ตอนที่ 9
1077 Words
รายงานปัญหาและสรุปผลความคืบหน้าของงานในแต่ละสัปดาห์
พนักงานในส่วนออฟฟิศสิบกว่าคนเข้ามานั่งรออยู่ในห้องประชุม และเมื่อถึงเวลาบ่ายโมงครึ่ง กันย์จึงได้เห็นหน้าผู้บริหาร
แต่ทว่าคนที่เจอ… กลับไม่ใช่พ่อเลี้ยงเดชตะวันเหมือนอย่างที่คิดเอาไว้
“ผู้บริหารของที่นี่ไม่ใช่พ่อเลี้ยงเดชตะวันหรือครับ… ”
กันย์กระซิบถามกับนนท์
“คนนี้คุณ ‘พายุ’ เป็นน้องชายของคุณเดช… เอ่อ… น้องกันย์รู้จักพ่อเลี้ยงเดชด้วยหรือ”
หัวคิ้วของนนท์ชิดเข้าหากัน…
เพราะเห็นว่ากันย์เพิ่งเข้ามาทำงานวันแรก แต่ทำไมจึงถามถึงพ่อเลี้ยงเดชซึ่งเป็นเจ้าของตัวจริงของโรงแรมแห่งนี้
พายุเป็นน้องชายต่างมารดาของพ่อเลี้ยงเดช หลังจากจบปริญญาด้านการตลาดจากต่างประเทศก็เข้ามาช่วยพี่ชายดูแลงานโรงแรม โดยมีพ่อเลี้ยงเดชนั่งเป็นประธานกำกับดูแลอีกที
“เปล่า… ไม่รู้จักครับ”
กันย์ส่ายหน้า ดีที่นนท์ไม่ซักต่อ
และในระหว่างที่พนักงานในส่วนที่ดูแลการรับจองห้องพักพรีเซนต์งานเสร็จ สายตาของพายุก็จับจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มของกันย์อย่างให้ความสนใจ ก่อนจะเอ่ยถาม
“พนักงานใหม่ใช่ไหม… ”
พายุถาม สายสมรได้ยินก็รีบตอบแทนคนที่ถูกถาม
“น้องกันย์เป็นนักศึกษาฝึกงานค่ะคุณพายุ… ”
ทันทีที่สายสมรกล่าวจบ กันย์รีบลุกขึ้นยกมือไหว้
“สวัสดีครับ… ”
“อืม… เป็นไงบ้าง ฝึกงานที่นี่กี่วันแล้วเรา”
“วันแรกครับ”
“กันย์ตอบ”
“มาจากมหาลัยไหนครับ”
ดูท่าทางพายุให้ความสนใจกับเด็กฝึกงาน กันย์ตอบชื่อมหาวิทยาลัยที่กำลังศึกษาใกล้จบ
“มาไกลเหมือนกันนะ… แล้วพักที่ไหน”
“พักที่ห้องพักหลังรีสอร์ตครับ”
กันย์ตอบ เพราะว่าที่โรงแรมแห่งนี้มีรีสอร์ตด้วย แต่อยู่ถัดไปทางด้านหลังโรงแรม
“ฝากเนื้อฝากตัวกับพี่ๆ ให้ดีล่ะ… เขาจะได้ช่วยสอนงาน… ”
“ครับ… ”
“แล้วมีงานอะไรให้น้องเขาทำไหม”
พายุหันไปถามกับสายสมรซึ่งเป็นผู้จัดการทั่วไป ดูแลพนักงานทุกแผนกของโรงแรม
“อ๋อ… มีค่ะ… ช่วงสัปดาห์แรกหมอนให้น้องกันย์ช่วยงานนนท์ไปพลางๆ ในส่วนของการเตรียมโบรชัวร์โปรแกรมลดราคาห้องพักราคาพิเศษ สำหรับช่วงปีใหม่ที่จะกระจายแจกในห้างค่ะ… ”
สายสมรสาธยายต่อมาอีกครู่สั้นๆ ก็เลิกการประชุม
อีกสามวันต่อมา
ทุกครั้งที่พายุเข้ามาที่โรงแรม เขามักจะมีขนมติดมือมาฝากพนักงานเสมอ เขาเป็นผู้บริหารโรงแรมก็จริง แต่ไลฟ์สไตล์ของพายุไม่เหมือนใคร
แม้จะขับรถซุปเปอร์คาร์สุดหรูราคาหลายล้าน แต่แทนที่จะชอบกินเบเกอรี่อร่อยๆ ฝีมือเชฟของโรงแรม พายุกลับชอบกินอาหารข้างทาง
บางครั้งก็กล้วยปิ้งริมทางหรือขนมครก บ้างก็ข้าวเหนียวปิ้งที่ชอบซื้อมาฝากพนักงานบ่อยๆ
แล้ววันหนึ่ง…
เรื่องของฝากที่พายุชอบซื้อมาฝากพนักงาน ก็ทำให้นนท์แอบตั้งข้อสังเกตบางอย่าง
“สังเกตป่ะ… ตลอดสัปดาห์ของฝากพวกเราได้ข้าวเหนียวปิ้งกับกล้วยปิ้ง… แต่ของน้องกันย์ได้ขนมจีบตลอด… ”
“จริงด้วย… ”
พนักงานคนหนึ่งรีบเสริมขึ้นทันควัน แต่กันย์แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน
ในเวลาต่อมา
แล้วจู่ๆ กันย์ก็ต้องตกใจ เมื่อโทรศัพท์ตั้งโต๊ะที่โต๊ะทำงานของสายสมรดังขึ้น หล่อนพูดคุยกับคนที่นั่งอยู่ในห้องผู้บริหารสองสามคำก็วางสาย
“กันย์… คุณพายุเรียก”
สายสมรหันมาหากันย์ที่นั่งอยู่โต๊ะด้านหลัง ใกล้กับโต๊ะของนนท์
“ครับ… เอ่อ… เรียกผมใช่ไหมครับ… ”
กันย์ทำหน้างง
“ใช่… คุณพายุบอกว่ามีแบบสอบถามของเพื่อนที่กำลังทำปริญญาโทให้ช่วยกรอก เพราะว่าน้องกันย์เป็นกลุ่มเป้าหมายพอดี… ”
สายสมรย้ำ บอกเหตุผลที่บอสเรียก กันย์จึงต้องลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินเข้าไปในห้องทำงานของพายุ
หลังจากกันย์เข้าไปในห้องได้เพียงชั่วครู่ พายุก็เดินมาล็อกประตูแล้วโทรไปหาสายสมรอีกครั้ง สั่งไว้ว่าขอเวลาครึ่งชั่วโมงห้ามใครรบกวน
เบื้องหลังบานประตูที่ถูกปิดล็อก…
พายุเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ประจำตำแหน่ง กวักมือเรียกกันย์ให้เดินเข้ามาหา
“คุณพายุมีอะไรจะใช้ผมครับ… ”
กันย์ถามเกร็งๆ อาการประหม่าแสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัดทางสีหน้าและแววตา
“ไม่ต้องกลัวผม… มาตรงนี้”
พายุลุกขึ้นยืน เอื้อมมือข้ามโต๊ะมาจับมือกันย์ที่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่หน้าโต๊ะให้เดินอ้อมมาหาเขา
“เอ่อ… จะให้ผมนั่งตรงไหนครับ”
กันย์รู้สึกกลัว… ก่อนที่ร่างน้อยจะถูกดึงมาชิดเก้าอี้หลังโต๊ะทำงานที่พายุกำลังนั่งรอ แต่เก้าอี้มีอยู่แค่ตัวเดียว
“นั่งตักผมนี่แหละ… ”
มือใหญ่โอบเอวกันย์มานั่งลงบนตักจนได้
“อุ๊ย… ”
กันย์ตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะจู่โจมรวดเร็วขนาดนี้ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่กำลังนั่งทับบางอย่างแข็งๆ เป็นลำ เสียดสีกับง่ามก้นพอดี
“บอส… อย่าครับ… ”
กันย์พยายามจะขืนกายหนีอ้อมกอด
“รู้นะ… เป็นใช่ไหมเรา… ”
บอสถาม ทำเอากันย์ตกใจ ผู้ชายคนนี้ร้ายกว่าที่คิด ไม่คิดว่าเขาจะเดาได้ กล้าสรุปราวกับว่ามีตาทิพย์อ่านทะลุจิตใจคน
“เป็นอะไรครับ… ”
กันย์พยายามทำเสียงให้เข้มเข้าไว้
“เป็นเกย์… ”
พายุตอบ
กันย์ส่ายหน้า พายุจับมือข้างหนึ่งของกันย์มาลูบท่อนเอ็นแข็งเป็นลำอยู่ใต้แนวซิป
“อุ๊ย… ”
กันย์ตกใจ พยายามจะชักมือออก แต่เจ้าของลำเนื้อรีบกุมมือน้อยเอาไว้ จับมาไล้ลูบกับแก่นกายของตัวเอง
“ใช้ปากให้หน่อยสิเด็กดี… รู้ตัวหรือเปล่าว่าปากเราจิ้มลิ้มมาก เซ็กซี่สุดๆ เห็นแล้วแข็งเลย… อยากเห็นตอนเอ็นเข้าไปอยู่ในปาก”
พายุเผยความต้องการอันมืดดำออกมา
“ไม่ครับ… ”
กันย์ส่ายหน้า
“อยากฝึกงานต่อไหม… ถ้ายังอยากฝึกงานต่อก็อย่าดื้อกับฉัน… ”
พายุวางร่างน้อยที่นั่งอยู่บนตักลงกับพื้น ดึงมือให้กันย์คุกเข่า หันหน้าเข้าหาง่ามขาของตัวเองที่นั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้
ปลดเข็มขัดพร้อมกับรูดซิปกางเกง ควักลำเนื้อสีน้ำตาลออกมาตรงหน้ากันย์
“จัดการสิ… รออะไร… ”
- Writer
