียงบ่นของคุณแม่จังเลย รีบตื่นขึ้นมาบ่นหนูอีกนะคะ หนูสัญญาว่าจะไม่เดินหนีไปไหนจะยอมให้คุณแม่บ่นจนพอใจเลย” “คุณหนูครับที่ภัตตาคารเกิดเรื่อง” เหยา จื่อหลิง เปิดประตูห้องพรวดพลาดเข้ามา สีหน้าของเขาตื่นตระหนก “ชูวว์ อย่าเสียงดังสิเหยา คุณแม่นอนหลับอยู่” ฉันยกปลายนิ้วขึ้นจ่อที่ริมฝีปาก “ขอประทานโทษครับ” เหยาค้อมตัวลง “คุณแม่คะ คืนนี้หนูคงต้องไปแล้วล่ะ เอาไว้หนูจะมาเยี่ยมใหม่นะคะ” ฉันหอมหน้าผากของคุณแม่อีกครั้งเป็นการกล่าวลา ก่อนจะหันไปหาเหยา “เราไปกันเถอะเหยา ฉันเติมพลังให้ตัวเองเรียบร้อยแล้ว”
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD