คุณเลขา..โปรดอย่ามาร้าย

ตอนที่ 6 เลขาไร้ยางอาย

สายตาคมจับจ้องไปยังดวงตากลมโต ใบหน้าเรียวเล็กไร้การเเต่งเติมใดๆเเต่กลับน่ามองอย่างน่าประหลาด ผิวขาวละเอียดดุจหิมะมีเเสงกระทบพริ้วไหวจากผ้าม่านส่องมากระทบเข้ากับใบหน้าเล็ก มันกับน่ามองเเปลกๆ จมูกโด่งเชิดรั้นเเสดงถึงนิสัยของเธอได้เป็นอย่างดี ริมฝีปากสีชมพูอ่อนเป็นครั้งเเรกที่เขาได้มองสำรวจเลขาตัวเองดีๆ ปกติเธอเเต่งหน้าจัด ไร้เเววความสดใสเเบบวันนี้

"มองพอหรือยังคะ?"สายตาคมตวัดมองมือเรียวเล็กซึ้งเจ้าตัวยกขึ้นมาคลอเคลียกรอบหน้าเขาอยู่

พรึ่บ!

"คุณมันไร้ยางอาย!"ร่างหนาดีดตัวออกจากร่างเล็กทันทีที่ได้สติ เเต่การลอยหน้าลอยตาของเธอนั้นทำให้เขาได้รู้ว่าเลขาของเขาด่าไปก็ไม่สะเทือนหรอก

"เสียดาย"

"คุณว่าอะไรนะ?"บอสหนุ่มชะงักไปนิดหนึ่ง ไม่รู้ว่าตัวเองได้ยินชัดหรือป่าว

"บอสน่าอร่อยดีค่ะ"ไม่พูดเปล่าเจ้าตัวยกยกยิ้มมุมปากอีกด้วย สายตาจับจ้องมาที่เขาอย่างไม่เกรงกลัว

"นี้คุณ!"เขาไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาว่าให้เธอเเล้ว ไม่สิ ต้องพูดว่า ต่อให้พูดยังไงเลขาเขาก็ไม่สะทกสะเทือนใดๆทั้งสิน "ผมจะรองานจากคุณ"พูดจบเขาก็ดันตัวเองลุกขึ้นรีบเดินออกไปทันที

`คืนนีี้เราไปทานข้าวกันนะคะ`

มือเรียวเเกร่งล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง ข้อความที่ปรากฎอยู่บนหน้าจอไม่ได้ทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาสักนิด เเต่ก็ยอมตอบตกลงไป

--------------------------------

เคล้ง!

เสียงเเก้วชนกันดังขึ้นท่ามกลางควันลอยโขมงขึ้นมาทันทีที่หมูไขมันเยิ้มๆทิ้งตัวลงบนตะเเกงเหล็ก

"เเกบอกว่าบอสไปห้องเเกหรอ?"เสียงสดใสเอ่ยถามเพื่อนอย่างตื่นเต้น ไม่คิดว่าตัวเองจะทำคุณงามความดีไว้ขนาดนั้น ถ้าวันนั้นเธอไม่ไปหาเพื่อนที่ห้องไม่ได้เห็นสภาพห้องเพื่อนตัวเองเเละไม่ได้โทรเรียกคนทำความสะอาดมา ไม่อยากจะคิดว่าวันนี้เจ้านายเพื่อนจะคิดยังไงกับเลขาตัวเอง "เเกได้รวบหัวรวบหางบอสเเกยัง?"

เเค่กๆ เเค่กๆ

จู่ๆก็ถามขึ้นเเบบนี้คนที่กำลังตั้งใจกินถึงกับสำลักหน้าดำหน้าเเดง คนโดนถามตวัดสายตาคาดโทษมองเพื่อนตัวเองทันที

"สรุป?"คนถามไม่ได้สนใจเพื่อนตัวเองสักนิดว่ามีอาการยังไงหลังจากสำลักไอจนโต๊ะข้างๆหันมามอง คนโดนสายตากดดันจากเพื่อนจึงต้องสายหน้าไปมา

"ยัง!"

"ยัยพราวเเกนี้มันไม่เคยจำวิชาที่ฉันสอนไปเลย" ดาหลา ว่าให้เพื่อนอย่างไม่จริงจังนัก

"ฉันพยายามเเล้ว"คนโดนว่ารีบพูดเเย้งเพื่อนตัวเอง ก็เธอพยายามเเล้วจริงๆทุกคนก็เห็น เเต่บอสเธอเเข็งยิ่งกว่าหินซะอีกเวลาอยู่กับเธอ

อืม มันเหมือนพระเอกอยู่กับนางร้ายอ่ะนะ

"เห้ย นั้นมันคุณคาร์ตินบอสเเกนิ..."

ฉันหันขวับไปมองด้านหลังทันที จริงด้วยนั้นมันบอสฉันเอง มากับสาวซะด้วยฉันพยายามเพ่งมองใบหน้าสวยหวานของผู้หญิงที่ยืนข้างๆหยอกล้อเล่นกันกับบอสอย่าสดใสร่าเริง ผู้ชายชอบผู้หญิิงเเบบนี้มันไม่เเปลกหรอก

"ฉันว่าฉันเคยเห็นผู้หญิงคนนี้"พริ้งพราวหันกลับไปมองหน้าเพื่อนตัวเองทันที ใช่เธอก็เมือนเคยเจอที่ไหนมก่อน เเต่คิดไม่ออก

"ฉันก็เหมือนเคยเจอ..."สองสาวต่างจมอยู่กับความคิดตัวเอง ว่าเคยไปเจอผู้หญิงคนนี้ที่ไหน "จับตาดูไว้ฉันว่ามีอะไรสนุกๆให้ทำเเน่นอน"

"เเกรู้ไหมเเกเหมือนอะไร"ดาหลาจ้องหน้าเพื่อนตัวเองเขม็ง คนโดนถามสายหัวไปมา

"เหมือนนางร้ายในละครหลังข่าว กำลังอิจฉานางเอกจึงลอบวางเเผนทำร้าย"คนโดนว่าชะงักไปนิดหนึ่ง ใบหน้าสวยนิ่งตึงเเต่มันก็เเค่เเปปเดียว มุมปากเธอก็ยกขึ้นมาอย่างพอใจ

"เเกดูหนังเยอะไป"พริ้งพราวตอบกลับเพื่อนพร้อมกับคลี่ยิ้มสวยออกมา

"ออกไปเเล้วๆ"ฉันหันไปมองตามก็เห็นสองคนนั้นเดินออกไปจากร้านอาหาร "เเต่ทำไมเเยกกันล่ะ"

"ตามสิ"ฉันรีบเรียกพนักงามมาเช็คบิล เเละไม่รอช้าฉันรีบเดินตามสองคนนั้นออกไป

"ตามใคร?"ยัยดาหลาถามขึ้นมาหลังจาเห็นสองคนนั้นเเยกกันไปคนล่ะทาง

"ผู้หญิง"สายตาจับจ้องไปยังผู้หญิงคนนั้น น่าจะเดินออกไปทางโรงจอดรถ

"เเกนี้มันโรงเเรมนะ"ดาหลาขว้าเเขนเพื่อนไว้หมับ เพราะตึกสูงด้านหน้ามันเป็นโรงเเรม

"เเกไม่สงสัยหรอว่าหล่อนมาโรงเเรมคนเดียวทำไม"พริ้งพราวหันไปถามเพื่อนตัวเอง

"เเกคิดว่านางจะมากับบอสของเเก?"ดาหลาถึงกับเบิกตากว้างไม่คิดว่าเพื่อนตัวเองจะคิดไปไกลขนาดนี้

"ฉันไม่ได้คิดเเบบนั้น เเต่ฉันว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านี้เเน่นอน"ดาหลาขมวดคิ้วงุนงง เเต่ถ้าถามว่าอยากรู้ไหมบอกเลยว่าอยากเหมือนกัน

สองสาวเดินเข้ามาภายในโรงเเรมหรู สายตาสอดส่องไปทั่วทุกมุมเพื่อมองหาเป้าหมาย

"เดี๋ยวยัยพราวเเกจะไปไหน"ดาหลาได้เเต่ร้องตามเพื่อนตัวเอง

ร่างบอบบางชะงักค้างไปกลางอากาศเมื่อกี้เธอคิดเเผนดีๆออก จึงอยากเข้าไปถามพนักงานหาทางเข้าไปใกล้ชิดผู้หญิงคนนั้น เเต่พอมองออกไปด้านหน้าสายตาก็พลันไปสดุดเข้ากับร่างหนาของใครอีกคน เเน่นอนว่าฉันรู้ว่าคนนั้นคือใคร

"เเกจะสืบยังงะ.."ดาหลาวิ่งตามเพื่อนมาก็ต้องหยุดฝีเท้าไปด้วย มือเล็กยกขึ้นมาเกาหัวตัวเองทันที

"ไม่ต้องสืบเเล้ว"พริ้งพราวตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเเหบเเห้งเหมือนคนกำลังจะร้องไห้

ดาหลาเห็นเเบบนั้นจึงเดินไปขว้าไหล่เพื่อนตัวเองให้หันไปมองทางอื่น พอพริ้งพราวหันกลับมาเธอจึงได้เห็นว่าขอบตาคู่สวยกำลังคลอไปด้วยน้ำตา

"เเกโอเคไหม?"ดาหลาถามออกไปด้วยความเป็นห่วง ปกติก็อย่างที่รู้ๆกันเพื่อนเธอร้ายจะตาย ไม่ใช่ผู้หญิงที่ร้องไห้กับอะไรง่ายๆซะหน่อย เเต่ก่อนก็ไม่เคยเห็นเป็นเเบบนี้กับใคร

"อืม โอเค"ฉันพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมา นี้สินะที่เขาบอกว่าความอยากรู้อยากเห็นนำพาตัวเองไปตกนรกที่เเท้จริง "เเกกลับไปรอที่รถ ฉันจะไปทักทายเจ้านายสักหน่อย"

"ห๊ะ!"ดาหลาได้เเต่ขมวดคิ้วงุนงง เธอยังไม่ได้ขยับไปไหนสายตายังคงจ้องมองตามร่างสูงเพรียวของเพื่อนตัวเองออกไป

ฉันเดินออกมาด้านหน้าโรงเเรมด้วยอารมณ์ครุกกรุ่นอยู่ในอก สองหนุ่มสาวควงเเขนกันกำลังจะเดินเข้ามาในโรงเเรมซึ้งเป็นทางเดียวที่ฉันกำลังจะเดินออกไป บอสยังไม่เห็นฉันเพราะเขาเอาเเต่สนใจคนข้างกายตัวเอง ฉันหยุดยืนอยู่ตรงนั้นทั้งสองคนกำลังจะเดินผ่านฉันไป

ทั้งที่อยู่ใกล้ ทั้งที่อยู่ต่อหน้า เขายังมองไม่เห็นฉันเลย

"เดี๋ยวค่ะ"

ไวเท่าความคิดฉันคว่าหมับเข้าที่ศอกของคุณคาร์ติน เเละเเน่นอนเขาเงยหน้าขึ้นมองฉันทันที ใบหน้าหล่อเหลามีท่าทีตกใจอยู่ไม่มากก็น้อยตามที่ฉันเห็น เเต่มันเเค่เเปปเดียวเขาก็ปรับสีหน้าให้เป็นเย็นชาเหมือนเดิม

บอสส่งสายตาสงสัยมาทางฉัน คิ้วได้รูปเลิกขึ้นเล็กน้อย เขาดูตกใจที่่เห็นฉันอยู่ตรงนี้ เเละวินาทีต่อมาเขาก็ทำเหมือนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ฉันค่อยๆปล่อยมืออกจากข้อศอกเขา เปลี่ยนเป็นมาลูบไล้เเผงอกกว้างเเทน รองเท้าส้นสูงคู่สวยก้าวไปประชิดร่างหนา สายตาคู่คมกวาดตามองเจ้านายตัวเองดีๆหนึ่งรอบ มุมปากยกขึ้นนิดๆ สายตาคู่สายเลื่อนมาหยุดที่มือตัวเอง

"เธอทำอะไร..."

`ฉันไม่อยากร้ายกับเธอถ้าเธอเป็นคนดีจริงๆ เเต่ทำไมฉันถึงไม่มีโอกาศได้เรียนรู้เขาเหมือนกับผู้หญิงคนอื่น ฉันน่าจะได้รับสิทธิ์นั้นสิ'

ฉันได้เเต่คิดกับตัวเองในใจ มันคงเป็นไปได้ยากเพราะเริ่มต้นฉันก็เป็นผู้หญิงไม่ดีในสายตาเขาเเล้ว

"คืนนี้ท่านประธานอย่าลืมไปเอางานที่ห้องพราวนะคะ พราวจะรอ"

...............พูดจบฉันก็คว้าลำคอเเกร่งให้โน้มลงมารับ 'Kiss' จากริมฝีปากฉัน ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ฉันคลี่ยิ้มให้เขาอีกครั้งจึงรีบสาวเท้าเดินออกไป

ให้ไกลจากตรงนี้................