08
1051 Words
หลังจากจัดการอาหารมื้อเที่ยงเสร็จสรรพ ทั้งคู่ก็พากันกลับมานั่งทำงานในห้อง พริบพราวที่กำลังง่วนกับการทำบัญชีรายรับทั้งหมดของเขา ในขณะที่เขาก็กำลังตรวจสอบรายชื่อลูกค้าในบ่อน ไม่สิ น่าจะเรียกว่าลูกหนี้มากกว่า ทั้งคู่แทบไม่รู้เลยว่าเวลาล่วงเลยไปนานแค่ไหน โดยเฉพาะคนเป็นเจ้านายที่เอาแต่จะลอบมองหน้าหวานๆ ของเลขาสาวอยู่บ่อยครั้ง กระทั่งสุดท้ายก็พาตัวเองมาอยู่ใกล้ๆ เธอจนได้
“หิวรึยัง” เสียงแผ่วๆ ที่ดังอยู่ข้างหู ทำให้เธอต้องหันขวับไปมอง
“อุ๊ย!” เธอผงะด้วยความตกใจ เพราะทันทีที่หัน จมูกเธอก็ชนเข้ากับแก้มเขาอย่างจัง
“ฉันจะถือว่าเธอ…ขโมยหอมแก้มฉัน ไว้ฉันจะเอาคืนทีหลัง” เขายืดตัวเต็มความสูงพลางหยักยิ้มมุมปากอย่างคนเป็นต่อ ทำเอาคนที่ตกเป็นรองได้แต่นั่งกัดฟันกรอด อย่างพยายามสะกดกลั้นความเดือดดาลอย่างยิ่งยวด
“นี่ก็เลยเวลาเลิกงานแล้ว งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ” เมื่อรู้สึกว่าการอยู่ใกล้เขามันอันตรายเกินไป โดยเฉพาะต่อหัวใจ เธอจึงต้องหาทางหลบหลีก
“แต่ฉันต้องใช้เอกสารนั่นวันพรุ่งนี้” เขาชี้ไปยังกองเอกสารที่เธอทำค้างเอาไว้
“แต่เอกสารตั้งมากมายขนาดนั้น จะให้ฉันทำเสร็จในวันเดียวได้ยังไง ฉันเพิ่งเข้ามาเป็นเลขาคุณวันแรก ไม่คิดว่ามันหนักเกินไปหน่อยรึไงสำหรับคนไม่มีประสบการณ์ อีกอย่าง…นี่ก็ไม่ใช่หน้าที่เลขา แต่เป็นหน้าที่ฝ่ายบัญชีมากกว่า” ท้ายประโยคเธอแอบบ่นเบาๆ
“แล้วเธอคิดว่าที่ฉันเลือกพนักงานบัญชีอย่างเธอมาเป็นเลขาเพราะอะไรล่ะ” คนถูกถามถึงกับสะอึกก่อนหันมามองเขาตาโต ให้ตายสิ! เธออุตส่าห์หลงคิดฟุ้งฝันว่าที่เขาเลือกเพราะว่าสนใจในตัวเธอ ที่ไหนได้กลับเลือกเพราะว่าอยากใช้งาน
“ค่ะ ฉันจะจำไว้ว่าคนอย่างคุณทำอะไรต้องนึกถึงผลประโยชน์เป็นหลัก” เธอกระแทกเสียงประชดประชัน
“ใครว่าล่ะ ฉันนึกถึงเธอต่างหาก” สิ้นเสียงเขาก็เดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้เธอได้นั่งสับสนอยู่อย่างนั้น กระทั่งความคิดบางอย่างที่แล่นเข้ามาก็ทำให้เธอทนนิ่งเฉยไม่ได้อีก หญิงสาวรีบลุกตามเขาออกไป
“คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะคุณเพลิง” พริบพราวมาขวางหน้าเขาด้วยสีหน้าเอาเรื่อง
“ฉันทำอะไร” เขาโน้มลงมาถามใกล้ จนคนที่ตั้งใจจะเอาเรื่องถึงกับผงะวางหน้าไม่ถูก
“ก็คุณ…” เธออึกอักจนให้โมโหตัวเองนัก
‘โอ๊ย! ก็พูดไปสิว่าแกไม่ชอบที่เขามาทำก้อร่อก้อติก บอกเขาไปว่าแกไม่อยากเป็นของเล่นให้เขาหยอกเล่นเหมือนหมาหยอกไก่ พูดไปสิพริบพราว พูดไป!’ ให้ตายสิ! ทั้งที่ตั้งใจอยากจะพูดออกไปแบบนี้ แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะใบหน้าเขาที่ห่างออกไปไม่ถึงคืบ หรือเพราะกลิ่นกายหอมจางๆ จากตัวเขากันแน่ที่คอยรบกวนจิตใจเลยทำให้เธอพูดไม่ออก
“ว่าไง ตกลงฉันทำอะไรเธอ” เมื่อเห็นว่าเธอยังเอาแต่นิ่งอึ้ง เขาจึงโน้มลงมาใกล้ขึ้นอีก
“เอ้อ! ช่างเถอะค่ะ ไม่มีอะไร เอาเป็นว่างานที่เหลือฉันขอเอากลับไปทำต่อที่ห้องได้ไหมคะ” เธอวกกลับเข้าเรื่องงานอย่างจนใจ เมื่อยังรับมือกับสายตาที่ชวนให้ใจสั่นของเขาไม่ได้
“คงไม่ได้ เพราะมันเป็นเอกสารสำคัญ ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่ให้เธอมาทำที่นี่ตั้งแต่แรก” เขาว่าพลางเดินมาทิ้งสะโพกลงบนโซฟาด้วยท่าทีสบายๆ
“เอ้า! แล้วทีนี้จะทำยังไงล่ะคะ นี่มันก็มืดแล้วด้วย” คนเป็นเลขาตามมานั่งฝั่งตรงข้าม
“ไม่เห็นต้องทำยังไง ก็แค่ทำต่อให้เสร็จ” เขายักไหล่ทำประหนึ่งว่ามันเป็นเรื่องง่ายๆ ที่ไม่ต้องคิดให้มันซับซ้อน
“แต่ฉันไม่สะดวก อีกอย่างนี่มันก็เลยเวลางานไปนานแล้วด้วย คุณกำลังใช้งานฉันเกินกว่าที่กฎหมายแรงงานกำหนดนะคะ” หญิงสาวยกเรื่องนี้ขึ้นมาอ้าง ราวกับกำลังต่อต้านและประท้วงอีกฝ่ายเป็นนัยๆ
“แต่สำหรับเงินเดือนเท่านี้ ฉันว่ามันก็สมเหตุสมผลอยู่นะ” ผู้เป็นเจ้านายว่าพลางหยิบกระดาษมาเขียนตัวเลขเงินเดือนแล้วยื่นให้
“นี่เงินเดือนฉันเหรอคะ” พริบพราวมองตัวเลขในกระดาษแล้วเงยหน้าขึ้นถามด้วยความตกตะลึง ในขณะที่เพลิงก็ยักไหล่แทนคำตอบ
“แต่นี่มันเยอะเกินไปสำหรับเงินเดือนเลขาที่จบแค่ปริญญาตรีอย่างฉันนะคะ” ไม่ได้เยอะธรรมดา แต่เยอะกว่าเงินเดือนปกติที่ได้อยู่เกือบสี่เท่าตัว แน่นอนว่าคนที่ไม่คาดหวังกับเงินจำนวนนี้มาก่อนย่อมต้องตกใจเป็นธรรมดา
“มันไม่เยอะหรอก ถ้าเธอทำงานให้คุ้มกับค่าจ้างที่ฉันจ่าย”
“มันจะคุ้มได้ยังไง ในเมื่อฉันก็แค่เลขา ไม่ใช่ผู้จัดการหรือผู้บริหารสักหน่อย” เมื่อคิดว่าเงินเดือนที่เขาให้ เทียบเท่ากับเงินเดือนผู้บริหาร เธอจึงอดพูดไม่ได้
“ถ้าเป็นเลขาคนอื่นอาจจะไม่ แต่ถ้าเป็นเลขาฉัน ยังไงก็คุ้ม ก็อย่างที่เห็น ฉันไม่ได้มีแค่ aurora แต่ยังมีบ่อน ผับ คลับ รวมทั้งบาร์อีกเยอะแยะที่เธอต้องช่วยฉันดูแล” พูดมาถึงตรงนี้คนฟังถึงกับตาโตทันที
“ฉันเนี่ยนะช่วยคุณ” เธอชี้ที่ตัวเองอย่างไม่ค่อยเข้าใจความหมายที่เขาพูดนัก
“ใช่! ก็เธอเป็นเลขาของฉัน”
“แต่ฉันเป็นพนักงานของ aurora แล้วฉันจะเอ่อ…ไปทำงานที่อื่นได้ยังไง”
“ลืมไปแล้วเหรอว่าฉัน…เป็นเจ้าของ aurora ในเมื่อเธอเป็นพนักงานของ aurora ก็เท่ากับว่าเธอเป็นของฉัน” คนที่ถูกตู่ว่าเป็นของเขาถึงกับหันขวับไปมองพลางเม้มปากแน่น
- Writer
