ฉันเหลือบมองเขาอย่างพินิจปนแรงพยาบาทเป็นระยะๆ มองเผินๆ ฉันก็ว่าหมอนี่หน้าตาดีแล้วนะ แต่พอมาจ้องนานๆ แบบนี้ เขาช่าง...หล่อชะมัดเลยให้ตาย!
แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้วิเคราะห์ใบหน้าหมอนี่ต่อ จู่ๆ เขาก็หันมาหาฉันพลางขยับปากขึ้น ทำเอาฉันที่กำลังจ้องเขาเพลินๆ ผงะไปเล็กน้อย
“ฉันชื่อเยลล์...”
“...เออ”
“จริงๆ แล้วเธอต้องบอกชื่อตัวเองกลับมานะ”
“งั้นเหรอ”
“ยัยผู้หญิงประหลาด”
“หุบปากไปเลยไอ้หัวแดงเถือก”
“ครับ -_-^”
แล้วหมอนั่น เอ๊ะ...เรียกชื่อก็แล้วกัน แล้วอีตาเยลล์ก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่นพลางทำปากขมุบขมิบ ก่อนจะม้วนกระดาษในมือเป็นกระบอกแล้วตีลงบนพื้นเหมือนกำลังทำพิธีขับไล่อะไรบางอย่าง ...และ “บางอย่าง” ที่ว่านี่เหมือนจะเป็นฉันซะด้วยสิ
“...คริสตัล”
ฉันพูดพลางเก็บยาพ่นใส่กระเป๋ากระโปรง เยลล์หยุดตีกระดาษแล้วหันมาหาฉัน
“เมื่อกี้เธอพูดอะไรนะ”
สงสัยหมอนี่จะหูตึง อยู่ใกล้กันแค่นี้ยังไม่ได้ยิ
