บทที่ 6
1251 Words
ดวงตาที่เคยสดใสกลับหม่นหมอง ข้าวปลาก็แทบไม่แตะ จนภูเบศไม่รู้จะทำยังไง เขาอยากบอกเธอ อยากอธิบาย แต่ตอนนี้นวลพรรณไม่ฟังอะไรเขาสักอย่าง แม้แต่หน้าก็ยังไม่มอง เขามาเฝ้าดูแลเธอ มานอนกับเธอที่นี่ทุกคืน แม้ว่าเธอจะไล่เขาหนี แต่เขาก็ด้านทนอยู่ให้เธอด่า
“ผมรู้ว่าคุณเสียใจ ผมเองก็เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่จำไว้ผมมีแค่คุณคนเดียว ผมแต่งงานกับเธอแค่ในนาม ผมไม่ได้แตะต้องเธอ จนตอนนี้ผมก็ยังไม่เจอเธอเลย” เขาบอกเพื่อหวังให้เธอสบายใจ แต่ยิ่งทำให้เธอผิดหวังเสียใจและเกลียดเขามากขึ้น
“คุณมันเห็นแก่ตัว คุณทำร้ายผู้หญิงทั้งสองคนพร้อมกันได้ยังไงคุณภู” นวลพรรณถามเขาหลังจากที่เงียบมาตลอดทั้งวันที่อยู่ด้วยกันในห้องสี่เหลี่ยมของโรงพยาบาล
“ผมจำเป็น” เขาบอกตอบสั้นๆ
“ฉันก็จำเป็นต้องเดินออกมาจากชีวิตคุณเหมือนกัน ถ้าฉันออกจากโรงพยาบาล เราจะไปหย่ากัน”
“ไม่! ผมไม่หย่ากับคุณเด็ดขาดนวล ให้ตายผมก็ไม่หย่า! ถ้าไม่มีคุณกับลูกแล้วผมจะอยู่ยังไง” เขาคว้าดึงมือเล็กที่วางอยู่ข้างลำตัวเธอมากุมแน่น เธอพยายามดึงออกจากอุ้งมือหนาแต่ก็ไม่เป็นผล
“ปล่อย!”
“ไม่ปล่อย ผมจะไม่ปล่อยคุณไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมรักคุณ ผมมีแค่คุณคนเดียว สำหรับผมแล้วคนอื่นหรือว่าใครก็ไม่สำคัญ คุณกับลูกคือทั้งชีวิตของผม” เขาพรมจูบหลังมือเธอแรงๆ ไม่สนใจว่าเธอจะไม่เต็มใจ
“พะ...พอเถอะค่ะคุณภู เลิกพยายามได้แล้ว” น้ำเสียงสั่นเครือพร้อมกับน้ำใสๆ ไหลรินอาบสองแก้มนวล
“ให้ผมได้อยู่กับคุณและลูกนะ ผมจะไม่ไปหาเธอ ผมจะบอกเธอถึงเรื่องของเรา และผมจะบอกคุณทุกอย่างว่าเพราะอะไร ทำไมผมต้องทำแบบนี้ ผมจะบอกทุกอย่างที่เป็นเรื่องของผมให้คุณฟังที่รัก ได้โปรดให้โอกาสผมอีกครั้งนะ” เขาเว้าวอนพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วดึงคนที่นั่งพิงหัวเตียงเข้ามาโอบกอดแน่น
“อือ...ปล่อยได้แล้ว”
ยิ่งเขากอดรัดแน่น เธอก็ยิ่งเจ็บปวดใจและเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะหัวใจของเธอมันรักเขามากเหลือเกิน แรงที่มีอันน้อยนิดพยายามดิ้นขืนตัวเองในวงแขนที่แสนอบอุ่นที่เคยเป็นที่พักพิงยามเหนื่อย ยามท้อ ยามเศร้าและเวลามีความสุขเขาก็กอดเธอ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกเจ็บเหมือนมีมีดกรีดทิ่มแทงฝังในอกก็มิปาน
“ผมจะไม่มีวันปล่อยมือไปจากคุณนวล ไม่ว่าตอนนี้คุณจะไม่ต้องการผมแล้ว แต่ผมต้องการคุณกับลูก ผมรักคุณนะ รักมาตลอดและไม่เคยคิดจะรักใครด้วย” เขาบอกจริงจังแม้ว่าตอนนี้มันจะไม่น่าเชื่อถือเหมือนเก่าก่อนแล้วก็ตาม
“รักเหรอคะ รักลวงหลอกสิไม่ว่า คุณสร้างโลกสองใบ คุณมีอีกบ้านที่รออยู่ อย่ามาอยู่กับนวลและลูกเลยค่ะ ไปหาคนที่เพิ่งแต่งงานเถอะ อย่ามาอยู่กับเราเลย เราสองคนไม่จำเป็นต้องมีคุณก็ได้”
เธอบอกเสียงสะอื้นไห้ แม้จะไม่อยากให้เขาไป แต่ในเมื่อเขาคือสามีที่หลอกลวง คือสามีจอมปลอม คือสามีที่เธอไม่เคยแม้แต่จะรู้จัก เขาคือคนอื่นก็ว่าได้ตอนนี้ เรื่องราวดีๆ ความรู้สึกดีๆ ที่ผ่านมา เธอมีให้กับภูเบศคนก่อนไม่ใช่คนที่ร่ำรวยคนนี้
“ผมผิดที่หลอกคุณเรื่องทางบ้าน ผมผิดที่โกหกคุณ แต่ความรักของผมมันคือความจริงนะนวล เราจะอยู่ด้วยกัน ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ผมจะไม่ไปหาเขา ผมแค่แต่งงานตามความต้องการของคุณแม่”
เขาบอกเธอเพียงแค่นี้ ไม่กล้าบอกเหตุผลว่าเพราะอะไร เขาไม่อยากเป็นคนน่าสมเพชไปกว่านี้ และกลัวว่าถ้าหากพูดไปนวลพรรณจะไม่เชื่ออีก ก็หาว่าสร้างเรื่องโกหกขึ้นมาอีก เพราะตอนนี้ความน่านับถือของเขามันหมดลงตั้งแต่วันนั้นแล้ว วันที่เขาจูงมือผู้หญิงอื่นเข้าประตูวิวาห์
“ฉันอยากพักผ่อน อึก!” เธอบอกเขาเสียงจริงจัง แต่ก็ยังมีเสียงสะอื้นดังลอดออกมาให้ได้ยิน
“โอเค งั้นคุณนอนพักนะ ผมจะอยู่กับคุณที่นี่ จะอยู่ดูแลคุณกับลูกเองที่รัก” เขาผละออกมาแล้วโน้มหน้าลงไปจุ๊บหน้าผากมนของเธอ แม้เธอจะก้มหลบ แต่เขาก็บังคับไว้ได้ทัน
“ผมรักคุณนะ นอนพักผ่อนนะ ไม่ต้องคิดมาก เรื่องระหว่างเรายังคงเหมือนเดิม เพราะหัวใจผมมีแค่คุณที่รัก” เขาผลักเธอนอนไปยังเตียงของผู้ป่วยแล้วดึงรั้งผ้าห่มมาห่มให้เธอ ก่อนจะนั่งลงเก้าอี้ตัวเดิมและดึงมือเล็กมากุมไว้ แม้ว่าเธอจะบิดหนีจากอุ้งมือหนา แต่เขาก็กำรั้งไว้แน่นและยกขึ้นมาจูบหลังมือเธอเบาๆ
“หลับซะนะคนดีของผม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ใจผมยังคงเป็นของคุณ ร่างกายของผมก็เช่นกัน”
เขาบอกเธอเสียงพร่าพร้อมยื่นมืออีกข้างที่ว่างไปลูบแก้มนวลที่เปียกชื้นน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน
“อย่าร้องไห้เลยนะ ผมเจ็บทุกครั้งที่ผมเป็นต้นเหตุของน้ำตาคุณนะนวล”
“ฉันก็ไม่อยากร้องไห้ แต่มันอดไม่ได้ อีกอย่างคุณทำฉันเจ็บมากเหลือเกินคุณภู...ฮือๆ” เธอบอกเขาเสียงสั่นเครือ
“ผมรู้ แต่อดทนอีกนิด ผมจะแก้ไขทุกอย่าง และจะทำให้คุณเชื่อใจผมเหมือนเดิมที่รัก”
หึ!
หล่อนทำเพียงแค่นขำในลำคอแล้วขยับพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้สามี โดยที่มืออีกข้างยังอยู่ในอุ้งมือหนาแสนอบอุ่น มันอบอุ่นและอันตรายสำหรับเธอในตอนนี้ มันคือมือที่ทำร้ายเธอและลูก มันคือมือของคนที่ทำให้เธอต้องทุกข์ทรมานใจในตอนนี้
ฮือๆ
ภูเบศมองไหล่เล็กที่ไหวสะอื้นแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ เขาทำหล่อนเจ็บปวดถึงขนาดนี้เลยเหรอ เขาผิดไปแล้ว เขาพลาดไปแล้ว ต่อไปนี้เขาจะแก้ไขทุกอย่าง เขาเคลื่อนตัวขึ้นไปยังเตียงผู้ป่วยแล้วนอนซ้อนทับด้านหลังเธอแล้วโอบท้องกลมโตของเธอหลวมๆ เพื่อให้ความอบอุ่นและหัวใจที่รักเพียงเธอส่งผ่านอ้อมกอดจากด้านหลังนี้
นวลพรรณอยากจะดิ้นผลักไสคนที่ขึ้นมานอนบนเตียงเดียวกับตัวเอง แต่เธอก็เหนื่อยเหลือเกิน และหัวใจก็ต้องการความอบอุ่นจากสามีและลูกน้อยที่ดิ้นตลอดก็หยุดดิ้นเมื่อได้รับอ้อมกอดจากคนเป็นพ่อ เธอปล่อยให้สามีนอนกอดอยู่แบบนั้นจนหลับไปในที่สุด ส่วนภูเบศเองที่เหนื่อยล้าจากเรื่องต่างๆ ก็เผลอหลับตามคนในวงแขนไปเช่นกัน
- Writer
