ทั้งคู่นั่งเคียงข้างกันตรงเบาะหลังของรถ แต่กลับไม่มีใครพูดอะไร โดยเฉพาะเธอที่นั่งเงียบมาตลอดทาง ราวกับกำลังคิดหนักเรื่องอะไรบางอย่าง จนกระทั่งเป็นเขาที่เป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบ
“คิดอะไรอยู่ ใช่เรื่องชลธิชารึเปล่า ถ้าเป็นเรื่องนั้น ฉันคงต้องบอกให้เธอรู้เอาไว้ว่า…ฉันไม่จำเป็นต้องดีกับคนทั้งโลก แต่ฉันจะดีเฉพาะกับคนที่ฉันแคร์เท่านั้น แล้วฉันก็แคร์…” เขาพูดยังไม่ทันจบ เธอก็แทรกขึ้นมา
“ฉันไม่ได้คิดเรื่องนั้นค่ะ ฉันแค่กำลังคิดเรื่อง…เรื่องที่ฉันเข้าไปยั่วคุณคืนนั้นค่ะ” เธอกลั้นใจโพล่งออกมา ทำเอาคนข้างๆ เลิกคิ้ว ก่อนจะค่อยๆ ยิ้มออกมาในที่สุด
“ก็อย่างที่ได้ยิน ฉันคือผู้ถูกกระทำ แล้วฉันก็เป็นผู้เสียหาย รู้แบบนี้แล้ว…คิดจะทำไงต่อดีล่ะ รับผิดชอบฉันเลยดีไหม” เขาแสร้งหยั่งเชิง แต่ไอ้คำว่ารับผิดชอบของเขามันกลับทำให้คนที่ทำหน้าที่เป็นพลขับถึงกับเสียสมาธิจนรถแกว่งไปมา
“แกคงอยากเปลี่ยนงานแล้วสินะมาวิน
