“กรี๊ด…! แกน่ะสิหน้าไม่อาย ถ้าไม่ใช่เพราะแกจงใจเข้ายั่วยวนเขาถึงที่ มีเหรอที่เขาจะหันไปมองผู้หญิงอย่างแก คิดว่าให้ท่าขนาดนั้นแล้วจะจับเขาได้สินะ เฮอะ! ทุเรศ ไร้ยางอาย หวังจะมาชุบมือเปิบหน้าด้านๆ ฝันไปเถอะว่าวันนี้ฉันจะยอมแกอีกเป็นครั้งที่สอง ขอตบให้หายคันทีเถอะ” ความเจ็บแค้นจากเหตุการณ์คราวก่อน ทำให้ชลธิชาเงื้อมือขึ้นหมายจะฟาดไปบนหน้าหวานๆ ให้สาแก่ใจ แต่ติดที่มือนั้นดันถูกมือแข็งราวปลอกเหล็กของเขาคว้าเอาไว้ซะก่อน
“อย่าแม้แต่จะคิดแตะต้องคนของฉัน ไม่อย่างนั้นอย่าว่าแต่พรีเซ็นเตอร์ที่เธอจะไม่ได้ แม้แต่ที่ยืนในวงการบันเทิงเธอก็จะไม่เหลือ จำเอาไว้” นัยน์ตาเขาดุกร้าวราวกับจะแผดเผาคนตรงหน้าให้เป็นจุล ก่อนจะสลัดแขนแรงๆ จนชลธิชาผงะเซไปหลายก้าว อย่าว่าแต่ดาราสาวที่ตื่นตระหนกกับมุมนี้ของเขา พริบพราวเองก็หวาดหวั่นไม่แพ้กัน
“ทำไมคะเพลิง แม้แต่เยื่อใยคุณก็ไม่เหลือให้ชลลี่เลยเหรอคะ ชลลี่ผิดอะไร” ชลธิช
