ตอนที่ 7
1022 Words
จากนั้นก็ได้ยินเสียงพูดคุยสองสามคำ ไอ้ดำได้แต่กล่าวคำว่าครับๆ
“พ่อเลี้ยงบอกให้ผมไปส่งคุณที่เชียงใหม่”
“ครับ… ยังไงก็ได้… ”
กันย์ตอบ…
เดินตามไอ้ดำไปขึ้นรถตู้คันใหญ่ ขับออกมาจากไร้กาแฟของพ่อเลี้ยงแต่เช้า
“อ้อ… เมื่อกี้พ่อเลี้ยงยังฝากผมให้บอกคุณว่าขอโทษกับสิ่งที่เกิดขึ้น… ”
ดำกล่าวตามที่พ่อเลี้ยงเดชสั่ง ตอนโทรมาเมื่อครู่ก่อนหน้า
“ขอโทษที่จับผมมาใช่ไหมครับ… หรือว่าขอโทษที่… ”
พูดไม่ทันจบกันย์ก็หยุด…
เกือบจะหลุดปากถามออกมาแล้วว่าพ่อเลี้ยงขอโทษในเรื่องไหน เรื่องที่ลักพาตัวมาหรือเรื่องที่บุกเข้ามาจับกดเมื่อคืนนี้?
“คงขอโทษที่จับตัวคุณมา… เพราะเข้าใจผิดว่าคุณทำร้ายคุณอรนรินทร์น้องสาวของพ่อเลี้ยง… แต่พอรู้ว่าคุณไม่เหมือนผู้ชายคนก่อนๆ ของคุณอรที่เข้ามารีดไถสูบเงิน… พ่อเลี้ยงก็คงอยากขอโทษที่บันดาลโทสะเผลอทำรุนแรงกับคุณ”
ดำกล่าวเท่าที่ตัวเองรู้ เพราะไม่รู้ว่าเมื่อคืนนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับกันย์
“ช่างเถอะ… จะว่าไปผมเองก็มีส่วนทำให้คุณอรเสียใจจนเมามายเกิดอุบัติเหตุ… ”
กันย์ไม่ถือสาเรื่องที่โดนจับมา และยังเข้าใจความรู้สึกของพี่ชายที่ต้องสูญเสียน้องสาว
และตอนที่รถกำลังจะวิ่งออกมาจากไร่ กันย์เหลียวกลับไปมองที่ประตูทางเข้าไร่อีกครั้ง เห็นป้ายไม้สีน้ำตาลขนาดใหญ่ มีข้อความเป็นตัวอักษรสีขาวเขียนไว้ว่า ‘ไร่เดชตะวัน’
ระหว่างทางที่รถตู้กำลังวิ่งไปตามเส้นทางมุ่งหน้าสู่เชียงใหม่ กันย์ถือโอกาสชวนคนขับรถคุย และแอบถามเกี่ยวกับพ่อเลี้ยงเดชเป็นระยะๆ ด้วยความอยากรู้
“พ่อเลี้ยงมีเมียหรือยังครับ… ”
กันย์สงสัย
“ยังครับ… ยังโสด พ่อเลี้ยงขยันมาก เป็นคนบ้างานมากครับ วันๆ ทำแต่งาน ในไร่มีงานหลายอย่างให้พ่อเลี้ยงต้องคอยดูแล… ”
ดำตอบ
“แล้วมีแฟนไหมครับ… ”
กันย์ยังไม่หมดความสงสัย
“หล่อและรวยขนาดนี้มีผู้หญิงมากมายมาสนใจพ่อเลี้ยง แต่เท่าที่เห็นก็ยังไม่มีทีท่าว่าพ่อเลี้ยงจะสนใจผู้หญิงคนไหนจริงๆ จังๆ… ”
ดำรู้ดีก็เพราะว่าทำงานเป็นคนขับรถและรับใช้พ่อเลี้ยงเดชมานานหลายปีจนเป็นที่ไว้วางใจ
“ไร่กาแฟของพ่อเลี้ยงกว้างขวางมาก… เนื้อที่กี่ไร่ครับนี่… ”
กันย์ชวนคุย ไม่อยากให้บรรยากาศภายในรถเงียบจนเกินไป
“เนื้อที่รวมๆ พันกว่าไร่ครับ ไม่ใช่มีแค่ไร่กาแฟนะครับและบริษัทส่งออกเมล็ดกาแฟ แต่พ่อเลี้ยงยังมีโรงแรมกับรีสอร์ตด้วยครับ… ”
ดำบอกเล่าถึงเบื้องหลังธุรกิจที่ทำให้พ่อเลี้ยงเดชกลายเป็นเศรษฐีภูธรชื่อดังของเมืองเหนือ
ในเวลาต่อมา
ใช้เวลาเกือบสามชั่วโมง รถตู้สีขาวคันใหญ่ที่ดำเป็นคนขับมาจากไร่ส้มในจังหวัดเชียงราย ก็พาชายหนุ่มกลับมาส่งที่เชียงใหม่
“จะให้ผมส่งตรงไหนครับ… ”
ดำถาม… เมื่อรถแล่นเข้ามาถึงตัวเมืองเชียงใหม่ ใกล้กับมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่กันย์กำลังเรียนอยู่ในชั้นปีสี่ สาขาการออกแบบพาณิชยศิลป์
“ส่งผมที่หลังมหาลัยก็ได้ครับ… หอพักผมอยู่หลังมหาลัย… ”
“เดี๋ยวผมไปส่งให้ถึงหอพัก… ”
ดำกล่าว
“ก็ได้ครับ… ”
กันย์บอกเส้นทางให้ดำขับรถมาส่งจนถึงหน้าประตูทางเข้าหอพัก
“ขอโทษอีกครั้งนะครับสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น”
ดำกล่าวแล้วขับรถออกมาจากหอพักที่เป็นห้องเล็กๆ ชั้นเดียว ทอดยาวขนานไปกับแนวรั้ว มีทั้งหมดสิบกว่าห้อง
พื้นที่ของหอพักโอบล้อมไว้ด้วยรั้วอิฐสีน้ำตาล ด้านหน้าประตูทางเข้ามีไม้เลื้อยสีเขียวเกี่ยวพันขึ้นไปถึงเสาไฟที่ขนาบอยู่สองข้างประตูทางเข้า
กันย์ยืนมองจนรถแล่นลับไปจากสายตา ก่อนจะสะดุ้งกับเสียงร้องทักของใครบางคน
“กันย์… หายไปไหนมา… ”
เสียงกังวานคุ้นหูที่ดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำให้กันย์หันไปมอง เห็นชายหนุ่มรูปร่างสูงขาวตี๋ ใบหน้าหล่อเหลา เปิดประตูออกมาจากห้องที่อยู่ติดกัน
“พี่แทนน์… ”
กันย์เรียกเพื่อนต่างคณะ มีชื่อจริงว่า ‘แทนไท’ แต่กันย์มักจะเรียกชื่อสั้นๆ ว่า ‘แทนน์’ เป็นรุ่นพี่ร่วมมหาวิทยาลัยเดียวกัน แทนไทเรียนคณะวิศวะ รู้จักกันย์เพราะห้องพักอยู่ติดกัน
“อ๋อ… ผม… ผมกลับต่างจังหวัดครับพี่”
กันย์ตอบเสียงตะกุกตะกัก จำต้องโกหก สิ่งที่เกิดขึ้นกับตนไม่ใช่เรื่องที่จะเอาไปเล่าให้ใครฟังได้
“เมื่อวานไอ้ ‘ชาติ’ กับ ‘ไอ้เอ็ม’ มาหา มันบอกว่าเมื่อคืนก่อนหลังจากแยกกันที่ผับ มันโทรหากันย์ไม่ติด คงเป็นห่วงกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับกันย์”
“อ๋อ… โทรศัพท์ผมแบตหมดครับ”
เรื่องนี้กันย์ไม่ได้โกหก เพราะว่าโทรศัพท์มือถือแบตหมดตั้งแต่ตอนที่ออกมาจากผับแล้วโดนจับตัวมา
“เออ… พี่เห็นว่าหายไปสองคืนก็เป็นห่วง”
แทนไทจ้องมองหน้ากันย์
“ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ”
“แล้วนี่กินข้าวกลางวันหรือยัง”
“ยังครับ”
“งั้นไปกินข้าวกัน… เดี๋ยวพี่เลี้ยง… ”
แทนไทชวนด้วยรอยยิ้มอบอุ่นระบายอยู่บนใบหน้าหล่อเหลา
“ครับ… พี่แทนรอเดี๋ยวนะครับ… ”
กันย์ไขกุญแจประตูห้องพัก เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่นานก็ออกมาซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์ของแทนไท พากันออกไปกินข้าวที่หลังมหาวิทยาลัย คือร้านผัดไทยเจ้าประจำที่เคยมากินด้วยกันบ่อยๆ
“เรื่องฝึกงานว่าไง กันย์จะไปฝึกงานที่กรุงเทพฯ ใช่ไหม… ”
แทนไทถาม เพราะรู้ว่าเดือนหน้าเป็นช่วงเวลาฝึกงานของกันย์ที่เรียนใกล้จบแล้ว
“ตอนแรกผมกะว่าจะไปฝึกงานที่กรุงเทพฯ… แต่ตอนนี้ผมเปลี่ยนใจแล้วครับ”
คณะที่กันย์เรียน บังคับให้นักศึกษาได้ใช้เวลาในช่วงปิดเทอมภาคฤดูร้อนให้เกิดประโยชน์ต่อวิชาชีพ จึงกำหนดให้นักศึกษาทุกคนต้องฝึกงาน
- Writer
