ก๊อกๆ ก๊อกๆ
ดวงตาคู่คมเหลือบมองนาฬิกาบนผนังห้อง เวลานี้คงจะเป็นเลขาของเขา แต่คนที่เปิดประตูเข้ามากลับเป็นเด็กที่แม่ฝากฝังให้เขาดูแล ท่าทีที่ไม่เคารพยำเกรงเขาที่เป็นเจ้าของบริษัท ทำให้เริ่มฉุนขึ้นเรื่อยๆ
“ไม่มีมารยาท!”
“โอเค งั้นไม่ต้องกินเนอะ”
ทิพย์วารีหมุนตัวกลับ ตั้งใจหิ้วหมูปิ้งมาฝากแท้ๆ ไม่น่านึกสงสารคนอย่างเขาเลยจริงๆ
“อะไร?” ดวงตาคู่คมมองถุงพลาสติกในมือเล็กนิ่งๆ อย่างสนใจว่าของข้างในมันมีอะไรพิเศษ
“หมูปิ้ง”
“ไม่กิน อาหารแบบนั้นเธอเอามาให้ฉันกินนี่นะ?”
ทิพย์วารีหมุนตัวกลับไปมองหน้าคนที่ตัวเองต้องแต่งด้วย ค่ะคุณชาย หิ้วมาถามถึงในนี้ เอามาให้ไอ้ตูบกินมั้ง
“ใช่เอามาให้กิน มันก็กินได้ คนอื่นก็กิน ไม่เห็นตาย”
ทิพย์วารีหยิบหมูปิ้งออกมาหนึ่งไม้ ยักไหล่ขึ้นลงนิดๆ ก่อนจะกัดหมูปิ้งหอมฉุยเข้าปาก การได้กินอะไรสักอย่างตอนที่หิวมากๆนั้น รสชาติมันช่างเลิศล้ำ
“อย่ามากินอาหารในห้องทำง
