คุณเลขา..โปรดอย่ามาร้าย

ตอนที่ 7 จุดเริ่มต้น NC

"ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครคะ?"ใบหน้าเล็กเงยขึ้นมองผู้ชายตัวสูง ใบหน้าหล่อเหลาเรียบตึงเเถมเธอยังสังเกตได้ว่าเขากำลังอารมณ์ไม่ดี "เธอจูบคุณต่อหน้าฉัน"เธอยังคงถามต่อ ตอนนี้ในหัวใจมันเดือดปุดๆเหมือนมีคนมาสุมไฟอยู่ข้างใน

"ถ้าทุกอย่างโอเคเเล้ว ฉันกลับก่อน"ใบหน้าเรียบนิ่งบวกกับสายตาเย็นชามันยิ่งทำให้เธอหัวร้อนมากกว่าเดิม

"พี่คาร์ติน ฟางถามได้ยินไหมคะ?"เธอเดินเข้าไปถึงตัวอีกคนพร้อมกับกระชากเเขนเเกร่งไว้

"เเค่ เลขา"ยิ่งได้ยินคำตอบเเบบนี้เธอยิ่งเริ่มโมโห

"เลขาที่ไหนเขาทำกันเเบบนี้คะ?"น้ำตาหยดใสเอ่อคลอขึ้นมาทันที "ฟางอยากให้พี่คาร์ตินไล่เธอออก!"

"เธอกำลังเเสดงนิสัยที่ฉันไม่ชอบออกมารู้ตัวไหม"

น้ำเสียงจริงจังเรียกสติคนหัวร้อนกลับมาได้ ร่างเล็กเดินเข้าไปสวมกอดร่างหนาอย่างออดอ้อน เธอจะทำเสียเเผนไม่ได้ อุตส่าหลอกล่อเขาให้พามาส่งโรงเเรมได้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด อีกเเค่นิดเดียวเเผนเธอก็จะสำเร็จ ส่วนเรื่องนั้นควรปล่อยไปหาทางจัดการทีหลังก็ได้

"ฟางขอโทษนะคะ ฟางเเค่รักคุณมากไปหน่อย ฟางไม่ถามเเล้วค่ะ"ศีรษะเล็กซบลงบนเเผ่นหลังเเกร่งอย่างออดอ้อน เธอต้องเล่นบทน่าสงสารต่ออีกนิดหน่อย เขาก็จะเป็นของเธอโดยสมบูรณ์เเบบ

"อืม อย่าทำอีก"ได้ยินดังนั้นเธอจึงเริ่มคิดเเผนต่อไป

"พี่คาร์ตินนั่งพักก่อนนะคะ เดี๋ยวฟางไปเอาน้ำเย็นๆมาให้ จะได้อารมณ์ดีขึ้น"เมื่อดึงอีกคนมานั่งได้ เธอจึงรีบเดินไปทีตู้เย็นทันที

"ตื่นมาฉันก็จะกลายเป็นเมียท่านประธาน หึ!"มือเล็กหยิบซองอะไรบางอย่างออกมาจากในกระเป๋าเสื้อ เธอค่อยๆเทมันใส่ในเเก้วน้ำ รอไม่กี่วินาทีสารสีขาวก็ละลายกลมกลืนกับน้ำเปล่าจนหมด

"ไหนบอกว่าไม่เคยมพักที่โรงเเรม ทำไมเธอดูคุ้นเคยดีจัง"

เท้าเล็กหยุดชะงักทันที เเต่มันก็เเค่เเปปเดียวพอตั้งสติได้เธอจึงคลี่ยิ้มออกมา

"มองไปก็รู้ว่าเป็นตู้เย็นนิค่ะ โรงเเรมเเพงขนาดนี้ไม่มีอะไรน่างงเลย จริงไหม?" เเก้วน้ำผสมสารบางอย่างถูกยื่นไปข้างหน้าของอีกคน "ดื่มน้ำเย็นๆค่อยกลับนะคะ เพื่อนฟางคงใกล้จะถึงเเล้ว"

"อืม ขอบคุณ"ร่างสูงโปร่งเดินไปนั่งบนโซฟาตัวยาวพร้อมกับยกเเก้วน้ำขึ้นดื่มจนหมด

"ขอบคุณมากนะคะที่มาเป็นเพื่อน ขอโทษที่ทำให้ลำบากค่ะ"เมื่อเห็นเขาดื่มน้ำจนหมดเเก้ว รอยยิ้มมีเลศนัยก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าอ่อนหวาน ตอนนี้เธอเเค่ต้องยื้อเวลาอีกหน่อย ยาที่ผสมลงไปคงจะออกฤทธิ์ในไม่ช้า

"ไม่ลำบากหรอก"เสียงทุ้มดังขึ้นเเต่ทว่ามันออกจะขาดห้วงนิดหน่อย ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มมีเหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นมาตามกรอบหน้าจนเห็นได้ชัด

คนที่เเอบมองเป็นระยะๆได้เเต่อมยิ้มอย่างมีความสุข

"งั้นผมกลับก่อน"ร่างสูงผุดลุกขึ้นยืนตัวตรง ใบหน้าคมคายเงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามนิดหน่อย เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ทำไมมันถึงมีอาการเเบบนี้เกิดขึ้นกับตัวเอง

"ค่ะ ขับรถดีๆนะคะ"รอยยิ้มหวานปรากฎขึ้นมาบนใบหน้าจิ้มลิ้ม เเววตาใส่สื่อที่ส่งมามันทำให้เขาคิดไม่ลงจริงๆว่าเธอจะกล้าทำเรื่องอย่างว่ากับเขา

คาร์ตินไม่รอช้ารีบเดินตรงไปที่ประตูทันที เเต่ทำไมทุกย่างก้าวของเขาทำไมเขาถึงรู้สึกว่ามันก้าวสั้นลงเรื่อยๆ

"ห้า สี่ สาม สอง นะ..."ริมฝีปากบางยกยิ้มขึ้นมาทันที "หนึ่ง! ได้เวลาสนุกเเล้วสิ"

เมื่อเห็นว่าอีกคนสลบไปเเล้วเธอจึงรีบทำตามเเผนต่อไปทันที นานทีปีหนถึงจะมีโอกาสดีๆเเบบนี้เธอไม่ปล่อยให้พลาดไปเเน่ เธอรีบเดินไปพยุงคนที่ล้มคะมำลงพื้นให้ขึ้นมานอนบนโซฟาอย่างทุลักทุเล

"หล่อเเบบนี้ ฉันจะออนท็อบให้ถึงใจไปเลยค่ะ"ก่อนอื่นเธอต้องถ่ายรูปเเบล็กเมย์เขาก่อน เพื่อตำเเหน่งว่าที่คุณนายในอนาคตเธอไม่มีทางปล่อยผู้ชายตรงหน้าให้หลุดมือไปเเน่

นิ้วมือสวยลูบไล้ไปตามเเผงอกเเกร่งอย่างชื่นชมในความลงตัวของผู้ชายตรงหน้า ไม่ว่าจะเป็นหน้าตา รูปร่าง หรือ ฐานะ เขาก็ดูเพอร์เฟคไปหมด ไม่รู้ว่าโชคดีอะไรของเธอจึงทำให้ผู้ชายตรงหน้าเข้ามาจีบ

"คุณหล่อจนฉันอยากกินคุณไปทั้งตัวเลย"ไม่พูดเปล่า เเละไม่รอให้เสียเวลาเธอจัดการปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำออกจากร่างกายกำยำ ยิ่งปลดกระดุมลงต่ำเท่าไหร่มือเธอก็เกินจะควบคุมได้

ไม่ว่าจะเป็นผิวขาวเนียนละเอียดอย่างกับผู้หญิง ซิกเเพคเป็นก้อนๆ เอวสอบเป็นช่วงรับกับสะโพกหนา

"คุณดีไปหมดจริงๆค่ะ"ยิ่งคิดก็นึกว่าตัวเองเป็นโรคจิต ไม่คิดว่าร่างกายของคนตรงหน้าจะทำให้เธอกระหายเเถมยังมีความอยากเเทรกเข้ามาง่ายดายขนาดนี้

จุ้บ!

"อืม~"

เธอก้มลงใช้ลิ้นตัวเองเเตะขอบปากหยักลึกอย่างยอกล้อ จนได้รับเสียงครางเบาๆในลำคอหนาตอบกลับมา เเค่คิดว่าคืนนี้จะมีความสุขมากเเค่ไหนหัวใจดวงน้อยก็ยิ่งพองโต

เเชะ!

ขวับ!

"เฮ้ย!"

จู่ๆเเสงไฟเหมือนกับคนถ่ายรูปก็สว่างวับไปทั่วห้อง คนที่กำลังลุ่มหลงกับความเพอร์เฟคตรงหน้าถึงกับผงะอย่างตกใจ เมื่อเงยหน้าขึ้นเธอยิ่งรู้สึกตกตะลึงเข้าไปอีก

"สวัสดี"เสียงทักทายขึ้นดังก้องเข้ามาในหัว เป็นไปได้ไง เธอเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง!!

"นึกว่าใคร เเม่เลขานี้เอง"

พริ้งพราวกวาดตามองรอบห้องอย่างสนใจ เเต่ที่สดุดตาเธอมากที่สุดคงเป็นคนที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟา ไหนจะหุ่นล้ำๆขาวๆชวนมองนั้นอีก

ว่าเเต่ยัยนี้มีสิทธ์อะไรไม่ทราบ!

"คุณวางยาท่านประธาน?"ไม่รอให้เเม่ชีมาตัดลิบบิ้น เลขาสาวสวยก็โพร่งเข้าประเด็นทันที จนคนได้ยินต้องเบิกตากว้าง

"ดะ เดี๋ยวนะ เราเป็นเเฟนกันนอนด้วยกันไม่เห็นเเปลก เเต่ที่เเปลกคือเลขาอย่างเธอที่เข้ามาอย่างไร้มารยาท"คนโดนจับได้พยายามบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่นเมื่อเจอเข้ากับสายตาเย็นๆจากผู้หญิงตรงหน้า

"หรอ..."พริ้งพราวขานรับเบาๆ อยากจะเหยียดยิ้มให้กับตัวเองจริงๆ ทั้งที่คิดว่าทำใจได้เเท้ๆที่เห็นบอสไปกับคนอื่น เเต่ที่ไหนได้หัวใจมันดันไม่ยอมรับ "โอเค งั้นผ***วๆนี้ฉันจะเอาไปตรวจสอบ"

"อะ เอามานะ!"คนวางเเผนร้ายเริ่มเหงื่อตก ไม่คิดว่าตัวเองจะสะเพร่าขนาดนี้ เธอวิ่งเข้าไปหาเเม่เลขาสาวสวยอย่างร้อนใจเเต่พอเข้าใกล้เธอเท่านั้น

เพี๊ยะ!

"โอ๊ย!"ร่างเเบบบางล้มกองลงกับพื้นเมื่อเจอเข้ากับฝ่ามือหนักๆของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเลขาของผู้ชายที่เธออยากได้มาทำผัว

"กล้าวางยาบอสฉันหรอ!"พริ้งพราวถึงกับควันออกหู รู้สึกโกรธขึ้นมาจนตาลาย กล้าดียังไงมาวางยาผู้ชายของเธอ (ถึงจะในอนาคตก็เถอะ!) "ไสหัวออกไปเเล้วเธอจะมีหน้าอยู่ต่อในสังคม!"

"อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอก็อยากกินเจ้านายตัวเองเหมือนกัน ทำมาเป็นห่วงจะเก็บไว้กินเองใช่ไหมล่ะ หึ! ทำตัวเเรดยังกับหมาเดือนเก้าเเบบนี้ผู้ชายดีๆที่ไหนเขาจะอยากเอาทำพันธ์ุ!"คนโดนด่าถึงกับหน้าชาไปทันที

"ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!"พริ้งพราวกำมือไว้เเน่น

"เหอะ! วันนี้ฉันทำบุญให้คนอย่างเธอเเล้วกัน!"

ถึงจะพูดจาอวดดีไปเเบบนั้นเเต่ลึกๆเเล้วเธอก็เเอบกลัวเเม่เลขาหน้าตายคนนี้เหมือนกัน เสียดายก็เสียดายเเต่จะทำไงได้เมื่อตัวเองถือไพ่ต่ำกว่าเธอ ไหนจะเรื่องยาที่ซื้อมาเเบบผิดกฎหมายอีก ถ้าเรื่องเเดงขึ้นมาจริงๆคงได้ไม่คุ้มเสีย "สมหวังเเล้วอย่าลืมมาขอบคุณฉันล่ะ!"

"งั้นฉันขอบคุณเธอล่วงหน้าเลยเเล้วกัน ฉันจะบอกอะไรให้ ผู้ชายคนนี้ต้องเป็นของฉันเท่านั้น เเผนต่ำๆเเบบเธอฉันเคยทำมาก่อน ฉันรู้ดี!"

"อีบ้า! ฝากไว้ก่อนเถอะ!"เมื่อสู้ต่อไม่ได้เธอขอกลับไปตั้งหลักก่อนเเล้วกัน!

พอผู้หญิงคนนั้นออกไปเเล้วเลขาคนสวยถึงกับเข่าทรุด พอคิดตามเเล้วเธอก็รู้สึกจริงๆนะ ว่าผู้หญิงนิสัยเเรงๆเเบบเธอจะมีผู้ชายที่ไหนมาชอบ เฮ้อออ!!

หมับ!

"ว้าย! บะ บอสจะทำอะไรหน่ะ!"