ในที่สุดพักกลางวันอันน่าปวดหัวก็จบสิ้นลงสักที และในช่วงเรียนภาคบ่ายนี่แหละที่ทำให้เพื่อนๆ ในห้องได้รู้ว่าฉันมีตัวตนอยู่ในห้องจากการแนะนำของอีตาเยลล์
“อ๊ากกก / กรี๊ดดด”
เอาเลย กรีดร้องกันให้สะใจเลย ฉันมันน่ากลัวนี่ ชิ! ทำไมฉันถึงรู้สึกโมโหเจ้าพวกนี้จังนะ อ้อ ใช่ซี่ ฉันมันเหมือนผีนี่ เฮอะ! (ไม่เลิก)
พอเหตุการณ์ทุกอย่างเริ่มเข้าสู่สภาวะปกติ ฉันจึงได้รู้ว่าภาคบ่ายวันนี้เป็นวิชาชมรม คนอื่นๆ จึงพากันแยกย้ายไปตามชมรมของตัวเอง อันที่จริงมันแยกย้ายไปตั้งแต่ที่เห็นฉันตอนแรกแล้วล่ะ มีเพียงไม่กี่คนที่เผชิญกับความสยดสยอง เหอะ ฉันจะไม่ถือสาละกัน แต่...! ทำไมหมอนี่ต้องมาจับมือถือแขนฉันด้วยเนี่ย -_-*
“อะไร”
เพราะสัมผัสจากฝ่ามือใหญ่ที่ห่อหุ้มข้อมือขวาอยู่ทำให้ฉันต้องหันไปแง่งใส่หมอนี่อย่างช่วยไม่ได้
“อะไรเหรอ (‘.’)?”
แต่ทว่า...อีตาตัวต้นเหตุกลับทำหน้าเหลอแล้วย้อนถามกลับมา ฉันจึงชี้นิ้วไปที่มือของ
