บทที่ 7
879 Words
เพณิตาติดต่อสามีไม่ได้เลย ตั้งแต่คืนนั้นที่เขาออกจากห้องหอไป เขาก็ไม่เคยกลับมา และบ้านที่เป็นเรือนหอก็ว่างเปล่าไร้เงาของเขา เขาทิ้งให้เธออยู่บ้านคนเดียว และวันนี้หล่อนเดินทางมายังบ้านใหญ่ของเขาเพื่อมาหาแม่ย่าของตนเอง เพราะตั้งแต่แต่งงานกันวันนั้นก็ไม่เจอสามีอีกเลย นี่ก็ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์แล้ว
“หนูกี้มีธุระอะไรกับแม่รึเปล่าลูก” น้ำเสียงเสแสร้งของนางเอ่ยถามลูกสะใภ้แสนชังของตัวเองดังลอดออกมาจากริมฝีปากเหี่ยวย่นตามวัย
“คือหนูจะมาถามคุณแม่ค่ะว่าติดต่อพี่ภูได้ไหมคะ คือว่า...” ยังพูดไม่ทันจบ เสียงแหบแห้งตามวัยก็ดังแทรกขึ้นมา
“หนูติดต่อพี่เขาไม่ได้เหรอลูก เป็นไปได้ยังไง แม่ก็นึกว่าเราสองคนไปฮันนีมูนกันเสียอีก” ทั้งๆ ที่รู้เต็มอกว่าตอนนี้ภูเบศอยู่ไหนก็ยังแสร้งพูดเหมือนไม่รู้อะไร
“คือหนูกับพี่ภู เราไม่ได้เจอกันตั้งแต่คืนเข้าหอค่ะ พี่เขาทิ้งกี้ไปตั้งแต่คืนนั้น จนตอนนี้ก็ติดต่อไม่ได้ เหมือนพี่เขาหายไปเลย” เธอบอกเสียงเศร้า
“ทำไมตาภูทำแบบนี้ ไม่ได้การแล้วเดี๋ยวแม่จะติดต่อพี่เขาให้นะลูก ว่าแต่วันนี้หนูกี้ไปไหนรึเปล่าลูก อยู่ทานข้าวกับคนแก่ขี้เหงาได้ไหมจ๊ะ” นางแสร้งชักชวนเอ็นดูหญิงสาวตรงหน้า ทั้งๆ ที่ในใจนั้นยิ้มย่องสะใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น ‘สะใจนัก ที่ลูกของแกกำลังทุกข์เพราะฉัน’ นางพึมพำในใจภายใต้ใบหน้ายิ้มที่แสดงละครตีสองหน้าของตน
“คือ...วันนี้กี้มีนัดทานข้าวกับคุณพ่อที่บ้านค่ะ กี้ขอโทษคุณแม่ด้วยนะคะที่อยู่ทานข้าวเย็นด้วยไม่ได้”
“ไม่เป็นไรหรอกลูก ส่วนเรื่องพี่ภู แม่จะติดต่อให้เอง ได้เรื่องยังไงแม่จะโทรบอกนะลูก”
“ขอบคุณนะคะคุณแม่ กี้รบกวนด้วยนะคะ” แล้วเธอก็ยกมือไหว้ลา ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องนั่งเล่นของบ้านหลังใหญ่ไป เมื่อลับหลังเธอที่เดินจากไป คนที่แสร้งตีหน้าเห็นอกเห็นใจก็เผยยิ้มหัวเราะออกมาเสียงดัง
“คุณสองไม่สงสารเด็กทั้งสองเหรอคะ” เป็นเสียงของนมนิ่มเองที่ดังขึ้น นางเดินเข้ามาเพื่อจะพูดคุยกับนายของตนเอง เพราะตอนนี้นายของตนนั้นได้ปล่อยให้ความแค้นในอดีตมาควบคุมตัวเองมากเกินไปแล้ว
“แม่พวกมันทำให้ฉันเจ็บ มันสมควรแล้วที่ลูกพวกมันจะต้องเจ็บเพราะฉันแม่นิ่ม อย่ามาพูดอะไรอีกเลย แค่ที่ฉันเลี้ยงมันมาจนขนาดนี้ก็มากพอแล้ว” นางตอกกลับแบบไร้สำนึก ตอนนี้ยิ่งเห็นหน้าของเพณิตากับหน้าของภูเบศยิ่งทำให้แค้นเคืองและเกลียดแม่ของทั้งสอง
“แต่มันบาปนะคุณสอง คุณสองก็เลี้ยงคุณภูมาตั้งแต่เด็ก คุณสองไม่รักคุณภูเหมือนลูกแท้ๆ เลยเหรอคะ” นมนิ่มเอ่ย
“ใช่ฉันที่ไหนแม่นิ่ม แม่นิ่มเป็นคนเลี้ยงมันจนโต และตอนนี้ฉันสะใจมากที่เห็นพวกมันเจ็บปวดและครอบครัวกำลังพังเพราะฉัน สมควรแล้วแม่นิ่มกับสิ่งที่แม่ของมันทั้งสองทำกับฉันในอดีต”
“อิฉันก็ได้แต่หวังว่าสักวันคุณสองจะเห็นความดี ความรักของคุณภูที่มีต่อคุณ อยากให้คุณมองเห็นบ้าง ขนาดไม่รู้ว่าคุณสองไม่ใช่แม่แท้ๆ ยังรักขนาดนี้ และถ้า...”
“ถ้ามันรู้ว่าแม่ของมันคือใคร มันคงจะช้ำใจตาย เพราะคนที่เลี้ยงมันมาแต่เด็ก และมันเรียกว่าแม่ แถมรักและเทิดทูนคือคนทำร้ายแม่มัน มันคงเสียใจพิลึก ฉันนึกภาพวันนั้นไม่ออกเลยนมนิ่ม” นางยังคงไร้สำนึก แม้จะแก่มากแล้ว แต่สองก็ยังคงเคียดแค้นและจมอยู่กับอดีตที่ผ่านมา ไม่ว่าจะผ่านมาหลายสิบปี นางก็ยังคงจำได้ฝังใจ หากวันนั้นแม่ของภูเบศไม่เข้ามา ชีวิตความรักของนางกับสามีคงดี ไม่เป็นแบบนี้
“คุณภูของนม” นางได้แต่พึมพำถึงคุณของตนที่เลี้ยงมาแต่เด็ก
“ฉันจะไปกินข้าวแล้วนมนิ่ม ไปสั่งเด็กเตรียมตั้งโต๊ะได้แล้ว อ้อ...เรื่องวันนี้ที่น้องสาวแม่เดียวกันต่างพ่อของมันมาถามหามันไม่ต้องโทรบอกมันล่ะ ฉันจะให้พวกมันเจ็บปวดตรอมใจและเจ็บยิ่งกว่าฉันเหมือนที่ผ่านมา” นางลุกขึ้นยืนเต็มความสูงอันน้อยนิดของตัวเองพร้อมกับถือไม้เท้าที่ช่วยพยุงตัวเองในการเดินเดินออกจากห้องนั่งเล่นไป
เฮ้อ!
“อิฉันก็ได้แต่หวังว่าสักวันคุณสองจะทิ้งอดีตที่ผ่านมาในเร็วๆ นี้นะคะ” นางพึมพำมองตามหลังคนที่เดินจากไป
- Writer
