ตอนที่ 8

1174 Words

และการประเมินมีผลต่อหน่วยกิตเหมือนเป็นวิชาหนึ่งที่จะช่วยเตรียมความพร้อมให้กับนักศึกษาก่อนออกจากรั้วมหาวิทยาลัยไปสู่การทำงานในชีวิตจริง “เปลี่ยนใจ… แล้วน้องกันย์จะไปฝึกงานที่ไหน” “เชียงรายครับ… ” กันย์ตอบ… จู่ๆ แผนการฝึกงานก็ถูกเปลี่ยนแปลงกะทันหัน ไม่คิดว่าเหตุการณ์โดนลักพาตัวเมื่อคืนนั้น จะทำให้กันย์อยากกลับไปเชียงรายอีก “พี่ว่าไปฝึกที่กรุงเทพฯ ไม่ดีกว่าหรือ เพราะว่าที่กรุงเทพฯ มีโรงแรมใหญ่ๆ อยู่หลายที่นะ กันย์น่าจะได้ประสบการณ์มากกว่า… ” แทนไทแนะตามที่รู้ “ที่เชียงรายก็มีโรงแรมครับ… มีรีสอร์ตด้วย… ” กันย์นึกถึงคำพูดของดำตอนที่ขับรถมาส่ง ดำบอกว่าพ่อเลี้ยงเดชมีโรงแรมและรีสอร์ตอยู่ในเชียงราย ก็เลยอยากนึกไปฝึกงานที่นั่น แม้ตอนนี้จะยังไม่รู้… ว่าโรงแรมของพ่อเลี้ยงชื่ออะไรและอยู่ตรงไหน แต่นั่นคงไม่ใช่เรื่องยากที่จะหาสถานที่สักแห่ง ในยุคที่เราสามารถสืบค้นข้อมูลเกี่ยวกับทุกอย่างบนโลกใบนี้ด้วย Google “อ้าว… จู่ๆ ทำไมน้องกันย์เปลี่ยนใจอยากไปฝึกงานที่เชียงราย… ” คำพูดของกันย์ทำเอาแทนไทสงสัยเลยต้องถาม “เชียงรายอยู่ไม่ไกลจากเชียงใหม่ครับที่แทน และการเดินทางก็สะดวกกว่าเมื่อเทียบกับการที่ต้องไปอยู่กรุงเทพฯ… ” กันย์ตอบ ตัวเองเท่านั้นที่รู้ว่าอะไร? คือแรงดลใจให้อยากกลับไปเชียงรายอีกครั้ง เสร็จจากกินข้าวกลางวันด้วยกัน พอกลับมาถึงห้อง กัยน์รีบเปิดโทรศัพท์มือถือที่ชาร์ตแบตทิ้งเอาไว้ก่อนออกไปกินข้าว หลังจากแบตหมดมาสองวัน เมื่อเปิดขึ้นมาก็พบว่ามีมิสคอลของเพื่อนๆ เด้งขึ้นมารัวๆ เพราะหลายคนเป็นห่วงที่จู่ๆ กันย์ก็หายตัวไปสองคืนโดยไม่มีใครรู้ “ไอ้กันย์… มึงหายไปไหนมาวะ” เพื่อนสนิทคนหนึ่ง มีชื่อว่า ‘เอก’ โทรเข้ามาทันทีหลังจากกันย์เปิดโทรศัพท์ “กูไปต่างจังหวัด พอดีออกมาจากผับแล้วเกิดคิดถึงบ้านขึ้นมากะทันหัน กูก็เลยไปที่ท่ารถ นั่งรถเที่ยวสุดท้ายกลับลำพูน… ” กันย์มีพ่อแม่อาศัยอยู่ในจังหวัดลำพูน มีอาชีพทำสวนลำไย จำต้องโกหกเพื่อนว่ากลับบ้าน เพราะว่าเรื่องราวที่ตัวเองได้เจอมานั้นมันออกจะแปลกๆ จนไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง “นี่ถ้าวันนี้ยังติดต่อมึงไม่ได้กูกะว่าจะไปโรงพักแจ้งความคนหาย… เพราะว่าพยายามโทรหามึงหลายครั้งแต่ติดต่อไม่ได้… ” “ขอบใจที่เป็นห่วงกู… โทรศัพท์กูแบตหมดว่ะ” “เออ… แล้วเรื่องฝึกงานล่ะ มึงตัดสินใจหรือยังว่าจะเลือกที่ไหน” เอกถาม “ตัดสินใจแล้ว… กูจะไปฝึกงานที่เชียงราย” “ห๊ะ… บริษัทอะไรวะ” เอกสงสัย… เพราะว่ารายชื่อบริษัทรับนักศึกษาฝึกงานที่ภาควิชาแจ้งไว้เมื่ออาทิตย์ก่อนส่วนใหญ่อยู่ในกรุงเทพฯ เกือบทั้งหมด “บริษัท… เอ่อ… เดี๋ยวกูหาข้อมูลดูก่อน” กันย์ตอบไปตามตรง “อ้าว… อีกไม่กี่วันแล้วนะ งั้นมึงต้องรีบแล้วนะโว้ย… ” เอกเตือนด้วยความเป็นห่วง จากนั้นพุดคุยกันต่อมาอีกสองสามคำก็กดวางสาย เสร็จจากสนทนากับเพื่อนสนิท กันย์รีบค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับบริษัทส่งออกเมล็ดกาแฟและโรงแรม และก็เจอจริงๆ… แต่ที่เจอนั้นเป็นรีสอร์ต มีชื่อว่า ‘โรงแรมแอนด์รีสอร์ตเดชตะวัน’ ชื่อบ่งบอกชัดเจนแบบนี้คงไม่ผิดแน่น เพราะว่าสถานที่ก็ตั้งอยู่ในจังหวัดเชียงราย กันย์ไม่รอรี… รีบโทรเข้าไปถามแผนกบุคคลของโรงแรมด้วยตัวเอง และก็ได้รับคำตอบว่าตอนนี้โรงแรมมีนโยบายรับนักศึกษาฝึกงานอยู่พอดี กันย์ดีใจมาก… ในที่สุดก็จะได้กลับไปเชียงรายอีกครั้ง จังหวัดที่ทำให้ได้เจอกับเรื่องราวไม่คาดคิด และเหตุการณ์ที่ทำให้ความรู้สึกบางอย่างของตัวเองเปลี่ยนไป อีกสองสัปดาห์ต่อมา เมื่อวันฝึกงานมาถึง กันย์โชคดีที่ทางโรงแรมให้พักฟรี เมื่อรู้ว่ากันย์ต้องเดินทางมาจากเชียงใหม่และต้องหาที่พักในระหว่างฝึกงาน ไม่แปลกที่พนักงานในโรงแรมจะกรี๊ดเด็กใหม่หน้าใสตัวเล็กผิวขาวจั๊วะสไตล์โอปป้าอย่างกันย์ กันย์เป็นคนน่ารัก มีเสน่ห์และอัธยาศัยไมตรี จึงปรับตัวเข้ากับพนักงานทุกคนได้ไม่ยาก ด้วยบุคลิกภาพอ่อนน้อม ไม่ทำตัวเหมือนน้ำเต็มแก้ว ทำให้พนักงานทุกคนต่างก็เอ็นดูกันย์และช่วยกันสอนงานให้อย่างไม่หวงวิชา “พรุ่งนี้บอสจะเข้ามาสายๆ… ” ‘สายสมร’ ผู้จัดการโรงแรมสาวใหญ่วัยใกล้สี่สิบปีที่พนักงานทุกคนมักจะเรียกกันว่า ‘พี่หมอน’ กล่าวกับเจ้าหน้าที่บัญชีการเงินและแผนกต้อนรับที่นั่งทำงานรวมอยู่ภายในห้องเดียวกันของส่วนงานออฟฟิศ คำว่า ‘บอส’ สะดุดหูของกันย์เข้าอย่างจัง รู้ว่าจะต้องเป็นพ่อเลี้ยงเดชตะวันอย่างแน่นอนเพราะว่าเขาเป็นเจ้าของรีสอร์ต ใกล้เที่ยง… พนักงานในส่วนของออฟฟิศที่กันย์ฝึกงานเริ่มออกไปกินข้าวที่ร้านอาหารของโรงแรม แต่แยกพื้นที่เอาไว้สำหรับพนักงาน และพนักงานบางคนก็เพิ่งกลับเข้ามาจากรับประทานอาหาร เพราะต้องพักสลับกันตามเวลาที่จัดสรรเอาไว้ โดนเฉพาะพนักงานต้อนรับที่ต้องประจำอยู่หน้าเคาน์เตอร์ตลอดเวลา “น้องกันย์… ไปกินข้าวกันเถอะเที่ยงแล้ว… ” ‘นนท์’ ชายหนุ่มร่างบึกผิวเข้มแต่กิริยาท่าทางอ้อนแอ้นนุ่มนวลตรงข้ามกับหุ่นจนเพื่อนๆ ในแผนกพากันเรียกว่า ‘นนนี่’ ร้องเรียกกันย์ที่กำลังช่วยพนักงานคนหนึ่งเตรียมเอกสารใบปลิวและแผ่นพับ หลังจากนั่งปริ๊นข้อมูลการจองของลูกค้าจนใกล้จะเสร็จ “ครับ… พี่นนท์” กันย์ตอบพลางลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินตามหลังนนท์และพนักงานคนอื่นๆ ไปยังห้องอาหารซึ่งทางโรงแรมจัดไว้ให้กับพนักงานโดยเฉพาะ “เป็นไงบ้าง… อาหารอร่อยไหม” นนท์ถามกันย์ หลังจากใช้เวลานั่งรับประทานอาหารกันครู่ใหญ่ๆ “อาหารอร่อยมากครับพี่นนท์… ” กันย์ตอบ “นี่แหละข้อดีของการทำงานโรงแรม… ก็เลยได้กินอาหารฝีมือเชฟทุกวัน” นนท์กล่าวอย่างมีอารมณ์ขัน พนักงานหญิงชื่อต้อยอยู่ในแผนกเดียวกันที่นั่งร่วมวงอยู่ด้วยได้ยินที่นนท์กล่าวก็อดแซวไม่ได้ “ตอนเข้ามาทำงานใหม่ๆ ทุกคนจะผอมบางเหมือนน้องกันย์นี่แหละ… แต่หลังจากนั้นนี่คือผลของการเจริญอาหาร… ” ต้อยผายมือมาที่นนท์ “แหม… หุ่นแบบนี้เขายังไม่เรียกว่าอ้วนนะย๊ะ… แต่เรียกว่าอวบระยะสุดท้าย… ” นนท์ตอบอย่างมีอารมณ์ขัน ชงเองเล่นเอง ด้วยน้ำเสียงและท่าทางมีจริตของนางเรียกเสียงฮาไปทั้งโต๊ะอาหาร ในเวลาต่อมา เมื่อถึงเวลาประชุมพนักงาน… ซึ่งเป็นกฎของโรงแรมแห่งนี้ที่จะให้พนักงานในออฟฟิศได้เจอกับผู้บริหารสัปดาห์ละสองครั้ง เพื่อ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more