เสียงดังกัมปนาทราวกับฟ้าถล่มดังเข้ามาในโสตประสาทของฉันเมื่อผู้ชายตรงหน้ายืนยันคำพูดของตัวเอง แค่คำสั้นๆ ว่า “ฮาเร็ม” ก็เกือบจะทำให้ฉันลงไปกองอยู่ที่พื้น
ไม่ผิดตัวแน่ ผู้ชายคนนี้นี่แหละคือ “เขาคนนั้น” แต่ทำไมดูท่าทางเขาจำฉันไม่ได้เลยล่ะ ทั้งๆ ที่เขาจำทั้งชื่อกับนามสกุลฉันได้แท้ๆ พอตั้งสติได้ฉันก็เริ่มถามอีกครั้ง
“นายรู้จักคนที่ชื่อ ‘คริสตัล เทวะวารี’ ดีแค่ไหน”
“อืม ก็ไม่มากหรอก ตั้งแต่ย้ายไปไต้หวันก็ไม่ได้เจอเลย ทำไมเหรอ หรือว่าเธอเป็นคนดียวกับเพื่อนของฉัน หืม? ไม่น่าใช่หรอกมั้ง“
ดั่งสายฟ้าฟาดลงมากลางกระหม่อม ฉันสะดุ้งโหยงทันทีเมื่อประโยคนั้นหลุดออกมาจากปากเขา ฝ่ามือทั้งสองข้างเย็นเฉียบและชุ่มไปด้วยเหงื่อ หัวใจเต้นระรัวราวกับจะระเบิดออกมาให้ได้ ให้ตาย! ฉันไม่เคยมีอาการแบบนี้มาก่อนเลยนะเนี่ย แถมคนที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ก็ดันเป็นคนที่ทำให้ฉันจมกับอดีตอยู่นานหลายปีนี่อีก
มะ...ไม่ได้ละ
