ตอนที่ 6
1073 Words
“อู้ววว… รูแน่นมาก มันเอ็นสุดๆ… ”
พ่อเลี้ยงเดชก้มลงจูบไซ้แผ่นหลังเนียนขาวเปล่าเปลือย แอ่นระแน้ขึ้นมาด้วยความเสียวซ่านเมื่อโดนหนวดเคราที่ปลายคางถากครูดเนื้ออ่อน
“อูยยย… งือออออ… มะ… ไม่ไหว… ”
เสียงของกันย์สั่นเครือเหมือนจะร้องไห้ สะบัดใบหน้าไปมา พริ้มตาเม้มปากเสียวซ่านใจจะขาด แม้ปากบอกว่าไม่ไหวแต่ความเสียวก็ทำให้ต้องกระดกก้นปะทะกล้ามท้องพ่อเลี้ยงเดช แอ่นให้เขากระเด้าเข้ามาแรงลึก เพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นไปจากความทรมานบ้าๆ นี้เสียที
“อ่า... อีกนิด น้ำกูจะพุ่งแล้ว… ”
พ่อเลี้ยงกระเด้าจนเหงื่อกาฬแตกซ่านไปทั่วร่างกำยำ สองมือหยาบใหญ่รวบขยำกลีบก้น จับแบะแล้วกระเด้า สะใจที่เห็นลำเนื้อใหญ่ยาวกระเด้าเข้าสุดออกสุด
“อ๊า… อู้วววว… ”
กันย์บิดตัวไปมาไปมา…
ใบหน้าเหยเกไปกับความจุกแน่น แล่นพล่านไปทั้งช่องท้อง ไม่คิดว่าการที่โดนท่อนเอ็นของพ่อเลี้ยงทะลวง จะทำให้ค้นพบความสุขแปลกใหม่ที่ไม่เคยได้ลิ้มลองมาก่อน
“อีกนิด… จะแตกแล้ว… ”
พ่อเลี้ยงเดชขบกราม กระเด้ารัวชุดใหญ่ กระทั่งถึงที่สุดของความอึดทน
“อ๊ายยย… ”
กันย์ร้องลั่นเสียงแหลมสูง ก้นกระตุกสั่น โพรงทวารบีบรัดแก่นกายกระตุกสั่น หัวเอ็นสีม่วงถอกบานสั่นหงึกหงั่ก กลั่นน้ำกามทะลักออกมาสุดแรงรีดเค้น
“อ่า... ซี้ดดดด… ”
ร่างกำยำของพ่อเลี้ยงทรุดฮวบลงทับร่างน้อยๆ หอบหายใจกระเส่า กดจมูกจูบไซ้แผ่นหลังขณะแก่นกายยังฝังแน่นคารู
“ซี้ดดดด… ”
กันย์พรูลมหายใจออกมา ริมฝีปากเผลออ้า หลับตาพริ้มไปด้วยความเสียวซ่านและเจ็บแปลบที่ระคนกันอย่างสับสน รูทวารยังบีบรัดลำเนื้อไม่คลาย
“ทำไมมึงไม่รักน้องกู… นี่คือการลงโทษที่มึงหักอกน้องสาวกู… ”
พ่อเลี้ยงพยายามหาเหตุผลให้การกระทำของตัวเอง การกระทำที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเอาคืนด้วยวิธีนี้ ค่อยๆ ผ่อนแรงกระเด้าลงช้าๆ จนทุกอย่างกลับคืนสู่ความสงบ
ร่างกำยำขยับออกมาจากร่างน้อยที่ยังนอนคว่ำอยู่บนที่นอน มองก้นงอนสวยของชายหนุ่ม เต็มไปด้วยริ้วรอยแดงที่ตัวเองฝากไว้ คว้าเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่แล้วเดินออกไปจากห้องราวกับว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น
‘ทำไมมึงไม่รักน้องกู… นี่คือการลงโทษที่มึงหักอกน้องสาวกู… ’
คำพูดของพ่อเลี้ยงเมื่อครู่ ยังดังกึกก้องอยู่ในหูของกันย์ แม้ตัวของเขาจะออกจากห้องไปแล้ว
‘สาเหตุที่ผมไม่รักน้องสาวของพ่อเลี้ยง… ก็เพราะแบบนี้… รู้แล้วใช่ไหม… ว่าทำไมผมรักน้องสาวของพ่อเลี้ยงไม่ได้’
กันย์รำพึงในใจเบาๆ ประโยคนี้ไม่ใช่เรื่องที่จะประกาศให้ใครรู้ได้
กันย์จำต้องตอบคำถามนี้กับตัวเองในใจ ในวันที่ได้ประจักษ์ชัดกับหัวใจตัวเองแล้วว่าเพราะเหตุผลอันใด… ที่ทำให้รักน้องสาวของพ่อเลี้ยงไม่ได้
คนที่ทำให้เจ็บเดินออกจากห้องไปแล้ว แต่กันย์ยังเจ็บ… ยังนอนหอบหายใจกระเส่าอยู่บนเตียงอย่างอ่อนระโหยโรยแรง หลังจากต้องเอาร่างน้อยมาแบกรับความใคร่ของคนตัวใหญ่และแข็งแรงมาก
เมื่อกี้เขาทำแรงราวกับคนบ้ากามกึ่งซาดิสม์ แต่กันย์ก็ยอมรับว่าเสียวสุดๆ
นี่กระมังที่เคยได้ยินประโยคที่ว่า ‘เจ็บที่อยากเจ็บ’ ตอนนี้ได้รู้ซึ้งแล้วว่ามันเป็นยังไง
กันย์นึกภาวนาขอให้เรื่องที่เกิดขึ้นนี้เป็นเพียงฝันร้าย แต่ตอนขยับตัวเพื่อจะลุกไปเข้าห้องน้ำ ความเจ็บที่รูทวารก็ช่วยยืนยันว่าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นจริงไม่ใช่ความฝัน
ครู่ต่อมา…
ร่างเปลือยเปล่ายืนอยู่ภายใต้ฝักบัวสีเงินวาว มือเรียวราวกับมือผู้หญิงเอื้อมจับฝักบัวเอามาฉีดล้างทางด้านหลัง ขมิบเอาน้ำกามสีขาวขุ่นของพ่อเลี้ยงที่ฝากไว้ในกาย มองดูน้ำกามสีขาวหลั่งไหลออกมาผสมกับสายน้ำ
“บ้าที่สุด… ”
กันย์สบถออกมาด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรจะเสียใจหรือดีใจ… ที่โดนผู้ชายที่เพิ่งรู้จักกันไม่กี่ชั่วโมงเปิดซิงอย่างดิบเถื่อน
สบู่เหลวในขวดสีขาวเทลงฝ่ามือเรียว ลูบล้างรูทวารอยู่นานสองนาน
ปลายนิ้วน้อยค่อยๆ สำรวจความบอบช้ำยับเยินของช่องทางน้อยๆ โชคดีที่ไม่ได้ระบมอะไรมาก คงเป็นเพราะวาสลีนที่ช่วยลดแรงเสียดสีได้มาก ไม่งั้นคงได้เลือดแน่ๆ
ในเวลาต่อมา
เช้าวันรุ่งขึ้น เสียงเคาะที่ดังขึ้นหน้าประตูห้อง ทำให้คนที่เฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ รีบลุกขึ้นจากเตียง ก้าวยาวๆ มาเปิดประตู
ก่อนที่ความผิดหวังจะปรากฏขึ้นบนสีหน้า เมื่อคนที่เคาะประตูไม่ใช่คนที่กันย์กำลังเฝ้ารออย่างกระวนกระวายว่าจะได้เจอหน้าเขาอีก
“เสร็จหรือยังครับ… เดี๋ยวผมจะไปส่ง… ”
ไอ้ดำถาม
“แล้วพ่อเลี้ยงล่ะ… ”
คำถามของกันย์ ทำเอาไอ้ดำย่นหน้าผาก
“ทำไมหรือครับ… พ่อเลี้ยงเข้าไร่ไปแล้วครับ”
ไอ้ดำตอบ
“พ่อเลี้ยงไม่ไปด้วยหรือครับ… เอ่อ ผมหมายถึงไปส่งผม… ”
“โอ๊ย… พ่อเลี้ยงงานเยอะมากครับ ไม่มีเวลาไปส่งคุณหรอกครับ… เรื่องไปส่งเดี๋ยวผมจัดการเอง”
“ครับ… ”
กันย์พยักหน้า…
นึกในใจว่าก็คงจะใช่อย่างที่ไอ้ดำว่า พ่อเลี้ยงคงไม่เสียเวลากับการไปส่งคนไม่สำคัญ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนพอหายเมาก็คงลืมไปหมดแล้ว
“เดี๋ยวผมไปส่งที่ท่ารถตู้นะครับ… ”
ไอ้ดำหมายถึงท่ารถตู้ในเมืองเชียงราย
“ครับ… ”
กันย์พยักหน้า…
นึกตัดพ้อในใจว่าบ้าบอที่สุด ตอนไปดักจับตัวมาก็อุตส่าห์ไปจับถึงเชียงใหม่
แต่ตอนกลับทำไมให้นั่งรถกลับเองเหมือนไม่รับผิดชอบอะไรเลย ทั้งที่ตัวเองก็เสียทั้งเวลาและเสียตัว
และดูเหมือนว่าเสียงบ่นในใจเมื่อครู่จะดังไปถึงหูของพ่อเลี้ยงเจ้าของไร่เหมือนมีญาณทิพย์ เขาจึงโทรกลับมาหาคนขับรถ
“ครับ… พ่อเลี้ยง ผมกำลังจะไปส่งครับ”
- Writer
