คุณเลขา..โปรดอย่ามาร้าย

ตอนที่ 5 นางร้าย พ่ายรัก

"กรี๊ด! รุ่นพี่ค๊า หนูชอบรุ่นพี่มากๆเลยค่ะ"

"กรี๊ด หล่อมากเลยเเก ฉันชอบเขาจริงๆ"

เสียงสาวๆดังขึ้นไม่มีพักมีผ่อนตั้งเเต่เปิดร้านมาตอนเช้า เเถวต่อคิวยาวไปถึงประตูทางเข้า เเต่ก็ไม่เคยทำให้หนุ่มหล่อยิ้มหวานอย่าง 'พีร์' บ่นเหนื่อยเลยสักนิด ใบหน้าหล่อเหลาออกเเนวหวานๆยังคงยิ้มทักทายลูกค้าสาวๆอยู่เสมอ

"รับอะไรดีครับ"ใบหน้าหล่อเหลายิ้มทีตากลายเป็นสระอิ ทำให้สาวๆที่เข้ามาในคาเฟ่ต่างใจละลายตามๆกันไป

"เค้กช็อกโกเเลต 2 ก้อนค่ะ"เจ้าของร้านคนหล่อยิ้มกริ่ม ก่อนจะเดินไปจัดช็อกโกเเลตไปห่อใส่ถุงให้ลูกค้าสำหรับกลับบ้าน เพราะโต๊ะในร้านเต็มหมด

"ไว้วันหน้ามาอีกนะครับ ทางร้านมีสะสมเเต้มเเลกรางวัลด้วย"พูดจบก็ฉีกยิ้มหวานให้ลูกค้าอย่างที่ทำประจำ

"กรี๊ด!! ได้สิค่ะ มาทุกวันยังได้เลย"สาวๆต่างพากันเขิลม้วนไปเมื่อเจอรอยยิ้มหวานพิฆาตหัวใจ

พีร์ยิ้มตอบกลับไปเช่นเดิมเขายืนบริการลูกค้าเองจนครบหมดทุกคน ถึงจะเหนื่อยเเต่มันเป็นสิ่งที่เขาชอบเขาจึงทำมันออกมาด้วยความตั้งใจ

"น้องพีร์เค้กสตอรี่หมดเเล้วค่ะ วันนี้ขายดีมากๆเลย"พนักงานรุ่นพี่ในร้านพูดด้วยท่าทางขบขัน นับวันร้านยิ่งขายดีขึ้นเรื่อยๆ ส่วนสาเหตุทุกคนน่าจะรู้ๆกันอยู่

มือเรียวสวยยังกับผู้หญิงเอื้อมไปปลดผ้ากันเปื้อนออก เขาพยักหน้าให้พร้อมกันเดินเข้าไปในครัวเพื่อทำเค้กต่อ

"เหนื่อยก็พักกันหน่อยนะครับ"ยังไม่วายโผล่หน้าออกมาจากครัวเพื่อบอกกับพี่ๆพนักงานทุกคน

"กรี๊ด! ใครได้เป็นเเฟนโชคดีตายเลยพี่ว่าไหม?"พนักงานสวยอมยิ้มอย่างเพ้อฝัน ทั้งหล่อ สุภาพ อ่อนโยน อบอุ่น เรื่องนิสัยให้ดีเต็มสิบ ไม่รู้ว่าใครกันนะจะได้รับความอบอุ่นอ่อนโยนจากเจ้าของร้านขนมนี้ไป

"อื้อ ฉันก็ว่างั้น เฮ้อ อ่อนโยนอะไรขนาดนั้น"สาวเล็กสาวใหญ่ต่างพากันเพ้อฝัน ช่างอิจฉาเเฟนคนนั้นที่น้องพีร์เลือกให้มาเป็นคนในครอบครัวเขาซะจริงๆ อย่างพวกเธอคงได้เเค่ฝัน น่าจะเกิดให้ช้ากว่านี้อีกสักสิบปี จะได้มาจีบผู้ชายคนนี้...

----------------------------------

"คุณพรนับพันไปไหน?"ประธานหนุ่มเดินออกมาด้วยความหัวเสีย เพราะว่าเเปลนงานสายขนาดนี้ยังไม่มาส่งให้เขาได้ตรวจสอบ พนักงานหน้าห้องประธานคงไม่เว้นต้องรับกรรมในวันนี้

"ละ ลาค่ะ ท่านประธานก็เซ็นรับทราบเเล้วไม่ใช่หรอคะ"ใบหน้าคมจ้องมองพนักงานตัวเองนิ่ง หรือว่าที่ให้เซ็นเมื่อวันก่อน?

"ไม่มีความรับผิดชอบ!"

ปั้ง!

พนักงานสิบกว่าคนถึงกับสดุ้งกับอารมณ์โมโหร้ายของเจ้านายตัวเอง ทุกคนต่างมีเครื่องหมายคำถามอยู่เต็มหน้าไปหมด

"ห๊า!! ใครไม่มีความรับผิดชอบ ผมหรอ?"หัวหน้าฝ่ายออกเเบบถึงกับชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง ก็เมื่อกี้สายตามันหยุดอยู่ที่ตัวเองก่อนที่ท่านประธานจะปิดประตูซะตึกหลายสิบชั้นสั่นไปหมด (เวอร์ไป)

"อารมณ์ไม่ดีตลอดช่วงเช้าเลยเเฮะ ขนาดคนสวยขนาดนั้นมาหายังไม่คลายสีหน้าเรียบตึงนั้นลงได้เลย"พนักงานสาวๆประจำออฟฟิศพยักหน้าเห็นด้วยกับประโยคนั้นของเพื่อนร่วมงาน

"จริงสิ ฉันเอาของว่างไปส่งฉันได้ยินท่านประธานเรียกผู้หญิงคนนั้นว่าน้องสาวนะ"

"จริงหรอ อืมฉันก็เคยได้ยินมาบ้างว่าท่านประธานมีลูกพี่ลูกน้องเป็นผู้หญิง"

"อืม คงงั้นมั้ง"

พนักงานพยักหน้าเห็นด้วยร่วมกัน ก่อนจะเเยกย้ายกันไปทำงานจู่ๆคนที่ถูกเอ่ยถึงในวงสนทนาก็เปิดประตูพรวดพราดออกมาจนพนักงานที่เอาเเต่นินทาเจ้านายลับหลังลนลานหาทางกลับโต๊ะตัวเองเเทบไม่ทัน

"ผมจะออกไปข้างนอก ไม่กลับมาเเล้ว คุณศิรันย์ฝากเอางานที่สรุปเสร็จวันนี้ไปส่งผมด้วย"ใบหน้าเรียบนิ่งบวกกับน้ำเสียงเย็นชาเอ่ยสั่งงานลูกน้องเสร็จ ขาเรียวเเกร่งก็สาวเท้าเดินออกไปทันที

"ครับๆท่านประธาน"ศิรันย์เเม้จะยังงงๆอยู่เเต่ก็เอ่ยตกปากรับคำไป ประธานเดินไปถึงลิฟต์เเล้วพวกเขาจึงค่อยๆผ่อนลมหายใจกันออกมา ประหนึ่งว่าใครหายใจก่อนจะโดนหักเงินเดือนยังไงยังงั้น

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูชนิดไม่เกรงใจเจ้าของห้องทำให้คนที่นอนเทรดเหุ้นอยู่บนโซฟาต้องขมวดคิ้วงุนงง ปกติไม่มีใครรู้ที่อยู่เธอสักหน่อย อ๋อจะมีก็เเค่สามคนคนเเรกกับคนที่สองคือคนสนิทเธอส่วนคนที่สามคือเจ้านาย เเต่มันเป็นไปไม่ได้หรอกว่าคนที่สองจะมา หรือคนส่งพัสดุ ช่วงนี้ก็ไม่ได้สั่งของอะไรนี้น่า

"มาเเล้วค่ะๆ"ร่างบอบบางยังอยู่ในชุดนอนเดินถือไอเเพดออกไปเปิดประตู

บุคคลที่ยืนอยู่หนาห้องตัวเองทำเอาเลขาสาวถึงกับกรี๊ดออกมา ดวงตากลมโตเบิกกว้างหัวใจดวงน้อยเต้นเเรงจนต้องรีบปรับสีหน้าให้มันเป็นปกติ จะทำให้ 'บอส' รู้ไม่ได้ว่าฉันใจเต้นเเรง มันไม่เข้ากับลุคร้ายๆของฉันเลย

"อะ เเฮ่ม บอสมาหาฉันถึงห้องมีอะไรหรือป่าวคะ อ๊ะ หรือว่าคิดถึงฉัน"ฉันไม่พูดป่าว ยังถือโอกาสจับเเขนเขาดึงเข้ามาในห้องพร้อมกับปิดประตูเสร็จสรรพ

"ไม่มีมารยาท"คนโดนต่อว่าไม่ได้มีท่าทางโกรธเคืองสักนิด ใบหน้าสวยกลับยิ้มกริ่มมองใบหน้าที่เธอฝันถึงเกือบทุกคืนด้วยสายตาอ่านกิน อุ๊บ! ชื่นชม

"เเล้วใครมาทำให้ฉันมารยาทเสียใส่ถึงที่ล่ะคะ?"ฉันยกคิ้วขึ้นสูงก่อนจะค่อยๆเดินไปประชิดร่างหนา เขาไม่ได้มีท่าทางรังเกียจฉันเหมือนที่ควรจะเป็นเท่าไหร่ นั้นมันทำเอาฉันงุนงง เเต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไป

"เมื่อวานเธอโดนมันตบหน้า?"ถึงเขาจะถามฉันเเต่สายตากับหมางเมินไปทางอื่น หรือว่าที่มาก็เพราะว่าเรื่องนี้เองหรอ

"ไม่เจ็บเท่าคุณไม่ยอมรับรักฉันหรอกค่ะ"ฉันตอบกลับเสียงเรียบ เเต่มันกลับทำให้เจ้านายฉันควันออกหูซะเเล้ว

"นี้คุณ!"ท่าโมโหอารมณ์เสียยังดูดีไปหมดเลยให้ตายสิ เเกเป็นเอามากอยู่นะยัยพริ้งพราว

"อย่าโกรธสิคะเดี๋ยวสมรรถภาพทางเพศเสื่อมก่อนได้เป็นสามีฉันจะทำไง?"ฉันเลิกคิ้วขึ้นกวนๆ เเต่สายตาก็ยังลอบมองใบหน้าคมคายให้ตายสิไม่อยากละสายตาไปจากใบหน้าหล่อๆผิวใสๆนี้เลย

"คุณพรนับพัน"บอสฉันกดเสียงต่ำ เเถมยังตวัดสายตาน่ากลัวมาทางฉันอีก

"ค่ะ ชื่อภรรยาในอนาคตเรียกบ่อยๆฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร"เเหงล่ะ บอสฉันมีท่าทางโกรธมากกว่าเดิมซะอีก "คิดถึงเลยหยอกเล่นค่ะบอส ว่าเเต่มาหันเพราะคิดถึงฉันหรือว่า..."

"เรื่องงาน!"ฉันยังพูดไม่ทันจบน้ำเสียงห้วนๆก็ดังเเทรกขึ้น ฉันเลยพยักหน้าให้เขาเป็นเชิงเข้าใจ

ยังคงคอนเซ็บนางร้ายพ่ายรักสินะเรา

"เข้ามาก่อนสิคะ"ฉันยกยิ้มมุมปากพร้อมกับผายมือเชื้อเชิญบอสเข้ามานั่งที่ห้องรับเเขก

ตอนเเรกเขาก็มีท่าทางไม่ชอบใจเหมือนจะไม่ยอมเดินเข้ามา เเต่พอฉันยักคิ้วขึ้นเชิงเป็นคำถามประมาณว่า 'คุณกลัวฉัน?' เขาจึงยอมเดินเข้ามานั่งที่โซฟาตัวยาว

'ฉันต้องหอบสังขารไปขอบคุณใครคนหนึ่งซะเเล้ว ที่เมื่อวานจ้างเเม่บ้านมาทำความสะอาดให้ฉัน ขอบคุณจริงๆ'

ฉันไม่ได้สกปรกนะทุกคนก็ธรรมดาของชีวิตสาวโสดอยู่ในโหมดบ้างานอะนะ ฉันอยากจะทำความสะอาดห้องอยู่เหมือนกันเเต่ค่าจ้างคนมาทำความสะอาดก็ไม่ใช่ถูกๆ ยิ่งเป็นห้องฉันที่ 'เน่า' มากขนาดนี้ ฉันจึงตัดใจใช้บริการไม่ลง ฉันเเค่จะหาวันว่างๆค่อยกลับมาทำ เเต่เมื่อวานสงสัยมีคนมาหาเลยจ้างคนมาทำความสะอาดให้ โชคดีข้างอีพราวเเท้ๆ ใครจะคิดว่าอยู่ดีๆบอสฉันจะมาล่ะ ถ้าฉันรู้ป่านนิฉันคงเเต่งตัวสวยๆอาบน้ำรอให้ตัวหอมๆหน่อย เผื่อบอสเปลี่ยนใจหันมาสนใจนางร้ายตามบทเเบบฉันบ้าง

"สรุปรายงานของท่านรับมนตรีเสร็จหรือยัง ลูกค้าเร่งงานมาว่าเเปลนงานเเละสัญญาจัดสร้างต้องเสร็จภายในวันนี้"

ห๊ะ! บ้าหรอ ไหนว่าอีกสามวันไง

"ไม่ใช่อีก 3 วันหรอคะ?"ฉันเเทบทรุดเมื่อได้ยินดังนั้น เเก้วน้ำที่ถือมาให้เเขกฉันกลับยกดื่มเองจนหมด กว่าจะรู้ตัวก็ตอนมีสายตาเย็นๆมองมานั้นเเหละ "อ้อ เดี๋ยวไปรินให้ใหม่ค่ะ"

"ถึงผมจะไม่ชอบคุณ เเต่เพราะว่าคุณเป็นเลขาของผม ผมจึงถ่อมาถึงนี้เพื่อตามงานคุณว่าคุณทำหน้าที่ตัวเองดีหรือยังคุณพรนับพัน"น้ำเสียงไม่พอใจเปล่งออกมาจากริมฝีปากหยักลึก ฉันได้เเต่กระพริบตาปริบๆคิดตามคำพูดของเขา

ย้ำกันจังว่าไม่ชอบฉันเนี่ย

"ขอโทษค่ะบอส ฉันไม่คิดว่าลูกค้าจะเลื่อนนัดวันที่ฉันลา"ฉันเอ่ยขอโทษเขาไป เพราะฉันไม่คิดจริงๆว่าลูกค้าจะมาเลื่อนนัดวันนี้

"ต่อไปถ้าลูกค้าเล็กๆพวกนั้นใช้วิธีนี้กับคุณ คุณไม่ต้องเอาใบหน้าคุณเข้าไปเเลกหรอก ผมไม่ได้จนขนาดนั้น"บอสฉันพูดจบก็ลุกขึ้นยืน เห่? ถ้ายอมให้กลับง่ายๆมันไม่สมเป็นนางร้ายสมคำล่ำลือเลย

พรึ่บ!

ฉันยืนขึ้นพร้อมกับคว้าท่อนเเขนเขาไว้ มารยาหญิงเข้าสิง ฉันทิ้งตัวลงกับโซฟาทันที ทุกอย่างเป็นไปตามที่ฉันคิดไว้ ร่างหนาไม่ทันได้ทรงตัวดีๆจึงทำให้เขาเซล้มลงมาตามฉันที่ทิ้งน้ำหนักลงหมดตัว ตอนนี้กลายเป็นว่าเขาคร่อมร่างฉันอยู่

"บอสไม่กลับไม่ได้หรอคะ?"